Irritatie alom

Soms lukt het me niet om in de ontspanning te komen, echt heel irritant. Op zaterdag ging Bert een eind fietsen. Ik waste de gordijnen uit de woonkamer. Het verschil was enorm, ze zijn weer lekker wit. 

Ik poetste de keuken tot hij weer wit was, voelde me echt een keurige huisvrouw.

Daarna dook ik de badkamer in. De rolgordijnen daar waren vies en toen ze allebei scheurden en ze alleen nog met wasknijpers net bleven zitten was de maat vol. Daar moest iets anders. Ik schroefde de gordijnen los, echt een klusje voor een man al zeg ik het zelf maar aangezien ik zo nodig feministisch wou zijn deed ik het toch zelf maar. De oude rolgordijnen scheurden nog meer en er kwam een laag extra stof naar beneden, weg ermee. Ik maakte een sopje met extra veel schoonmaakmiddel en poetste de ramen en alles erom heen. Het kozijn was flink aan het afbladderen en op sommige plekken echt vies. Niet meer schoon te krijgen. Nu ik toch bezig was besloot ik het kozijn direct maar te verven. Dat werd dus schuren, afplakken en verven. Net toen ik gestart was met verven kwam Bert terug van het fietsen. Hij wou douchen maar er waren geen gordijnen meer. Tja, ik ga niet mijn hele dag laten bepalen door jóuw planning. Pech. 

Bert vroeg me nog voorzichtig of er een bepaalde maandelijkse periode een zat te komen, wat dus niet het geval was. 

En hij heeft gelijk, ik ben moe, ontspannen lukt niet goed en ik snauw van me af. Niet oké. Ik kan ook niet bedenken hoe dat nou zo komt. 

Hoe dan ook. De kozijnen zijn geverfd en Bert ging nog even naar de winkel. Kwam hij thuis met een grote bos bloemen; omdat we 15 jaar verkering hebben. Lief zeg. En het is ook leuk om daar wat speciaals van te maken. Ik wou al chinees bestellen (dat vind ik echt zo ontzettend lekker) maar Bert was verstandiger en besloot dat hij wel kon koken aangezien we net ladingen boodschappen in huis hadden. Ik stapte onder de douche en nam een momentje voor mezelf. Dat hielp. 

Zondag leek het me goed als gezin wat samen te doen. Ik stelde voor te wandelen vanuit huis. Dat stuitte op een hoop verzet. Ik gaf het op en stampte geïrriteerd in het rond, nou dan ga ik zelf wel. (Dat stampen trouwens niet letterlijk maar ik was ertoe in staat) Toen ineens wilden de anderen toch wel mee. Terwijl ik me net weer had ingesteld op alleen lopen. Gruwelijk. Ik werd gek van iedereen en vooral van mezelf. We begonnen te lopen en Bert ging na een klein stukje terug met de jongste 2. Voor hen is een langer stuk lopen niet te doen. Wat ik jammer vond want ik wou juist even tijd samen doorbrengen maar achteraf kan ik ook wel inzien dat hij gelijk had. Met Rachel en Jonathan liep ik 5,6 kilometer. Toen was het ook wel mooi geweest. We hadden onze frisse lucht ruimschoots binnen.

Toen ik eenmaal thuis sorry zei voor mijn humeur en vertelde dat ik niet wist waarom ik nou zo ongezellig deed vroeg hij: neem je wel genoeg tijd voor jezelf? En dat is zo heerlijk als iemand even met je meedenkt.

Nee, na een week veel werken wou ik er extra voor de kinderen zijn en het in huis op orde maken. Maar het klopt, ik maak me te druk terwijl juist het bijkomen en iets doen waar ik zelf blij van wordt nodig is om daarna er ook weer voor de kinderen te kunnen zijn. Zo simpel en logisch, en toch had ik iemand nodig die het me vertelde. 

Stom dat ik dat zelf niet bedacht heb, oh nee, ik bedoel: wat fijn dat ik er nu achter ben. Ik leer het ook nooit om mild te zijn voor mezelf of nee, ik bedoel, ach laat ook maar je snapt het.