Onzeker

Nog voordat de wekker ging kroop Esther bij ons in bed, haar eerste echte schooldag. We knuffelden even gezellig en daarna begon de dag. Bert en ik brachten de kinderen samen naar school, toch bijzonder zo'n eerste dag dat alle kinderen op school zitten. Bert startte in de badkamer en ik vulde bekers en trommeltjes en daarna wisselden we om. We stapten precies op tijd op de fiets en arriveerden 8.25 uur bij school. Netjes. We moesten nog een tussenstop maken omdat Manuël met zijn jas open fietste en hij had het koud. Dat had ik even gemist, natuurlijk is dat koud. We ritsten snel de jas dicht.

Bij school kregen de oudste 2 kinderen  een kus en zij renden hun ingang in. We wachten met z'n viertjes bij het raam van groep 4 om naar Jonathan te zwaaien. Vervolgens liepen we naar de kleuters. Eerst begroette Manuël zijn meester en daarna Esther haar juf. Ze liepen met Bert en mij mee tot aan de streep en gingen daarna samen spelen met wat vriendjes van Manuël. Een vriendinnetje vroeg aan Esther om samen te spelen maar nee, zij wou bij Manuël blijven. 

Wij stapten op de fiets en keken ongezien vanaf de zijkant van het plein toe hoe Esther zich mengde tussen de andere kleuters. Op een gegeven moment kreeg Manuël ons in de gaten. De kleintjes klommen beide op het hek en zwaaide ons uit. Wij fietsten weg en keken steeds achterom. Esther bleef wel heel lang op dat hek staan, kan ze er nog wel vanaf? Bert draaide de fiets om en net voor hij er was liet Esther los en sprong op de grond. Nog 1 keer zwaaien en we gingen echt. Toen moest Esther huilen. Wat zijn we ook sukkels, hadden gelijk moeten gaan. Niets meer aan te doen, we bedoelden het goed.

We gingen allebei aan het werk en zagen een blauwe lucht en de zon vanachter een raam. Net nu we niet meer vrij zijn zulk heerlijk weer! De middagpauze was maar kort maar we hebben deze goed benut door buiten lekker een stukje te lopen. Toen ik midden in een sollicitatie gesprek zat werd er op het raam geklopt, stond Rachel daar. Ik was helemaal vergeten dat ze alleen naar huis zou fietsen om thuis digitaal musicalles te volgen. De poort zat op slot. Het arme schaap, buitengesloten en vergeten door haar ouders.

Na de hele dag naar het beeldscherm gestaard te hebben stopte ik om half 5. Mijn werkuren zaten erop. De nacht ervoor had ik slecht geslapen, zelfs een nachtmerrie over mijn werk gehad. Voelde me ineens zo onzeker, kan ik het wel? Flip ik niet omdat dit te hoog gegrepen is? Maar nadat ik een paar mensen heb verteld dat ik me wat onzeker voelde over mijn kunnen en ze allemaal reageerden alsof het de normaalste zaak van de wereld is en iedereen wel eens gebeurd was ik er al wat rustiger onder. En nu er een werkdag opzit komt het vertrouwen terug; dit is echt leuk en merkwaardig genoeg kan ik het ook nog.

Ik trok mijn jas aan en racete naar school. Snel mijn kleine meisje halen! En de jongens natuurlijk maar ik verlangde vooral naar Esther, dat kleine frummeltje op de grote school. Merkwaardig genoeg had ze nog steeds praatjes. Het duurde een tijdje voor we weg waren. De bso juf vertelde wat uitgebreider hoe het gegaan was waar ik erg blij om was. Jonathan kreeg iets mee van zijn juf dat op school moest blijven dus dat kon ik gelijk even regelen en Manuël wou nog aan de meester vertellen dat we de dag erna naar de tandarts moesten. Toen we 17 uur wegfietsten was het nog licht. Licht! Geweldig, daar knapt een mens van op, de dagen worden langer, ik ben daar zo gevoelig voor.

Onderweg vertelden de jongens hoe ze voor Esther gezorgd hadden in de pauzes en bij de bso. Echt zo lief. Ik heb ze uitgebreid complimenten gegeven. Zo doen we dat in dit gezin, we zorgen voor elkaar.

Eenmaal aan tafel vertelde Manuël dat hij geen brood mee naar school had. Bert en ik keken elkaar verbaasd aan. Ik was inderdaad op een gegeven moment naar de badkamer gegaan in de veronderstelling dat Bert het zou afmaken. Bert dacht dat ik alle broodtrommels al klaar had; misverstand. Het arme kind had dus geen lunch mee, dat is me in al die jaren nog nooit gebeurd. De meester loste het goed op door wat andere kinderen te laten delen. Toen de broodtrommel de afwasmachine in ging vond ik 2 verschillende halve boterhammen in zijn trommel. Hebben die kinderen voor niks hun stuk lunch opgeofferd. 

En zo zit de eerste dag er weer op!