Stomme man

Eén keer per maand valt het leven niet mee. De ene keer is het wat erger dan de andere maar mijn advies is: blijf zover mogelijk uit mijn buurt. Bert heeft dat geluk niet. Toen ik voorstelde om lekker vroeg in bed te kruipen om samen een serie te kijken en hij daarop reageerde met: nee, dan val jij binnen 10 minuten in slaap en zit ik daar, werd ik chagrijnig. En het sneue is dat hij gelijk heeft. Het begon met een zwijgzame boosheid waar hij weinig van merkte, we legden de kinderen op bed en maakten de keuken aan kant. Toen we op de bank zaten en de desbetreffende serie opstartte merkte hij het pas. Verbaasd vroeg hij wat er aan de hand was waarop ik het hem vertelde. Hij wou pas weer met mij praten als ik er weer was en niet de hormonen het woord voerden. Prima, dan zeg ik toch niks. Toen er in de serie gezoend werd zuchtte Bert, hij vind dat soort dingen zo nutteloos om in een film of serie te stoppen en als hij alleen kijkt spoelt hij zulke scenes door. Ik reageerde op zijn geïrriteerde zucht met: tja er zijn mensen die dat wel leuk vinden om te doen. We zaten allebei aan het andere uiteinde van de bank en ik voelde me absoluut tekort gedaan, stomme man. Waarom zoent hij mij niet. Als ik zo hormonaal ben moet ik juist veel geknuffeld worden, dat snapt toch iedereen. 

Tegen half 10 ging ik naar bed, beter om wat extra slaap te krijgen. Ik zei doei en liep naar boven en ja hoor, hij maakte niet eens een opmerking dat hij nog geen kus had gekregen en liet me zo gaan. Zie je wel, hij houdt er niet van om mij te kussen, mijn bloed kookte inmiddels en ik ging naar bed. De volgende ochtend kon ik erop terugkijken en zien dat inderdaad de hormonen mij hadden overgenomen en ik absoluut onredelijk was. Bert knuffelde me extra vaak, de lieverd. Onverdiend maar wel heel helpend.

Toen ik een handgeschreven brief opstelde om een parkeerboete aan te vechten die absoluut onterecht was aangezien ik echt een parkeerkaartje had zei Bert: dit is de eerste keer in tijden dat je een brief met de hand schrijft. Je zou er een foto van moeten maken, de kinderen geloven later nooit meer dat we dat deden. Even lag het op het puntje van mijn tong dat ik tijdens onze verkeringstijd hem heel veel brieven heb geschreven en er nooit 1 teruggekregen heb maar ik heb me ingehouden. Oja, die hormonen weer. Dat we elkaar tijdens onze verkering elke dag of om de dag zagen is absoluut geen reden om elkaar niet te schrijven, al zeg ik het zelf. Maar: let it go en zeker in deze maandelijkse terrordagen. 

Doel van de dag: rust om me heen creëren en lezen. Alle taakjes waar ik mee begonnen was werden geparkeerd. De kleding van de vliering zette ik gewoon terug en de troep in de slaapkamers hield ik uit het zicht door gewoon beneden te blijven. Ik las de halve ochtend, ging in de middag een rondje wandelen en mee naar de speeltuin en poetste de woonkamer. Ik nam me voor het grondig schoon te maken en op te ruimen. 1 ruimte die helemaal goed is om lekker in te ontspannen en dat werkte. Langzaam maar zeker ging het weer beter. 

Rachel ging uit logeren dus we hadden 'maar' 3 kinderen thuis. Esther dankte na het avondeten en ze sloot af met 'kusjes Esther' in plaats van amen. Super lief en veel mooier. Manuël deed weer een filosofische uitspraak nadat Bert zijn nieuwe racefiets uitgeprobeerd had: 'je kunt niet harder dan dat je kunt gaan'. Geen steek tussen te krijgen, helemaal waar jongen. Jonathan haalde Bert over om een Starwars spelletje op de tv te zetten voor een paar euro. Bert gaf toe en tijdens het eten vertelde Jonathan met glimoogjes dat het een spel is voor 12 jaar en ouder. De gluiperd, hij weet het altijd voor elkaar te krijgen en we hebben het niet eens in de gaten. 

Ik duik met mijn boek op de bank en geniet van de schone ruimte, na een aantal dagen alleen maar moe geweest te zijn en te balen van die verspilde tijd (wat natuurlijk geen verspilde tijd is want soms heb je dat nodig) begin ik weer wat meer zin te krijgen in dingen. Minimaal plannen en afzeggen wat niet echt hoeft heeft zo geholpen. Laat mij maar lekker een paar dagen aanrommelen, het liefst zonder kinderen maar dat ging even niet. Troep kun je parkeren, kinderen niet. In de 21 eeuw zouden ze daar toch iets op moeten verzinnen; dat kinderen op pauze kunnen ofzo voor een middagje rust. Maar nee, ik maak grapjes. Ben gek op die engeltjes, behalve mijn hormonen maar die mogen snel weer verdwijnen, tot volgende maand.