Zondagse blunder

Zondag gingen we met elkaar naar de kerk. En nu dat niet zo gewoon meer is voelt dat heel speciaal. Rachel en Jonathan vertrokken direct naar de club want de kerk is volgens Rachel 'echt mega saai'. Esther en Manuël wilden juist heel graag wel mee naar de dienst want liedjes zingen met iedereen vinden zij geweldig. Ik had voor de dienst even een gesprekje met iemand dat we nu een plek hadden opgegeven voor een kind (we dachten, er wil er in ieder geval wel 1 mee) terwijl die halverwege de dienst naar de club gaat. Daardoor kon dus een ander niet de hele dienst erbij zijn. Ik moest het even op me laten inwerken maar kwam toch tot de conclusie dat dit een kromme redenering is. Als onze kinderen ook graag in de dienst willen zitten waarom zijn ze dan minder dan een volwassene? Nee hoor, 'laat de kinderen tot mij komen'. Wij hebben genoten van het samen zijn en de kinderen ook. En dat de kleintjes voor de preek richting de club gingen is voor hen heel goed. Dan is de concentratie wel voorbij. Zij konden spelen en wij hadden de handen vrij om goed te luisteren. 

Ik had de jurk aangedaan die ik zaterdag in Arnhem gekocht had. Zo leuk, was helemaal blij. Tot de meneer die achter me zat na de dienst zei: 'ik zeg het toch maar even, je hebt een prijskaartje aan je jurk hangen'. Glad vergeten eruit te halen! Wat erg, was mijn eerste reactie. Maar ach, zo erg is het ook weer niet. Bert trok het kaartje eruit; opgelost.

Na de lunch was het tijd om Rachel en Jonathan het spel Risk te leren. Dat hoort absoluut bij een goede opvoeding. Ik dacht dat Rachel wel oud genoeg was om er kennis mee te maken en Jonathan sloot graag aan. Net toen we het spel op tafel legden kwamen 2 buurtkinderen binnenlopen. Zij wilden het ook wel leren. We maakten teams en gingen aan de slag. Het was nog best lastig en de emoties liepen hoog op. Terwijl Rachel (zij speelde alleen) constant Jonathan en buurjongen aanvielen konden buurmeisje en ik ondertussen de halve wereld veroveren en winnen. Wellicht had ik als goede moeder één van de andere teams moeten laten winnen maar ja, met Risk geef ik me niet zomaar gewonnen. Hoe dan ook, het was gezellig maar ik was toch blij toen het spel voorbij was, ze gingen er wel heel erg in op. De start is gemaakt. Nu kan ik ze in de komende jaren opleiden tot gedegen tegenstanders, investeren voor de toekomst.

Bert vertrok in de avond voor een rondje op de racefiets. De kinderen lagen op bed en ik besloot om half 10 naar bed te gaan. Ik geniet daar zo van om vroeg te slapen, elke gek z'n gebrek zullen we maar zeggen. Rachel kwam precies toen naar beneden en vroeg om warme melk. Nu mag dat best wel eens maar nu koos ik uit eigen belang voor een glas water, dat gaat een stuk sneller. Ik denk niet dat ze erdoor tekort gekomen is. Ze dronk wat en we liepen samen naar boven. Ik schreef nog even een briefje voor Bert wat hij bij thuiskomst op tafel vond. Ik hou ervan, van zulke kleine briefjes. En toen was de dag echt voorbij. Voor mij in elk geval. 

En er is weer genoeg om over na te denken de komende week. De zin die blijft hangen is dat de zondag niet een dag is om te rusten om de week erop weer te kunnen 'knallen'. Maar het is een feestdag, elke week een dag die we als bevrijdingsdag mogen vieren. Ik hou van de zondag, de rust, extra lekker eten. Het voelt als een feestje maar ook als noodzakelijk om de week weer in te kunnen. Hoe dan ook, ik kauw er nog even op. Hoe vul jij de zondag in?