Weer een overwinning

Zaterdag was het een heerlijke dag. Het begon vroeg in de nacht toen Jonathan wakker werd van het onweer. Hij schreeuwde hard dus ik stapte uit bed en vloog naar zolder. Toen ik zijn kamer binnen gesneld kwam zei hij heel rustig: 'sorry, ik schrok'. Hij was zelf ook wat verbaasd dat hij zo gegild had. Het raam ging dicht en hij kon lekker verder slapen, en wij dus ook. Om 7 uur in de ochtend kwam Esther uit bed met de mededeling dat het ochtend was. Nee, daar hadden we nog echt geen zin in. Bert stuurde haar terug richting bed maar ik weet eigenlijk niet of ze dat ook gedaan heeft, ik sliep alweer. Om 8 uur kwamen de andere kinderen uit bed en gingen naar beneden, Bert ging er 10 minuten later achteraan en ik deed nog even de ogen dicht. Om 9.20u gingen ze weer open. Wat een luxe zeg, zo uitslapen! Heerlijk. Tijd voor een douche, ontbijt en koffie want om 11 uur kwam een vriendin me ophalen om samen naar Arnhem te gaan.

Een dagje geen moeder zijn, maar lekker op stap. En dan ook nog eens winkelen, ik kan me niet meer herinneren wanneer ik dat zo voor het laatst gedaan heb. 

We reden met de auto naar het station en controleerde de OV kaart, die was al een aantal jaar niet meer gebruikt. Er stond zowaar nog meer dan genoeg geld op. En dat het een aantal jaar geleden was was ook gelijk het punt waarom we met de trein gingen. Toen de angsten een aantal jaar geleden terugkwamen nadat het heel lang weg was kreeg ik de eerste paniekaanval in de trein. In mijn hoofd ging het daar scheef, als ik in de trein zit krijg ik een paniekaanval. En dan kun je er dus niet uit. Maar nu is het tijd om dat te overwinnen. We gingen samen met de trein, 11 minuten om de eerste stap te zetten. Er zette een enorme hoofdpijn op maar mijn vriendin was geweldig. We stapten in (alleen dat al: applausje voor mezelf) en tijdens de reis bleef ze maar praten en me vragen stellen. Ik was heel gespannen maar doordat ze me zo afleidde ging het goed. We stapten uit in Arnhem en ik plofte eerst maar eens op een bankje neer. Even bijkomen. Ik heb het gewoon gedaan! Nu kun je denken: wat stelt dit nou voor. Maar ik kies ervoor om dat niet te denken. Of in elke geval als de gedachte opkomt gelijk te ontkrachten. Voor mij was dit een groot ding en ondanks dat ik er mega tegenop zag ben ik het aangegaan. 

We liepen het centrum in op zoek naar een eetgelegenheid voor de lunch. We ploften ergens neer en het genieten kon beginnen. We hadden een heerlijke lunch en ik koos voor bruin brood, knapperige kip, groentes en teriyakisaus. Zo mega lekker.

Daarna liepen we richting de winkels. Het was open monumentendag dus we hadden een bezichtiging uitgekozen waar we wel naar toe wilden als er tijd over was. 1,5 uur nadat we het station verlaten hadden begon de hoofdpijn af te zakken. Goed om beschouwend op te merken. Zo werkt het blijkbaar op dit moment bij mij. Niet goed of fout, maar het is er. En met dat de hoofdpijn verdween konden we echt ontspannen winkel in en winkel uit slenteren. En tja, zo ging het eigenlijk de hele middag. We zagen prachtige dingen en kochten hier en daar iets. Maar het was vooral gezellig. En het voelde alsof ik even helemaal vrij was. Geen kinderen, geen verplichtingen, geen tijden waar we rekening mee moesten houden, gewoon doen waar we zin in hadden. 

We kwamen onderstaande bord tegen. Heel toepasselijk!

Ik gaf mezelf 2 tweedehands rokken en een splinternieuwe jurk. 

Al dat geslenter en winkels bezichtigen was op een gegeven moment wel vermoeiend. Tijd voor thee met taart! Heel toevallig kwamen we familie van mijn vriendin tegen die heel ergens anders woonden maar jaarlijks in Arnhem gaan winkelen, zij hadden een goede tip waar we taart konden eten. 

Objectief gezien zag het er van binnen afschuwelijk uit maar toch had het wel wat. We hebben er lekker gezeten en heerlijke stracciatellataart gegeten met verse gemberthee. 

We scharrelden nog wat rond in een boekwinkel en toen was het tijd om op huis aan te gaan. We liepen terug naar het station en na even wachten was daar de trein die ons terugbracht naar huis. En het ging een stuk beter! Ik zat een stuk meer ontspannen en het voelde zelfs wel fijn om te kunnen zitten terwijl de trein het werk deed om ons te vervoeren.

Binnenkort moet ik zeker nog eens een ritje maken zodat de spanning steeds minder kan worden. 

Op de terugweg haalden we een maaltijd bij 'Go Asian' om in stijl de dag af te sluiten en voor de kinderen maakten we een stop bij de snackbar. Daarna ging mijn vriendin terug naar huis en legden Bert en ik de kinderen op bed. Om 22 uur kroop ik enorm uitgeput maar ook ontzettend blij in bed. Wat een dag. Een dag van overwinningen, gezelligheid en ontspanning. Van lekker eten en moois bezichtigen. Het was zo divers en ik kijk er zo blij op terug. De hele dag was een cadeautje.

Ik ben zo enorm trots op mezelf! De angsten zijn niet reëel maar voor mij wel en toch blijf ik ze aangaan en overwinnen. Woehoe, vandaag overheerst de feeststemming.