Energie

Vrijdag begon de dag goed. Rachel had gevraagd om haar op tijd wakker te maken zodat ze de tijd zou hebben zich klaar te maken. Ik had nog niet veel zin om mijn warme bed te verlaten maar Bert spoorde me aan toch maar te gaan, belofte maakt schuld. En zo is het. Ik kwam bij Rachels kamer maar haar bed was al leeg. Ze zat beneden een filmpje te kijken. Ze was om half 7 opgestaan. Had haar huiswerk afgemaakt, schoolbekers gevuld en vond het toen tijd voor ontspanning. Goed bezig. Helaas was het nu wel tijd om de televisie uit te doen, eerst maar eens helemaal klaarmaken voor school. Terwijl Rachel naar boven ging om kleren te pakken controleerde ik haar schoolbekers. Ze had blauwe melk en groen water. De grapjas had de kleurstof gevonden. Mij best. Ze weet haar leven kleur te geven. 

Iedereen vertrok naar school en ik had een rustige ochtend met Esther. We vouwden samen de was. De hele zolder ligt vol met schone was, ik loop er steeds zo mee achter dus besloot alles dit weekend weg te werken. Vrijdagochtend maakten we een mooie start. Verder droogden we heerlijk wat wasjes buiten, zo fijn dat dit nog kan. We dronken gezellig koffie en heeft Esther lekker geverfd. Een ochtend die we aangenaam besteedden en de eerste vrijdag dat ik niet uitgeput was van de werkweek. Ik voelde me echt zo goed, wat een zegen.

Manuël mocht nog nieuwe schoenen kopen voor de herfst. Het leek me handig dit gelijk te doen na schooltijd. Boterhammetjes smeren, ergens picknicken. Maar toen kwam er een beter plan boven drijven, we gingen lunchen bij McDonalds. Dat had Bert ook met de oudste twee gedaan dus zou dat ook leuk zijn om met de jongsten te doen. Jonathan ging uit school met een vriendje mee dus Manuël, Esther en ik gingen met z'n drieën naar het centrum. We installeerden ons met patatjes en een hamburger en Manuël kletste honderduit. Het was echt een uitje. 

Om 13.40 uur vond ik het welletjes, tijd voor actie. De laatste patatjes werden naar binnen geschoven en we liepen naar de Wibra, de sokken mochten ook wel eens aangevuld worden dus dat deden we direct. Met een lading sokken en leggings in ons bezit liepen we naar de schoenwinkel. Esther wilde het bonnetje vasthouden maar dat mocht niet. Als de leggings niet zouden passen moesten ze terug dus die bon bleef in mijn bezit. Ze zette het op een krijsen. Helaas voor haar heb ik daar al de nodige ervaring mee én was ik vrolijk dus ik besloot het maar gewoon te negeren. De keus is: gezellig meelopen of blijf vooral daar staan krijsen. Ze koos het laatste. Manuël en ik liepen door. Uiteraard hield ik haar wel in de gaten. Toen we een heel eind verder waren veranderde haar boze huilen in een andere toon en rende ze achter ons aan. Ze wou toch mee. Na een paar stappen ging ze toch weer verder met huilen, we liepen juist langs een herenkapper. Die kapper stond in de deuropening en vroeg de kinderen even mee te komen. We liepen gezamenlijk tot aan de deur en ze kregen allebei een lolly. Tegen Esther zei hij:  'nu niet meer huilen meisje'. Dat was een lieve actie en het was heel effectief want ze stopte meteen.

Gewapend met een lolly gingen we de schoenwinkel in. Manuël wilde dezelfde schoenen als Jonathan. Helaas waren die schoenen er niet in zijn maat. Wel een maat groter maar dat was echt wat aan de ruime kant. En in het rood maar die wou hij niet. We vonden andere schoenen, ook met lampjes, die perfect zaten. Hij mocht kiezen: deze schoenen, de rode schoenen of de schoenen van Jonathan bestellen. We konden ze passen met de rode variant en dat zat goed. Toen knapte er iets bij Manuël, hij wou de schoenen van Jonathan maar dan wel nu gelijk meenemen. En die optie was niet mogelijk.

Hij werd boos, wou niks meer, mopperde, huilde en was onmogelijk. We hebben hem maar even in zijn sop laten gaarkoken. Als iets anders gaat heeft hij soms wat tijd nodig dit te verwerken. Uiteindelijk heeft hij alle schoenen achter elkaar nog even gepast. Hij koos voor de schoenen in zijn maat die goed zaten. Tot hij besefte dat hij dan de schoenen van Jonathan niet kreeg. Weer zette hij het op een schreeuwen. Ik sprak hem boos toe, nu is het genoeg. Daar kalmeerde hij van. Hij wou toch bestellen. Prima jongen, doen we dat. We rekenden af en de schoenen zouden opgestuurd worden. Nu de kogel door de kerk was werd hij weer gezellig, toch blij met zijn keus.

We liepen richting de fiets en inmiddels was het bijna 3 uur. Net wat te vroeg om Jonathan te gaan halen maar als we eerst naar huis zouden fietsen hadden we thuis nauwelijks tijd voor we weer op stap moesten om Jonathan op te halen. Ik kreeg een spontane ingeving, Manuëls haar moest dringend geknipt worden, wie weet had de kapper een gaatje. Ik belde op en jawel, om 3 uur was er plek. We liepen erheen en kwamen onderweg iemand tegen met wie we gezellig een praatje maakten. Zij kent ook psychische uitdagingen en zei het te accepteren dat het bij haar hoort. Dat vond ik zo'n krachtige uitspraak, ik blijf er aan denken. In plaats van onrust weg te wensen kan ik het ook accepteren als signaal dat ik over mijn grenzen ben gegaan. Het was een kort gesprekje maar het heeft me enorm aan het denken gezet in positieve zin. Bijzonder.

Manuël wilde bij de kapper al zijn haar eraf, hij wou geen krullen meer. Helaas ging zijn moeder daar niet mee akkoord en ging er een stukje vanaf zodat het weer fatsoenlijk was maar heeft het genoeg lengte voor zijn krullen om prachtig aanwezig te zijn. Helaas jongen, als je later groot bent mag je zelf beslissen wat je met je krullen doet, maar nu nog niet.

Ondertussen belde ik Rachel die thuis gekomen was uit school dat ik nog even weg zou zijn. Bert zat op zolder dus ze was niet alleen. Ze zei: 'natuuuuurlijk gaat het goed, neem je tijd'. Perfect, best fijn zo'n groot kind.

Daarna fietsten we door naar Jonathan. De kinderen doken nog even de speeltuin in en ik kletste bij. Uiteindelijk was het kwart over vier toen we thuis waren. 4 uur van huis geweest, dat had ik ook weer niet gedacht maar we hadden veel gedaan en het was gezellig behalve het incident in de schoenwinkel. 

Omdat ik me goed voelde besloot ik in de avond te sporten, dat schiet er zo vaak bij in en ik weet ook wel dat het goed is voor het algemene gevoel. Tijdens het eten herinnerde Rachel me eraan dat ik een filmavond beloofd had, helemaal vergeten! Rachel zei gelijk dat we het wel konden verzetten maar nee dat is niet eerlijk. Ze had zich erop verheugd. We stopten de andere kinderen in bed en keken samen een stuk van de film Rio. Vol met grapjes, een heerlijke film. Gezellig knus samen. 9 uur stuurden we Rachel naar bed, de hoogste tijd om te slapen. Ik besloot om toch nog even op de racefiets te gaan. Maar nu was ik toch echt wel heel erg moe. Ik sleurde mezelf naar zolder, zette een trainingsprogramma aan en trapte 40 minuten in het rond. Daarna rolde ik de fiets af, onder de douche en in bed. Dat was me net even te intensief, niet handig. Volgende keer moet dat anders maar toch, verder was het een fijne dag en dat sporten is toch maar gelukt. 

Er is zoveel meer rust in mijn hoofd gekomen. God zij geprezen!