Zeeheks

Zaterdag ging Bert weer verder in de tuin na een pauze van een aantal maanden. Er zit al zoveel tijd in die tuin en alsnog is er genoeg te doen. De afgelopen weken heeft hij gebruikt om een plan uit te werken waar welke tegels moeten komen, alles is doorgerekend. Nu kon hij aan de slag en hij kreeg hulp van zijn vader. Ik zorgde ondertussen voor de kinderen en bracht Jonathan naar zwemles. Na het wegbrengen croste ik naar huis om de lunch vast op tafel te zetten, voelde me een keurige huisvrouw. De tijd thuis was maar kort want toen moest Jonathan alweer gehaald worden en ik wou ook nog even kijken. Hij zit al zo lang op zwemles en blijft wel erg lang in groepje 4 van 5 hangen. Op vakantie zwom hij zonder bandjes, uiteraard onder streng toezicht van ons, en dat ging prima. Ik wou dus wel eens zien hoe dat op zwemles ging. Onderweg ging er een oranje lampje branden in de auto. Ik appte Bert de foto terwijl ik voor het stoplicht stond en belde hem daarna, wat te doen? Het bleek het lampje van de motor. Gewoon doorrijden en maandag de garage maar bellen. Ik kwam bij het zwembad aan en nam plaats op de tribune. Jonathan had niet in de gaten dat ik keek. Hij was veruit de beste van zijn groepje, zwom keurig en snel. Ik zat daar vol trots te kijken, wat doet hij dat goed. Na afloop van de les mocht iedereen bij de juf komen. Ik dwong zo'n beetje met mijn ogen af dat hij door mocht. Nu ben ik echt niet zo'n moeilijk type maar als hij nu niet door was wou ik wel graag weten waarom dan niet. Maar toen gebeurde het, Jonathan leverde zijn bandje in en kreeg de blauwe ervoor terug, het laatste groepje voor diploma A. Hij kwam naar me toegerend en vroeg stralend wat hij achter zijn rug had. Tja, geeeeeen idee. En toen kwam het bandje tevoorschijn. Wat een blijdschap, succes behaald!

We reden naar huis en hielden het oranje lampje angstvallig in de gaten, dat het niet rood zou worden. Gelukkig gebeurde dat niet en schoven we volgens plan direct aan bij de lunch die ik zo keurig had klaargezet. 

In de middag speelden de kinderen binnen, buiten, alleen, samen en met buurtvriendjes. Een gezellige boel. De mannen werkten in de tuin en ik heb bergen met was weggewerkt. Onvoorstelbaar waar alles vandaan komt. Maar het is gelukt. Alle was ligt keurig in de kast. Alleen hetgeen nog nat was omdat het net uit de machine kwam hing aan de lijn. Fijn dat de achterstand weg is, nu is het 'gewoon' weer bijhouden.

Eind van de middag ging Berts vader weer naar huis en bewonderden we het werk wat af was. Het stukje tegels net voor de achterdeur ligt er strak in. Eerst 7cm los split, daarna 7cm split vermengt met cement wat dus een harde ondergrond vormt maar wel water doorlaat en daarboven de tegel vastgelijmd met een beetje ruimte over voor de voeg. En dan te bedenken dat 2 man een hele dag gewerkt heeft voor die paar tegels, wat een klus. Maar het ligt er zo mooi in. Echt prachtig, ik zie er naar uit dat de hele tuin klaar is, maar geen haast, het komt wel.

Zondagavond hoestte Esther enorm en kreeg ze verhoging. Daar zijn we de avond en begin van de nacht druk mee geweest: huilen en hoesten. 

Maandagochtend was er geen sprake van dat zij weg kon. Nu kon ik ook niet weg aangezien mijn auto dat oranje lampje had en ik wil daar echt geen stuk mee rijden. Bert was al vroeg weg, dus Esther en ik brachten de kinderen per fiets naar school en gingen daarna terug naar huis. De ochtend was ze niet veel waard en heeft ze vooral op de bank gelegen. De middag ging al beter en heeft ze deels gespeeld. Ondertussen had ik werkafspraken verzet en werkte die dag vanuit huis. De monteur voor de afwasmachine wou niet komen omdat Esther ziek thuis was, die afspraak is dus verplaatst. Gelukkig doet het gekke ding het wel weer hoewel hij laatst het blokje niet gebruikt had, daarmee was de boel niet goed schoon. Iets klopt er toch niet aan. 

De dag kostte al met al best wat energie. Vaak vind ik thuiswerken best fijn op zijn tijd en minder intensief maar de tijd verdelen tussen werk en een kind kost toch wat meer. Toen Esther tijdens een telefoontje eind van de middag heel hard ging gillen en huilen besloot ik te stoppen met werken, even wat echte aandacht voor haar. 

We haalden de jongens op met de fiets en reden door de regen. En omdat de temperatuur best goed was was dat niet vervelend. We werden er wel nat van en eenmaal thuis trokken de kinderen pyjama's aan en kropen met een dekentje op de bank, dat heeft ook wel zijn charme.

Bert haalde Rachel uit musicalles na zijn werk en ze kwam dansend thuis. Ze hadden gehoord dat ze gaan oefenen voor de musical 'De kleine zeemeermin'.  Ze was helemaal uitgelaten, echt aanstekelijk. Ze hoopt dat zij de rol krijgt van de gemene zeeheks en ze deed voor hoe ze die rol vorm zou geven. De slechtheid zelve, geweldig hoe ze dat kan. Daarna liet ze horen hoe ze een zeehond zou spelen, we lagen dubbel van het lachen. Onze relatief rustige, verlegen Rachel is echt gemaakt voor het toneel. Bert bereidde haar vast voor dat het ook zou kunnen dat ze een kleinere rol krijgt en dat snapte ze wel maar ze vindt toch wel dat ze heel goed toneel kan spelen en zingen dus ze hoopt op een grote rol. En natuurlijk mag ze dat hopen, ik ben zo benieuwd en zie nu al uit naar de voorstelling in de zomer.

Toen de kinderen eenmaal op bed lagen ploften we op de bank. Bert keek een serie op televisie en ik languit op de bank op mijn telefoon. Ik was nog van plan te gaan sporten als de kinderen sliepen maar toen Jonathan om 9 uur nog wat drinken kwam halen gaf ik het op. Tot het kwart over 9 was. Moe in mijn hoofd, zeker, maar moe in mijn lijf, nee. Als ik dat lijf nou ook eens goed inzet slaap ik vast extra diep, zodoende stapte ik half 10 nog op de racefiets voor een trainingsprogramma van 40 minuten. Afwisselend zacht en hard fietsen. En het was heerlijk. Ik luisterde ondertussen een preek maar die combi werkt niet, kon me er niet genoeg op concentreren. Na het sporten douchen en in bed. Ik voelde me zo goed, toch maar weer bewogen en de beloning was een hele diepe slaap.

Mijn haar stond de volgende dag alle kanten op omdat het bij het slapen gaan nat was en volgens Bert leek het alsof er een spin in genesteld had nádat ik er model in had proberen te krijgen maar he, kleinigheidje hou je altijd.