Kinderen alleen thuis

De eerste schooldag bracht zoveel positieve energie. Rachel begon de dag enthousiast door om half 7 op ons bed te gaan springen net zoals ze als peuter deed. We mochten absoluut niet te laat komen. Zo'n springend groot kind op je bed werkt beter dan een wekker, het kind kun je dus niet uitschakelen. We waren keurig op tijd op school. Rachel liet zich overladen met kusjes en ging zelf de school in naar groep 7. We brachten Jonathan tot aan zijn deur (er zijn 3 ingangen). Zijn lokaal zit ernaast en dus konden we mooi via het raam zien waar zijn plekje was en natuurlijk konden we zwaaien. Jonathan was zo onder de indruk van groep 4 dat hij vergat zijn jas uit te doen. Zat hij in de klas met zijn jas aan, de schattebol. Wij seinen en wijzen en uiteindelijk snapte hij het en deed hij met een grote grijns zijn jas uit.

Daarna was het de beurt aan Manuël. Dat afscheid nemen kostte wat meer moeite. Er waren ook verschillende kleuters aan het huilen dat helpt natuurlijk ook niet mee. Uiteindelijk kon ik me loswurmen na uitgebreid geknuffel en had zijn meester nog een duim over voor hem waar hij zich aan mocht vasthouden. Meer kleuters hadden een vinger nodig. 

Esther ging zoals altijd vol enthousiasme naar groep blauw, nog maar een paar maanden voor ook zij naar school toe mag. 

De start van dit schooljaar is gemaakt!

Bert kondigde aan dat hij donderdag de hele dag weg zou zijn. Hij had de start van een nieuw project ergens op locatie en aansluitend een barbecue ter afsluiting van het vorig project. Ho wacht eens even, donderdag zou jij de kinderen uit school halen. 'Was dat deze donderdag?' zei hij vol verbazing.

Je zou je man toch af en toe een schop willen verkopen. Ja, deze donderdag. Ik besloot me te houden aan wat ik geleerd heb, ik hoef me niet overal verantwoordelijk voor te voelen. 'Wat vervelend schat dat je een probleem hebt, hoe ga jíj dat oplossen?' ondersteund door lief knipperende wimpers en een mierzoete lach. Die persoonlijke ontwikkeling vindt Bert allemaal prima maar dit toch wat minder. 

Ik besloot het los te laten, we hebben duidelijk afgesproken wie wanneer de kinderen haalt, hij regelt de oplossing maar. 

Dinsdag eind van de middag was er nog niets gebeurd en toen was ik er zat van, mijn planhart kon er niet meer tegen. Ik belde de bso en er was voor donderdag nog plek voor 1, dat werd Manuël. Esther had de hele dag al kinderopvang en Rachel en Jonathan mochten alleen uit school naar huis. Ik kon na mijn laatste overleg naar huis komen en dat zou een uur of 4 zijn. De buurvrouw was thuis dus ik seinde haar in dat de kinderen alleen thuis zouden zijn voor het geval er echt iets aan de hand zou zijn. Er lag een briefje naast de telefoon met mijn telefoonnummer en ik gaf de instructie dat ze mij bij thuiskomst moesten bellen, zo opgelost. 

Het is maar goed dat ik er ben, hoe die vent van mij zich redt zonder persoonlijke assistent is mij een raadsel. 

Woensdag kwam onze nieuwe schoonmaakdame en wat ben ik daar blij mee! Ze heeft weer zoveel gedaan, naast gezellige gesprekken hadden we ook een heel mooi gesprek over dat zij graag wil helpen de rommel te helpen opruimen zodat er in ons leven meer ruimte komt voor andere dingen. Niet alleen dat er tijd is voor andere dingen maar ook dat er ruimte in mijn hoofd ontstaat en het rust brengt. Ze zei dat het voelt alsof God haar naar ons gezin zendt om te helpen zodat er zegen uit voort kan komen. Prachtig, wat mooi. En zo ervaren we het ook, als een zegen. Heerlijk om de boel weer op orde te hebben.

Donderdag was het dan de dag dat we het plannetje van eerder in de week ten uitvoer brachten. In de ochtend vroeg ik Bert om te appen als hij bij de barbecue wegging, dan zou ik weten dat hij een uur later thuis zou zijn. Hij vertrok keurig in een net blousje op weg naar een vol dagprogramma. Even een zijspoor maar ik strijk trouwens nauwelijks. Als hij een blouse aan heeft gehad hang ik die gekreukt vanuit de schone was in zijn kast en als hij het dan aan wil strijkt hij het in de ochtend. Als werkende moeder kun je niet alles. Werkt goed deze oplossing. Hij heeft altijd zijn kast vol en ik hoef niet te strijken.

Ik maakte de kinderen klaar voor school, bracht ze weg en ging aan het werk. Om 14.50u ging mijn telefoon, Rachel en Jonathan waren thuis. Toch fijn om te horen! Manuël stond toch op het plein terwijl hij wel wist dat hij naar de bso mocht en de meester ook. Rachel heeft hem even naar binnen gebracht. Manuël vertelde daar later heel blij over dat ze hem bracht en dat zijn grote broer en zus alleen naar huis mochten. 

Het was helemaal goed gegaan. De buurvrouw stuurde nog een foto'tje, ze was even gaan kijken, zo lief. Ik kon met een gerust hart rustig naar huis rijden. 

We werkten de rest van de planning af, ik haalde de kleintjes op en warmde kant en klare lasagne op (ja ik weet het, echt niet gezond maar voor een dag als deze vond ik het wel best, scheelde kooktijd).

Irritant genoeg kreeg ik steeds wat meer hoofdpijn, een paar avonden te laat naar bed, de eerste schoolweek en een drukke werkweek begonnen hun tol te eisen. Ineens stond Bert om 20 uur binnen. In plaats van hem liefdevol welkom te heten ontplofte ik: 'Je zou appen als je wegging, nu wist ik niet waar ik vanuit kon gaan, dacht dat je voorlopig nog weg zou zijn etc' en ik werd me toch chagrijnig. Hij had de hele dag niets van zich laten horen, oké dat kan op een drukke dag maar hij zou me wel laten weten wanneer hij thuis zou zijn. Nou daar kon hij zich niets van herinneren, dat was als olie op het vuur. Daar ging ik weer. Nu weet ik wel dat voor er koffie in zit de helft langs hem heen gaat maar ik was echt zo geïrriteerd. 

Bert vertelde dat hij echt niet wist dat hij iets beloofd had maar dat hij wel even vandaag een berichtje had moeten sturen zodat ik wist waar ik aan toe was. He he, dat bedoel ik nou. Het ontdooien kon beginnen. Daarna bracht hij een kopje thee. Nou vooruit slijmbal, het is wel weer goed. 

Nog even een leuk bord ter afsluiting, ik vind dit dus echt mega grappig, wat een gat in de markt. Als ik bijkom van het lachen duik ik vroeg in bed, slapen is de heerlijkste hobby die er is.