Grote opruiming
Vrijdagochtend werd onze fietskar verkocht. Hij stond al een jaar ongebruikt in de schuur. Nu Manuël zelf fietst is er een plekje over op de fiets voor een vriendje en nu de kinderen groter worden komen veel vriendjes op hun eigen fiets. Het was wel even slikken. Wat heb ik altijd veel plezier van de kar gehad. We zwaaiden de kar uit. Manuël, Esther en ik wandelden daarna naar een adresje bij ons in de wijk om bij iemand koffie te drinken. De kinderen leefden zich uit op de trampoline en tijdens het kletsen dronken we een lekkere Latte en zaten we in de zon. Heerlijk. Naast het gewone geklets spraken we over hoe we Gods zegeningen in ons leven zien en Zijn leiding. Mooi om te kunnen delen.
Rachel kwam om 14.45u thuis uit school en stortte zich neer op de bank. Ze was zo moe. Ik heb haar schoenen uitgedaan en haar lekker op de bank neergelegd. In bed wou ze echt niet maar ze was niks meer waard. Ze mocht per uitzondering nu al op een schermpje en kreeg een mueslireep. Zo lag ze een uur en daar knapte ze van op. Daarna ging ook zij lekker meespelen met de andere kinderen. Inmiddels was het vriendje opgehaald en waren we een buurmeisje rijker, zo loopt het hier in en uit.
Nu ik de foto zie staat er nog aardig wat in maar alles is geordend in bakjes, op dienbladen of ik manden. En check dat lege stukje op de plank. Er is gewoon een stukje plank leeg! Kun je voorstellen, dat is me nou nog nooit gebeurd.
De tijd vloog voorbij en we moesten snel op huis aan om de fiets te pakken. Tijd om richting het schoolplein te gaan om Jonathan op te halen.
We waren keurig op tijd. Jonathan wou spelen met een vriendje en waar Rachel dat de week na de vakantie niet mag (zo'n week is al zo intensief voor haar met alle indrukken) is dat voor Jonathan prima. We namen een vriendje mee naar huis en ik heb ze de hele middag niet meer gezien. Ze waren buiten en boven en nog lang niet uitgespeeld toen hij werd opgehaald.
Nu de fietskar weg was en alle fietsen kriskras door de tuin stonden was de schuur relatief leeg. Ik besloot even door te pakken en de schuur uit te mesten. Ik vroeg Bert of hij zaterdag de tuinspullen naar de stort kon brengen en dan gelijk wat extra's uit de schuur wou meenemen, dat was goed. Ik kon dus mooi alle zooi buiten op een hoop verzamelen zonder dat het lang in de weg zou staan. Uitzoeken, ordenen, weggooien en een nieuw plekje geven. Als laatste de bezem erdoor wat voor enorme stofwolken zorgde maar toen was het toch netjes. Waar je eerst de fietsen moest stapelen om de deur dicht te kunnen krijgen is er nu gewoon plek, heerlijk. Bert heeft geen gewone fiets meer maar daar is nu ook weer plek voor, die gaat dus Marktplaats afspeuren naar een koopje, dan hebben we alles weer compleet. Kunnen we tenminste samen naar de kerk fietsen in plaats van nu een deel van het gezin per fiets en de rest per auto.
Iedereen was lekker bezig en ik besloot de inloopkast op te ruimen. Ik was erg moe van de afgelopen week werken en het schoolritme maar het lukte me niet goed om tot rust te komen. Dan maar heel rustig aan mijn handen aan de gang houden en verstand op nul.
De inloopkast dus, alles sleepte ik eruit en ik besloot nu maar grondig te werk te gaan. Ik herinnerde me wat onze schoonmaakdame zei dat rommel je beperkt in andere dingen die je wilt in het leven en besloot daarom ruimte te maken. Niet alleen in de kast maar ook in mijn hoofd. De duplo en het treinspoor gingen in grote zakken om op zolder te leggen. Ze spelen er nauwelijks meer mee. Natuurlijk moet het wel enigszins binnen handbereik blijven maar beneden in de kast dat leek me niet meer nodig. Zo kregen een aantal dingen een nieuwe plek en bestelde ik gerichter de boodschappen nu ik precies weer weet wat er in huis is. Voorraad is handig, maar eindeloze voorraad is niet nodig.
Na het eten gingen de laatste dingen terug de kast in en tadaaa, de kast is weer op orde.
Tijdens het avondeten ontdekte ik een splinter in mijn vinger. Ik kreeg het er met een pincet niet uit, aangezien het in mijn rechterhand zat moest ik de pincet met links bedienen en dat was geen succes. Ik vroeg Bert om hulp maar Rachel bood zichzelf al aan. Zij zou me wel even helpen. Toen de kinderen op bed lagen heeft zij net zolang zitten prikken en trekken tot het gekke ding eruit was. Wat deed ze me zeer. Maar zoals ze zelf al zei 'ik snap dat het pijn doet maar een splinter moet er echt uit'. En 'ga nu eerst je handen maar wassen dan zien we daarna of alles eruit is. O nee, ik zie nog een klein stukje, als het te erg pijn doet hou jij je adem maar even in, dit moet echt gebeuren' en meer van dat soort praat. Rachel vond het geweldig om te doen. Win-win situatie, je zag haar ervan groeien en ik ben van de splinter af.
Daarna ging Bert een rondje op de fiets en heb ik Netflix gekeken. Benen omhoog, kopje thee erbij. De eerste schoolweek zit erop!
Reacties
Een reactie posten