Boos

Vrijdagochtend maakte Esther me wakker, versuft keek ik op de telefoon hoe laat het was: 7.50 uur! Verslapen! Bert was al lang weg op de racefiets. Rachel en Jonathan waren net beneden. Vanuit een diepe slaap gelijk in de racestand. We vlogen het huis door, aankleden, tassen klaarmaken en iedereen brood naar binnen schuiven. In 25 minuten alles en iedereen klaarmaken lukte niet merkte ik al snel. Ik stuurde de juffen bericht dat Rachel en Jonathan wellicht iets later op school zouden zijn maar dat het volledig mijn schuld was. Ik wil niet dat iemand die kinderen erop aankijkt. We sprongen de auto in en ik scheurde richting school, wellicht iets harder dan de bordjes aangaven. Ik keek naar de autoklok en realiseerde me dat ze maar een minuut of 3 te laat zouden zijn, toch knap gedaan. En toen zei Rachel: 'oh nee, mijn tas'. Ik dook een parkeerhaven in, zocht in de auto maar nee... de tas was er niet. Toen flipte ik me toch een potje de pan uit. Ik schreeuwde van boosheid. Arme Rachel, zij natuurlijk in tranen. Bij de eerstvolgende mogelijkheid draaide ik de auto en we reden terug. De tas stond inderdaad nog binnen. Daarna keerden we weer om en gingen nu echt naar school. Ze waren 10 minuten te laat.
Die dag voelde het de hele tijd alsof ik achter de feiten aanliepen, het was zo'n gekke start. 
Thuis zette ik Manuël en Esther voor de televisie en ging ik zelf onder de douche, dat hielp om de rust weer terug te vinden. Ondertussen kwam Bert thuis van het fietsen en vroeg vol verbazing wat er gebeurd was omdat zowel Esther als Manuël vertelden dat mama boos was en Rachel moest huilen.
Ik voelde me er vervelend over maar er was nu niets meer aan te doen; let it go.


Rachel kwam pas heel laat thuis van een kinderfeestje. Ik had verwacht dat ze erg moe zou zijn. Eerst donderdag het schoolreisje en dan vrijdag de hele dag naar school en aansluitend het feestje. Om 21 uur werd ze thuisgebracht. Ze sprong buiten nog vrolijk rond en was helemaal uitgelaten van blijheid, ze had een erg leuk feestje gehad. Inmiddels was ik de ochtend vergeten.

De volgende dag heb ik sorry gezegd tegen Rachel. Ik had niet zo boos mogen worden. Het kwam niet door haar. Ze reageerde heel relaxt: 'dat weet ik toch wel mama'. We knuffelden even en ik voelde dat het weer goed was. Lief kind. En hoe stom ik het ook vind als ik fouten maak, ik ben blij dat we in ons gezin sorry kunnen zeggen. En dan niet alleen de kinderen maar ook wij als ouders, soms is dat gewoon nodig.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Efteling

Afbeelding
Woensdag kreeg Esther een vriendinnetje hier te spelen. Ik gaf de kinderen voor schooltijd duidelijke instructies : fiets samen naar huis en vergeet het vriendinnetje niet. Het is er een van een tweeling, Manuëls reactie was heel serieus en te grappig : 'maar hoe weten we dan dat we de goede meenemen?'. Rachel was die dag met school naar de Efteling, ze kregen vanuit school een cadeaukaart mee van 15 euro om eten en drinken van te kopen. Rachel sprak met haar vriendinnen af dat ze zelf een flesje water mee zouden nemen en een broodtrommel voor tussen de middag. Dan hoefden ze alleen avondeten te kopen, een patatje, en van de rest van het geld konden ze dan een souvenir kopen. Slim kind.  Ze is in allerlei achtbanen geweest en heeft enorm genoten. Bert, Rachel en Esther houden van die spannende attracties. Jonathan, Manuël en ik helemaal niet. Nadat ik met Bert een keer in de Efteling de hele dag misselijk was na 1 achtbaan wil hij er niet meer (met mij) heen. Maar nu zie ik opt...
Meer lezen

Nieuwe look

Afbeelding
De jongens waren hard toe aan een kappersbeurt. Het haar van de meiden werd ook piekerig. Rachel ging op dinsdag zelf naar de kapper, ideaal dat ze dat nu zelf kan. Bert ging op vrijdag met de jongens en Esther. Esther had bedacht om haar haar kort te knippen. Ze kreeg veel reacties: dat moet je niet doen, je mooie lange haar, weet je het zeker? Ja, ook van mij. Ze vertelde overal van haar plannen en liet zelfs op school en in de kerk voor haar bidden dat het fijn bij de kapper zou zijn. Toen een jongen uit haar klas zei dat hij het jammer vond (groep 3 he) was de maat vol. Esther zei: 'ik ga dit gewoon doen want ik weet dat het mooi is. Ik luister naar mezelf'. En zo ging het. Voor de kapper nog even op de foto met haar broers.  En daarna weer.  De haren van de jongens weer lekker kort, en geen zorgen: die krullen van Manuël zitten er zo weer in.  Esther was dolgelukkig: een droom die uitkomt! En een goede reflectie van deze 7 jarige: als ik naar andere mensen had geluis...
Meer lezen

Zegenende zachte 7 jarige handen

Afbeelding
De hedera werd bezorgd met een grote vrachtwagen. De bezorger belde vooraf, de planten waren kapot en niet geschikt om te bezorgen maar hij moest ze leveren. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, als de verpakking wat kapot is maakt me niks uit, als de planten maar de grond in kunnen. Toen hij de vrachtwagen voor reed mocht ik mee naar binnen. En inderdaad, wat een bende. Wortels lagen los en takken gebroken. Met grof geweld de vrachtwagen in gezet? Ik mocht de levering weigeren en dat deed ik dus maar. Wat ontzettend jammer van de planten, deze gaan het niet overleven. Het waren 2,3 meter hoge hedera, maar nu niet meer.  Vriendelijke bezorger, hij kon er ook niets aan doen. Ik nam contact op met de planten winkel, zij vochten het uit met de bezorgdienst. Conclusie voor ons : een week later kregen we de planten alsnog geleverd. Ik koos de hoogste maat maar heb er niet over nagedacht dat het ook wel eens te hoog kon zijn. Toen deze op de juiste manier geleverd werden stonden ze in de...
Meer lezen