Anti-depressiva


Ik ben een heel normaal persoon. Nou ja, wat is normaal? Ik heb natuurlijk mijn gekke kanten en ontspoor hier en daar wel wat maar toch, wie niet? Uiteindelijk heeft iedereen wel wat dus dat in ogenschouw genomen durf ik wel te zeggen dat ik heel normaal ben. Niet heel verlegen (zoals vroeger) maar ook niet heel out going. Niet heel carrière gericht, maar ook geen huismoeder. Niet subassertief maar ook niet agressief. Het klinkt allemaal gemiddeld en wellicht wat saai. Maar saai zou ik me ook weer niet noemen. Want naast dat ik best wel normaal ben ken ik ook hoge pieken en diepe dalen. En dan ook weer niet zo dat ik manisch ben maar ik zwieber toch wel de ene keer met mijn hoofd in de wolken en de andere keer ga ik door een dal. Bert is eigenlijk een hele stabiele lijn dus we ontmoeten elkaar telkens weer als onze lijnen elkaar kruisen. 

En ja, als mijn lijn weer eens naar beneden zakt uit dat zich in angst. En dan niet een beetje maar best wel veel. En dan kun je daar tegen praten: 'alle angst is overwonnen', 'het zit tussen je oren' en ga zo maar door, het blijft heel reëel. Na hier en daar wat professionele hulp (oké, eerlijk is eerlijk, best wel wat hulp) lukt het om de dalen niet meer zo diep te hebben. Als mijn lijntje naar beneden zakt kan ik een lijn uitslaan en mezelf weer omhoog hijsen. En soms lukt dat niet. Het kost veel energie en het is een ware strijd, en ik ben nog zo jong, en dit zou toch anders moeten. Na vele gesprekken, lang wikken en wegen toch maar gestart met anti-depressiva wat ook voorgeschreven wordt tegen angst. Best een taboe heb ik gemerkt. En na een rottige opbouwperiode werkt het als een tierelier! Het helpt me om 'normaal' te zijn, wat dat dan ook zijn moge. Eindelijk voel ik me zoals ik zijn wil, zoals ik mezelf herken zoals ik was. En dan bedoel ik vóórdat ik een bijna-dood ervaring had op de IC en vóórdat onze zoon op sterven lag en toch genezen werd doordat we in dit geweldige land zoveel goede zorg hebben. Want dat soort gebeurtenissen gaan je niet in de koude kleren zitten. Mij niet in elk geval. 
Ik kan weer genieten van het leven, van onze kinderen. De donkere waas die over alles heen hing is opgelost, het is een wonder.

En als er dan in het nieuws is: teveel mensen slikken anti-depressiva denk ik: ja dat is zo, wat leven we toch in een gebroken wereld. En tegelijk: wat een zegen dat dit er is. Dat levens weer op de rit geholpen worden en elke ochtend als ik dat kleine stomme pilletje slik dank ik God: bedankt voor deze hulp. 

Ik hoop dat je me nog steeds als normaal kunt zien. Ondanks dat ik een heel klein pilletje slik. Je kunt het afkeuren maar het is mijn Godsgeschenk. En 100% zeker is het dat ik het op een dag niet meer nodig heb. Wellicht in dit leven, wellicht in het volgende. Daar zie ik naar uit, maar voor nu ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik weer normaal kan zijn. Want normaal zijn is zo gek nog niet.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Efteling

Afbeelding
Woensdag kreeg Esther een vriendinnetje hier te spelen. Ik gaf de kinderen voor schooltijd duidelijke instructies : fiets samen naar huis en vergeet het vriendinnetje niet. Het is er een van een tweeling, Manuëls reactie was heel serieus en te grappig : 'maar hoe weten we dan dat we de goede meenemen?'. Rachel was die dag met school naar de Efteling, ze kregen vanuit school een cadeaukaart mee van 15 euro om eten en drinken van te kopen. Rachel sprak met haar vriendinnen af dat ze zelf een flesje water mee zouden nemen en een broodtrommel voor tussen de middag. Dan hoefden ze alleen avondeten te kopen, een patatje, en van de rest van het geld konden ze dan een souvenir kopen. Slim kind.  Ze is in allerlei achtbanen geweest en heeft enorm genoten. Bert, Rachel en Esther houden van die spannende attracties. Jonathan, Manuël en ik helemaal niet. Nadat ik met Bert een keer in de Efteling de hele dag misselijk was na 1 achtbaan wil hij er niet meer (met mij) heen. Maar nu zie ik opt...
Meer lezen

Nieuwe look

Afbeelding
De jongens waren hard toe aan een kappersbeurt. Het haar van de meiden werd ook piekerig. Rachel ging op dinsdag zelf naar de kapper, ideaal dat ze dat nu zelf kan. Bert ging op vrijdag met de jongens en Esther. Esther had bedacht om haar haar kort te knippen. Ze kreeg veel reacties: dat moet je niet doen, je mooie lange haar, weet je het zeker? Ja, ook van mij. Ze vertelde overal van haar plannen en liet zelfs op school en in de kerk voor haar bidden dat het fijn bij de kapper zou zijn. Toen een jongen uit haar klas zei dat hij het jammer vond (groep 3 he) was de maat vol. Esther zei: 'ik ga dit gewoon doen want ik weet dat het mooi is. Ik luister naar mezelf'. En zo ging het. Voor de kapper nog even op de foto met haar broers.  En daarna weer.  De haren van de jongens weer lekker kort, en geen zorgen: die krullen van Manuël zitten er zo weer in.  Esther was dolgelukkig: een droom die uitkomt! En een goede reflectie van deze 7 jarige: als ik naar andere mensen had geluis...
Meer lezen

Zegenende zachte 7 jarige handen

Afbeelding
De hedera werd bezorgd met een grote vrachtwagen. De bezorger belde vooraf, de planten waren kapot en niet geschikt om te bezorgen maar hij moest ze leveren. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, als de verpakking wat kapot is maakt me niks uit, als de planten maar de grond in kunnen. Toen hij de vrachtwagen voor reed mocht ik mee naar binnen. En inderdaad, wat een bende. Wortels lagen los en takken gebroken. Met grof geweld de vrachtwagen in gezet? Ik mocht de levering weigeren en dat deed ik dus maar. Wat ontzettend jammer van de planten, deze gaan het niet overleven. Het waren 2,3 meter hoge hedera, maar nu niet meer.  Vriendelijke bezorger, hij kon er ook niets aan doen. Ik nam contact op met de planten winkel, zij vochten het uit met de bezorgdienst. Conclusie voor ons : een week later kregen we de planten alsnog geleverd. Ik koos de hoogste maat maar heb er niet over nagedacht dat het ook wel eens te hoog kon zijn. Toen deze op de juiste manier geleverd werden stonden ze in de...
Meer lezen