Verwachting aanpassen

Het is prachtig weer, de agenda is leeg, iedereen is thuis. Perfecte omstandigheden om met elkaar naar de hei te gaan. Ik zag het al helemaal voor me. Iedereen vrolijk en relaxt, mooie kleren aan en door de natuur dartelen. Goed moment om gelijk een gezinsfoto te maken. Ieder jaar maken we een gezinsfoto voor onze collectie in de gang. Zo hebben we een hele muur vol met ons groeiende gezin. En nee, niet met meer uitbreiding maar opgroeiend, ook leuk om vast te leggen. 

Halverwege de middag kreeg iedereen mooie kleren aan, plassen, gezichten wassen, fles water en een zak chips mee en hup in de auto op naar de hei! We kozen voor een stukje hei en bos, kunnen we nog kiezen waar de foto het mooist uitkomt. Eerst een stukje lopen en toen begon het... De kinderen renden heuveltjes op en af, zochten steentjes en ik rende er al gillend achteraan. 'nee, niet doen', 'kijk toch uit zo worden je kleren vies', 'nee geen steentjes, je handen zijn zwart', 'aaaaaah'. Lieve help, sinds wanneer ben ik zo'n moeder? Maar nee, het moet wel want die foto! Goed, snel een plekje zoeken dan kunnen ze daarna lekker rondrennen en hun gang gaan. De foto werd gemaakt met een statief en iedereen kwam er mooi op. Na een paar waarschuwingen 'nee, die tak mag er niet op, 'waarom heb jij nou nog een knuffel vast', 'nee geen gekke bek trekken maar gewoon blij kijken', is de foto gelukt. Oké terug de ontspanning in, we gaan de hei op! Oja, de hei is al uitgebloeid en na het keurslijf van de foto hadden de kinderen geen zin meer. 'Ik ben moe', 'gaan we nog ver?'. Toen had ik het gehad. Al die mooie plannen en ik zag het in het water vallen, werd er chagrijnig van en suprise dat hielp niet in de gezelligheid.

Ineens zag ik het licht. He, ik ben de moeder. Ik kan hier de sfeer bepalen. Het is niet reëel om te verwachten dat kinderen keurig netjes blijven in de natuur en vroeger mopperde ik toch ook als we naar het bos moesten? Plan van aanpak: Verwachting bijstellen. We gaan gewoon een rondje lopen en zien wel hoe ver we komen, geen grootse plannen we gaan genieten van de kleine dingen. En warempel we kwamen een paddenstoel tegen. Hier zijn ze groot fan van paddenstoelen, leuk om ze te zoeken en te bekijken, natuurlijk niet aanraken. Vol verwondering keek iedereen ernaar en ik kon alleen maar denken: wat hebben we toch een mooi gezin.

Daarna liepen we op ons gemakje de route verder en na 2 uur hadden we 3,5km gelopen. Op de terugweg hebben de kinderen zich uitgeleefd door met takjes patronen te maken in het zand, rondrennen en op randjes lopen. Eenmaal bij de auto verzuchte Jonathan: wat was dit leuk. En zo is het, weer een herinnering gemaakt.