Grensoverschrijdend schoenen kopen

Dinsdag was het een gewone werkdag. Ik wisselde een uur werken keurig af met een uur rust en eind van de middag voelde ik me goed. Rachel was om 14.45 uur thuis gekomen en de rest van de kinderen zat op de bso. Spontaan gingen we met elkaar naar de schoenwinkel. Rachel liep nog steeds op winterschoenen en klaagde daar al een tijdje over. Ze heeft ook gelijk, de hoogste tijd voor actie. In de schoenwinkel koos ze uit wat ze mooi vond. Ze zag gelijk iets bij de damesschoenen in maat 39. We maakten nog even een rondje over de kinderafdeling maar dat vond ze niks, ze wil kleur en geen saai bruin of wit (haar woorden). Er werden extra zooltjes ingelegd om haar voet iets hoger te krijgen en daarmee zaten ze perfect. We keken daarna gelijk naar sandalen. Dat was even een zoektocht omdat ze lange, smalle voeten heeft maar ook daarin slaagden we prachtig. Pastelkleurige sandalen, Rachel was er helemaal blij mee. Met schoenen let ik nooit zo op de prijs, dat moet goed zijn, lekker zitten en mag er ook mooi uitzien. Waar ik kleding veel tweedehands koop mogen we best wat uitgeven aan schoenen. Maar bij de kassa schrok ik toch wel even, zoveel geld voor maar 2 paar schoenen. Bijzonder dat we dat zomaar kunnen betalen, we zijn gezegende mensen. Rachel en ik haalden de kinderen uit de bso en daarna gingen we huiswaarts. We aten broccoli, patatjes en cordon bleu (lekker!) en brachten een verlaat verjaardagscadeau bij de buurjongen. Toen stortte ik in. Toch te druk gemaakt. En ik voelde me zo goed. Helaas pindakaas, volgende keer toch rustig aan blijven doen en activiteiten over de dag spreiden. Een werkdag heeft genoeg aan zichzelf. Ondanks dat ben ik wel heel blij met de schoenen van Rachel en zij zelf ook én was het een reuze gezellig uitstapje.

Woensdagochtend bracht ik de kinderen naar school. We reden de wijk uit en het stoplicht stond al een tijdje op groen. 'Blijf op groen, blijf op groen', de auto voor ons reed door oranje en ik croste er achteraan: net door rood. In plaats van te remmen gaf ik gas bij. Esther was duidelijk in haar afkeuring: dat mag niet! Rachel legde uit dat ik echt niet meer kon stoppen (niet helemaal waar) maar Esther bleef erbij: je mag nooit door rood. En ze heeft er gelijk in. Op het schoolplein liep ze gelijk naar de juf toe om het te vertellen. We waren 2 minuten voor half 9 op het schoolplein, door mijn actie waren we net op tijd maar ik vrees dat het ethisch toch beter was geweest om 1 minuut te laat te komen dan door rood te rijden met een 4 jarige die het zag.

De terugweg haalde Bert de kinderen uit school en ook die rit heeft Esther het er de hele tijd over gehad dat mama door rood reed. Voorlopig zal ik die nog wel horen.

De middag deden we helemaal niks. Rachel was bij een vriendin, Jonathan bij een kinderfeestje en Bert aan het werk. De kleintjes en ik zaten in de tuin. Zij spelend met water en ik liggend in de zon. Helaas was de reactie van de te drukke dinsdag duidelijk aanwezig dus nam ik het er maar even van. En bruine benen krijgen is ook een hele belangrijke taak voor de zomer, moet je ook niet onderschatten.

Eind van de middag douchten Manuël, Esther en ik. Toen Jonathan van zijn kinderfeestje terugkwam was hij van top tot teen vies van het spelen. Hij heeft een geweldig leuk feestje gehad en lekker buiten gespeeld. Na wat drinken en chillen ging ook hij onder de douche. Rachel mocht na het eten. Zo was iedereen weer schoon. Je zou niet zeggen dat de badkamer die ochtend helemaal schoon en netjes was, wat een slagveld...

Gelukkig is het ook zo weer opgeruimd, maar dat mocht mooi blijven liggen voor donderdag. Nieuwe dag, nieuwe kansen.