4 gouden ringen

Vrijdagavond was de avond waar ik al weken, nee maanden, naar uit keek. Voor mijn verjaardag in December had Bert zo'n beetje mijn hele verlanglijst gekocht en beloofde hij dat ik ringen mocht uitzoeken. Leek me overdreven groot cadeau maar hé, daar doe ik niet moeilijk over. Ik wou graag vier dunne ringetjes om mijn middelvinger omdat we vier kinderen hebben. Die kon ik dan dragen naast onze trouwring, leek me heel mooi. Bert dacht dat het met een paar tientjes wel bekeken was. Zelf had ik eigenlijk gouden ringen in gedachten, dat zou nog veel mooier staan naast de al gouden trouwring. 

Om 19 uur kwam de oppas, de kinderen zaten al in pyjama en mochten nog een tijdje opblijven. Wij vertrokken naar Veenendaal, naar juwelier Van Manen. Als ze het daar niet hebben, hebben ze het nergens. We scharrelden wat rond en trokken vast een bonnetje om geholpen te kunnen worden. Toen we aan de beurt waren liet ik een voorbeeldplaatje zien van hoe ik het ongeveer voor me zag. Ze ging wel wat halen en kwam terug met prachtige ringetjes. We bekeken wat mooi bij elkaar zou staan, legden een paar keer iets terug en hadden uiteindelijk vier prachtige ringen wat samen een goed geheel vormde en mooi naast de trouwring stond. Ik was echt zo blij, het was nog mooier dan ik had durven dromen. Toen zagen we de prijskaartjes. Oef, goud is wel heel erg duur. Maar het was zo mooi en Bert trok zonder morren zijn portemonnee. De ringen moesten in de juiste maat besteld worden want ze hadden alleen de kleine varianten op voorraad. Geen probleem, daar komen we een andere keer voor terug. Na een week of misschien iets langer komen ze binnen en kunnen we terug. Nu genieten van de foto die we ervan hebben.

Toen we de winkel uitstapten was het pas 20 uur. Jammer om alweer terug te gaan, nu de oppas er toch zit nemen we het ervan. De liepen wat rond tot we een leuk cafeetje zagen. Daar gingen we naar binnen en vonden we nog net een plekje, een drukke gezelligheid. We bestelden wat drinken en Bert wou wel iets voor erbij om te snoepen. Leuk plan. Helaas was het er wel heel erg rumoerig en na de wandeling was ik toch wel weer erg moe. Het geluid kwam wat hard op de af. We besloten het drinken op te drinken en dan af te rekenen. We konden wel ergens anders gaan zitten, wellicht op een terrasje ofzo. 

Voordat we gingen keek ik Bert diep in de ogen en zei: 'mag ik ja handen vasthouden, even contact'. Net als Maud in Boer zoekt vrouw. Dat vind ik dan weer heel erg grappig, hoe dan ook ik voelde me helemaal verliefd (Bert merkte verbaasd op dat liefde echt te koop is, de grapjas).

We slenterden wat rond en besloten om ergens ijs te halen. Ik ben niet zo dol op ijs maar Bert wel. Dat leek me nou een leuke traktatie. We liepen wat rond en ik herinnerde me een ijszaakje vlakbij de auto. We wandelden terug en zagen dat deze al gesloten was. Wat een pech. We liepen een stukje verder en zagen een snackbar, daar verkopen ze vast ook ijs. We liepen binnen maar ook zij gingen al sluiten. Toch maar weer een stukje verder lopen en daar ploften we op een bankje neer. We keken naar mensen die voorbij liepen. Grinnikend om jongens op brommers die indruk probeerden te maken op jonge meisjes van hun eigen leeftijd. Om een winkelmeneer die iets voor zijn zaak wegblies met een bladblazer tot het voor de deur van de winkel ernaast lag. Alsof dat niet net zo hard weer terug waait. Dat zal hij zelf ook bedacht hebben want hij blies het een stukje verder. Vervolgens lag daar allemaal rommel op de grond en daar bleef het liggen. Tja, dat kan een oplossing zijn. Op een gegeven moment begon het wat kil te worden. We liepen richting de auto en ik bedacht iets slims, we hebben dan wel geen bitterballen gehad in het cafeetje maar we kunnen wel bij de McDonalds een McKroket kopen. Die zijn zeker nog open. We reden dus naar de Mc, de rij om vanuit de auto te bestellen was bizar lang. We parkeerden, liepen naar binnen en waren bijna direct aan de beurt. Bert nam een McKroket, een grote milkshake en moest van mij een karamelijsje proberen. Als ijsliefhebber kende hij die niet, dat kan toch niet. Ik nam een rijkelijk belegd broodje hamburger. Ik wil niet weten wat er allemaal inzat maar het smaakte toch wel erg lekker. 

Daarna was het tijd om naar huis te gaan. Mijn ogen vielen dicht maar mijn mond stopte niet met praten over die geweldige ringen. Thuis bracht Bert de oppas naar huis en alles was goed gegaan. Ik stuurde eerst allemaal mensen die foto met de ringen. Ik was zo blij, wou die blijheid graag delen. Kijk hoe bijzonder mooi. Dat ik dat straks als gewone sterveling mag dragen, bizar. 

De volgende ochtend was Bert al vroeg vertrokken, hij ging een dagje naar Luxemburg met een vriend. Vinden die jongens geweldig. Ik stuurde Bert een berichtje en hij antwoordde (zie afbeelding hieronder). Ik ga lekker nagenieten.