Contract?

Donderdag was het dan zover. Ik zou op mijn werk horen of mijn jaarcontract verlengd zou worden. Woensdag had ik er vertrouwen in. En stel dat het nou niet verlengd zou worden dan neem ik een paar maanden om goed te herstellen en dan komt er wel weer iets anders. Na een goede, rustige nacht was het donderdag toch wel weer spannend. Bert vertrok al vroeg naar zijn werk. Ik maakte de kinderen klaar voor school en bracht ze weg. Mooi op tijd reed ik naar het tankstation, anders zou ik niet aankomen in Doorwerth. Het was druk op de weg, het duurde eindeloos voor ik weer thuis was. 8.55 uur liep ik de deur binnen, nog 5 minuten voor vertrek. Ik had gelijk door kunnen rijden maar die paar minuten thuis deden me goed. Vertrekken vanuit mijn vertrouwde omgeving. 

Al biddend reed ik de 25 minuten. Het ene moment voelde ik me rustig om daarna toch weer zenuwachtig te worden. Over mijn functioneren maak ik me geen zorgen. Gek eigenlijk om te zeggen maar ik doe het werk met heel mijn hart en dat gaat hartstikke goed. Maar ja, om in een jaar tijd al 3 maanden 50% te werken is wel lang. Als ze het financieel bekijken is het toch een ander verhaal.

Ik kwam veilig aan. Dook eerste de wc in en liep stipt half 10 naar boven. Eerst kwam ik een collega tegen. Het vriendelijke praatje brak de spanning, dank U God. Ik liep de kamer van de bestuurder in en kreeg al snel te horen dat ik een nieuw jaarcontract aangeboden kreeg, wat een opluchting! Als ik niet in de ziektewet had gezeten was het een contract voor onbepaalde tijd geworden, ze willen me graag houden. Yes, wat heerlijk. Daarna spraken we over bepaalde ontwikkelingen in de organisatie en over wat projecten waar we mee bezig zijn. Daar kan ik enthousiast over vertellen en het werd dan ook een vrolijk half uur. Daarna liep ik nog even binnen bij collega's. Ik was gewoon euforisch, wat fijn om een heel aantal mensen weer te zien, om te weten dat je gemist wordt. Dit is echt de plek waar ik nu moet zijn om mijn talenten in te zetten. Soms ervaar je de hemel heel dichtbij, dit was zo'n moment. 

Na een uur op kantoor te zijn geweest ging ik terug naar de auto, het was mooi geweest. Ik belde eerst Bert en een collega om het goede nieuws te delen en reed daarna door naar de fysio. Oef, wat een drukke ochtend maar ik wou het zeker niet overslaan. Ik had 10 minuten over en zat daarvan 5 minuten in de auto bij te komen en 5 minuten in de wachtkamer. Ik verruilde snel mijn keurige rokje voor sportkleding en was om 11 uur actief bezig in de oefenzaal.

11.45 uur kwam ik dolgelukkig maar moe ons huis binnen. Wat een dag. Ik ben naar Doorwerth gereden, hou mijn baan, heb collega's gesproken, ben teruggereden en heb gesport. De uren erna deed ik niets. Eerst op de bank lunchen en daarna in bed liggen. Slapen lukte niet, ik was te blij. Toen ik uit bed kwam was de lucht erg donker. Het leek wel nacht te worden. Het begon me toch te stortregenen. Ik had nog steeds de sportkleren aan, had geen puf gehad om te douchen en ben zo in bed geploft. Die werden snel omgeruild voor het rokje en ik rende naar de auto. Ik probeerde de achterdeur op slot te doen maar het regende zo hard, ik liet het maar voor wat het was. Alsof een dief in die regen langs zou komen. 

Voorzichtig reed ik naar school. De kinderen bleven allemaal in hun eigen klas en konden daar opgehaald worden, wat een goede oplossing. Eerst haalde ik Esther. Ze stortte zich huilend in mijn armen, het is ook best spannend voor zo'n kleintje. Daarna haalden we de andere kinderen en zochten we naar Esthers knuffel bij de bso. Deze was al 2 dagen kwijt maar nog niet gevonden.

Eenmaal thuis verwisselden we de natte kleding voor droog spul en de kinderen trokken hun onesie aan. We maakten warme chocolademelk en de kinderen mochten een filmpje kijken. Knus zo!

Een uurtje later ging de tv uit, brak de zon door en trok iedereen weer korte kleren aan, wat een gek weer. Rachel ging op de fiets naar het centrum om een cadeautje te halen voor een kinderfeestje. En niet alleen een feestje waar zij heen gaat maar ook 1 voor Jonathan en 1 voor Esther. Ze heeft echt haar best gedaan en nagedacht over wat leuk zou zijn voor iedereen. Ze kocht bij de supermarkt een aanvulling op het avondeten en haalde bij de bso Esthers knuffel op die inmiddels toch gevonden was. Vol trots kwam ze thuis. Ze had alles helemaal zelf geregeld, ze straalde helemaal. Wat heerlijk om te zien dat ze groter wordt en hoe ze daarvan geniet.

Tijdens het avondeten las Bert een berichtje van school voor hoe het in groep 4 was gegaan. Een aantal kinderen moesten huilen door het weer. Hij verzon erbij dat Jonathan moest huilen waarop Jonathan reageerde: ik huilde maar een klein beetje. Het lieve jochie. Hij is zijn hele leven al zo bang voor onweer. Toen we thuis waren durfde hij niet alleen naar boven om zijn onesie van zijn kamer te pakken, dat heb ik maar voor hem gedaan. Ik vraag me wel eens af of zoiets erfelijk is of dat je een kind ermee kunt belasten. Ik was ook altijd heel bang voor onweer. Het werd steeds erger, toen we al getrouwd waren lag ik er trillend van in bed. Totdat Bert er tijdens het onweer in stilte voor gebeden heeft. Ik wist er niets van, pas achteraf, maar sinds die tijd ben ik nooit meer bang geweest voor onweer. Nooit meer. Bijzonder toch? Ik hoop dat het bij Jonathan ook mag verdwijnen.

Toen iedereen eenmaal op bed lag zaten we uitgeput maar zo dankbaar op de bank met een cappuccino. Dat maakte het feestelijk.

Wat ben ik enorm gezegend vandaag. Het had zomaar anders kunnen lopen maar ik mag blijven op de plek waar ik werk en ze waarderen wat ik doe. Op elke plek kun je tot zegen zijn daar ben ik van overtuigd maar ik heb zo de indruk dat ik in mijn werk de leerlingen en medewerkers die op mijn pad komen mag begeleiden vanuit Gods liefde voor hen. En dat dit zo bevestigd wordt is heel fijn.