Gezondheid afwingen

Donderdag mocht ik in de middag weer naar de fysio. Ik begon de dag op achterstand door de gezellige maar (relatief) drukke dag ervoor (koningsdag). Manuël was mee omdat ik het dan wat makkelijker kon combineren. In de ochtend speelde hij bij een vriendinnetje en haar broer speelde bij ons met Jonathan. Voor de afspraak met de fysio bracht ik het vriendje weer naar huis en nam Manuël weer mee. We kwamen mooi op tijd aan en spraken af dat Manuël op mijn telefoon spelletjes mocht doen met het geluid uit. Eenmaal in de oefenzaal stond er zoveel moois dat Manuël eerst een paar apparaten uitprobeerde. Vanaf de fiets riep ik wat aanwijzingen: ga daar weg, zit op de stoel. Uiteindelijk ging hij op de stoel zitten maar pas nadat een andere fysiotherapeut hem aangesproken had. Oeps, sorry. 

Na 5 minuten opwarmen op de fiets gingen we echt aan de slag. En ik moest het tempo er goed inhouden. Vooral oefeningen waarin ik meerdere dingen tegelijk moest doen om te kijken of ik dan mijn ademhaling onder controle kon houden: niet dus. Het was heel pittig maar voelde ook goed om zo fysiek bezig te zijn. We reden naar huis en verder verliep de dag rustig. 

Eind van de middag was ik behoorlijk moe maar nu was de kans om voor het eerst te koken op onze nieuwe kookplaat! Hoe dan ook, dat moest en zou gebeuren. Ik sleepte mezelf van de bank en maakte krieltjes, vlees en broccoli. Heerlijk!

Hij glanst ook zo mooi, het is een genot om het te poetsen na het eten. Benieuwd hoelang we dat zo ervaren.

Vrijdagochtend ging ik met de kinderen naar een grote speeltuin, daar sprak ik af met een vriendin en haar kinderen. Dat was leuk. De kinderen speelden en wij kletsten, precies zoals je zo'n uitje voor je ziet. Op een gegeven moment werd ik zelfs aangesproken door iemand die me herkende van 14 jaar geleden. Ik acteerde een cliënt toen zij eerstejaars Social Work studeerde. Te leuk zeg. Dat ze dat nog wist, ze kende zelfs de naam nog van de cliënt die ik speelde. Nou, nou, wat een leuke oppepper voor mijn ego: herkend worden in de speeltuin. Het moet niet gekker worden. 

Na ruim een uur ging het ineens niet meer. We breiden er snel een eind aan, raapten de kinderen samen en gingen huiswaarts. Trillend reed ik terug. Tot en met zaterdagmiddag voelde ik me erg beroerd. De fysio hakte erin en ik denk dat het uitje ook al was het kort de druppel was. Zaterdagmiddag trok het een beetje bij en daar was ik blij om want zondag had ik de club voor groep 7 en 8. 

Zaterdagavond voelde Bert zich niet lekker en de hele nacht heeft hij liggen draaien, woelen en was warm als een kacheltje. Zondagochtend werd ik wakker en het lukte weer niet. Wat een enorme frustratie! Ik begon net bij te trekken maar na een slechte nacht was ik niks waard. De nasleep van die corona hakt erin zeg, ik baal ervan dat ik niet de dingen kan doen die ik wil doen. Ik bad nog voor een snelle energie en als die knallende hoofdpijn maar zou stoppen maar het kwam niet. Ik probeerde nog te onderhandelen: ik heb die gezondheid nu nodig om in de kerk te kunnen werken, Uw kerk. Maar nee hoor, geen snelle verhoring. Gelukkig was er iemand zo goed om de club van me over te nemen maar naast dat ik me lichamelijk niet goed voelde trok ik het me erg aan: ik heb gefaald. Mijn lijf werkt niet mee...

Tijd om dit om te buigen: "ik krabbel op van een gruwelijk vervelend virus en kan nog niet veel. Het spijt me dat ik me op zoveel plekken niet of weinig kan inzetten, ik werk eraan om op te krabbelen zodat er meer goede dan beroerde dagen komen. Bedankt voor het geduld dat je met me hebt. Nu leer ik nog om zelf geduld te hebben".

We proberen de moed er maar in te houden maar man oh man, wat ben ik deze extreme moeheid zat.