Aardenvat

Vrijdagochtend begonnen we de dag bij het consultatiebureau. Mijn auto wou niet meer starten en deed helemaal niets meer, het elektronisch slot werkte ook niet dus het zal de accu wel zijn. Dat is iets voor later, de komende dagen gebruiken we gewoon de fiets. Voordat we vertrokken vertelde ik toch maar aan Esther dat ze een prikje zou krijgen. Haar reactie was om te filmen; ze sprong een gat in de lucht en was super blij. 'Ben ik echt aan de beurt?', ja echt. Iedereen die we tegenkwamen kreeg het te horen dat zij aan de beurt was voor een prikje, dat heb ik nou nog nooit meegemaakt. We waren en op de afgesproken tijd en het wegen en meten ging snel. Daarna was het wachten, wachten en nog eens wachten. Nu heb ik al vaker met dat bijltje gehakt dus voor zo'n consultatiebureau afspraak moet je gewoon de tijd nemen en genieten van het rustige moment om te zitten. Toen kwam toch het moment dat we naar binnen mochten, Esther was lekker aan het kletsen en bleef ondertussen doorsp...

Dinsdagavond is date-avond. Nu al bijna 15 jaar lang. Deze dinsdag besteedden we aan de sinterklaascadeaus. Meestal doet Bert die taak maar na een eerste inkoopslag wou hij de rest wel samen doen. Oké dan, ik vond het eigenlijk wel makkelijk, maar vooruit. We stalden de cadeautjes uit per kind, telden ze en beoordeelden ze op grootte. Daarna gingen we allebei zitten met een computer op schoot om de rest te bestellen. Het kostte al met al de hele avond maar volgens mij wordt iedereen op 5 december goed verwend. Donderdag stroomden de pakketjes binnen. Wat een feest! Ik word er zo blij van. Onze bankrekening iets minder maar dat mag deze tijd van het jaar. Zo ging de hele dag door de bel. En niet alleen van de pakketjes die we kregen maar ook van mensen die iets op kwamen halen. Ik had het deel van de kast uitgezocht met lakens en dekbedovertrekken. Deze zomer was het ledikantje al verkocht dus de hele sloot met hoeslaken en overtrekken waren niet meer nodig. We hebben Esther en Manuël n...

Zomaar onverwachts kreeg Rachel een vrije dag. En hoewel dat voor de juf vervelend is - beterschap juf! - vond Rachel het helemaal niet erg. Ze is zo moe de laatste tijd. Het toeleven naar haar verjaardag kost haar veel energie. Ondanks dat ze 11 jaar wordt blijft het reuze spannend. We kregen het bericht dat ze vrij was al vroeg in de ochtend en lieten Rachel lekker slapen. De rest moest natuurlijk wel op pad dus Bert reed ze precies op tijd naar school. Zo, dat was dat. Een stil huis. En daar kwam Rachel naar beneden met kleine oogjes en verwarde uitdrukking: huh, waar is iedereen? Ze was heel blij, 'hier wenste ik al om'.  Bert en ik moesten aan het werk en ik zat de hele ochtend in digitale overleggen. Niks aan voor Rachel. Ze hing tot half 11 op de bank in haar pyjama een film te kijken. Ik zat aan de eettafel, even geluid uitzetten en instrueerde Rachel dat ze nu toch echt moest aankleden. Vervolgens verdween ze naar boven. Een uur later kwam ze weer beneden, geen idee wa...

Nu sta ik niet zo vaak op de weegschaal maar toen meerdere kleren wat begonnen te knellen was ik toch wel benieuwd. 3 kilo erbij sinds de zomer. Oei, dat is best veel. Ik merkte al dat mijn buik wat meer danste en lekker zacht aanvoelde, laten we het positief houden. En hoewel ik hou van een zacht lijf en het streven absoluut niet is om bottig te zijn is het wellicht toch niet handig om door te gaan met zoveel te snoepen. Ik hou nu eenmaal van lekker eten maar dat mag wel weer iets bewuster. Ik vertelde Bert van de plus 3 aan mijn lijf en besloot iets bewuster te zijn wat er mijn mond in gaat. Verder houd ik me verre van diëten, brrrr moet er niet aan denken. Gewoon weer iets meer bewegen. Allemaal niet schokkend maar deze trend hoeft zich ook niet voort te zetten. Toen Bert 's avonds op de bank een serie zat te kijken en ik tussen hem en het beeld sprong om een kus te stelen was zijn reactie: wat ben je vettig. Nu had ik even daarvoor vaseline op mijn lippen gesmeerd omdat ze zo d...

Esther kwam dinsdagochtend ziek uit bed. Ze had koorts en was flink aan het snotteren. Dan is het thuiswerken een geluk bij een ongeluk. Het arme kind had het echt te pakken, 39,2 graden koorts. Ze wisselde liggen op de bank af met slapen in bed. Woensdag was het nog hetzelfde. Maar even geen vriendjes bij ons in huis. Rachel was lekker op haar kamer aan het spelen, Manuël ging naar buiten op zijn fiets en Jonathan was bij een vriendje. Esther sliep dus ik had een leeg huis. Een mooie gelegenheid om uitgebreid met een zus bij te praten via de telefoon. Na ruim een uur wou Manuël toch wat aandacht hebben en gingen we samen naar buiten. Hij schommelde met een paar andere kinderen en toen was het al vrij snel tijd om terug te lopen. Esther was wakker geworden en lag zielig op de bank. Bert hield haar in de gaten en had haar uit bed gehaald. Ze was een zielig hoopje ellende. Na een korte knuffelsessie ging ik eerst op pad om Jonathan op te halen. Manuël wou wel samen met mij op papa's ...

Zaterdagochtend kwam Esther de slaapkamer binnen om mijn telefoon te jatten. Zij verdween met het apparaat en wij konden ons weer omdraaien. Even later kwam Manuël om bij ons in bed te kruipen. Heerlijk, de laatste tijd winnen we het niet vaak meer van een schermpje maar nu kroop hij heerlijk warm en zacht tegen me aan. Een lekker knuffeltje. Na een tijdje verdween hij ook naar beneden. Voor mijn gevoel dommelden we nog even weg maar ineens zei Bert: tijd om op te staan, het is al 9.05 uur. WAT! Om 9.30 uur begint zwemles. Ik zag het echt niet zitten, 10 minuten dat is onmogelijk. Maar Bert wou het wel proberen. We sprongen uit bed en gingen gelijk in racestand. Ik kleedde Jonathan aan in zwemkleding, schone kleren in de tas, boterham smeren en hup hup hup, in hoog tempo stond hij al snel klaar voor vertrek. 9.20 uur reden ze weg en Jonathan lag precies op tijd in het zwembad. Tjonge, wat een adrenaline en dat voor de zaterdagochtend. Met de andere kinderen ging ik aan tafel om een stu...

Esther zag iets vliegen in het donker, wat zou dat zijn vroeg ze zich af. Geen idee, wat denk je zelf dat het was? 'Een heks!' Nou, het zal wel een vogel zijn geweest, maar nee ze was er van overtuigd, er vloog een heks over.  Het werd dag en we hebben geen heks meer gezien. De oudste kinderen gingen naar school en met de jongste 2 ging ik gezellig koffie drinken bij een vriendin. Manuël heeft het hele stuk zelf gefietst, heel knap. Esther dook daar gelijk het speelkeukentje in. Overal waar zo'n ding staat is Esther te vinden. Toen Rachel klein was hadden we een keukentje. Het stond groot te zijn in de kamer en er werd niet mee gespeeld. Wist je dat je op een keukentje ook heel goed kunt klimmen en klauteren? Ik wist het niet maar Rachel was er de beste in. In korte tijd viel het ding van ellende uit elkaar. Het was niet meer te redden, we gooiden het weg en besloten nooit weer een speelkeukentje in ons huis te zetten. Maar ja, nu speelt Esther er overal zo leuk mee. Tot nu...

Wat zijn kinderen soms toch verschrikkelijk irritant. Het begon in de ochtend al. De kinderen gingen naar school en Rachel rende de school in. Esther wou haar nog een knuffel geven maar Rachel was al weg dus Esther begon hard te huilen. Tja, dat veranderd niets aan de situatie. Jonathan zei heel lief: 'zullen wij knuffelen?'. Maar nee, dat wou ze niet. Dan niet, Jonathan vertrok naar zijn klas. Toen brachten we Manuël naar zijn deel van het schoolplein. Esther was nog steeds boos en wou niet meelopen. Ze bleef stijf staan en huilde de longen uit haar lijf. Nou dan niet joh. We lieten haar huilend achter, Manuël en ik liepen samen door naar de plek waar zijn schooltas mag staan. Onderweg hield ik haar natuurlijk in de gaten en stelde een paar bezorgde moeders gerust dat er met het kind helemaal niets aan de hand was ondanks de dramatische krokodillentranen. Manuël ging lekker spelen nadat hij een paar keer gezegd had dat Esther wel heel zielig was. Nee hoor, niks zieligs aan. Ik...

Zaterdagavond hadden we de bowlingbaan op het vakantiepark gereserveerd. We aten vroeg zodat we om 18 uur konden bowlen. Voor de kinderen hadden we kant en klare pannenkoeken. Ik vind ze niet te eten maar zij waren helemaal blij en we aten zelf het restje macaroni op van de vorige avond die we wat opleukten met geraspte kaas. We gooiden een uurtje met de ballen. De kleintjes gebruikten een olifantenslurf, een leuk houten glijbaantje waar ze de bal vanaf konden duwen. Goede uitvinding, zo hoefden ze de ballen niet te gooien. Meerdere keren vreesde ik voor vingertjes die tussen de ballen terecht konden komen en 1 keer viel er een bal rakelings langs de tenen van Esther. Uiteindelijk hadden we vooral veel plezier. Jonathan vond het lastig. Hij gooide eerst zelf maar schakelde daarna toch over op het gebruik van de slurf. En wat is het toch ook een pechvogel, want ook daarmee raakte hij maar weinig kegels. Aan het eind was hij echt in tranen, dat het vooral ging om het gezellig samen zijn ...

Daar gingen we dan,  op weg naar vakantie. We besloten dat 11 uur een mooie tijd zou zijn om te vertrekken. Bert moest in de ochtend nog even werken en de meeste spullen moesten nog ingepakt. Het is bijna gelukt, 11.15u reden we weg, heel netjes al zeg ik het zelf. Ondanks dat we al lang samen zijn en aan een half woord genoeg hebben hadden we nu beter iets meer dan een half woord kunnen gebruiken. Bert wilde via de Deltawerken rijden als we daar toch min of meer in de buurt zouden zijn. Ik zocht uit hoe lang het rijden was en noemde de verschillende opties,  het scheelde maar 3 minuten met elkaar. Bert had het over de Deltawerken en ik over de snelste routes. We reden Berts route maar die bleek uiteindelijk (met nog een keer verkeerd rijden) 5 kwartier langer te duren. En de reis was al bijna 3 uur. Daarbij kwam nog dat Esther het heel spannend vond en de boel onder spuugde. We lunchten uitgebreid en hielden een extra stop bij de zee. 17 uur kwamen we moe aan bij het huisje,...

Het is toch verschrikkelijk. Woensdag kwam er geen blog online en deze wordt maar kort. Dat komt omdat ik net een virusje onder de leden heb. Ben niet ziek maar wel hoofdpijn en misselijk. De hoofdpijn is nog redelijk te bestrijden met paracetamol maar die misselijkheid is erg irritant. Dinsdag lag ik na een dag werken om 18u in bed, woensdag om 20u. En nu is het donderdagavond 21u en verlang ik weer om te liggen. Ik tik nog snel een kort blogje en kruip dan onder de wol. Een paar hoogte en dieptepunten uit de week. Woensdag was de begrafenis van een jonge vrouw uit onze gemeente, 50 jaar is ze geworden. Een emotionele afscheidsdienst en dan kennen wij haar nog maar van de zijlijn. De tranen liepen over mijn wangen,  Esther zeurde dat ze wat anders wou kijken (we deden digitaal mee) en toen kwam de postbode met een pakketje. Frappant hoe alles door elkaar kan lopen. Rachel moet een lied voor haar musicalles oefenen en tekst uit haar hoofd leren. Laat ik nou net alle liedjes uit mij...

Soms heb ik zo'n dag, dan voel ik me een Martha. Steeds maar bezig terwijl het eigenlijk tijd is voor wat anders. Zaterdag was zo'n dag. Ik maakte me druk in huis, was met de kinderen bezig maar ondertussen ook toe aan ontspanning, ruimte voor mezelf. En het stomme is dat je dat soms weet en er toch niet naar luistert. Ik was de speelgoedkist zat die niet meer dicht kon door de hoeveelheid speelgoed. Door de onoverzichtelijkheid speelde niemand er meer mee, is natuurlijk ook niet aantrekkelijk, en dus bleef die kist beneden half open staan. Ik zette iedereen aan het werk, alles eruit en uitzoeken maar. Er moest veel bewaard blijven volgens de vier kabouters. Zodra ze er zat van waren en afhaakten heb ik nog maar een keer een selectie gemaakt. Knuffels naar boven, poppenspulletjes op Esthers kamer, kapot speelgoed weg en goed speelgoed in een tas om weg te geven. Die tas staat nog bovenop de kapstok om eerst maar schoon te maken. Het deed mijn humeur geen goed want ik vond het v...