Aardenvat

Het is zo lekker weer, heerlijk lente! Manuël mocht oefenen om met zijn eigen fietsje het verkeer in gegaan. Direct uit school vroeg hij erom en wat had hij er zin in. We fietsten een stukje over de busbaan, een paar bochten en weer terug. Manuël luisterde goed. Moet echt nog wel wat oefenen maar dat is bij ieder begin. Hij mocht eind van de middag mee om Esther op te halen bij de kinderopvang. Reuze trots was hij dat hij het hele stuk (2km) zelf had gefietst. Ik beloofde dat hij dinsdagochtend ook mee naar school mocht fietsen omdat dit oefenen goed gegaan was. Dinsdagochtend waren we gruwelijk laat. Maar beloofd is beloofd. Manuël mocht met zijn eigen fiets. Hij deed het keurig maar wel best langzaam. Het tunneltje naar beneden is ook nog een brug te ver, uh tunnel te diep, daar liep hij naar beneden en fietste weer omhoog. Rachel en Jonathan waren te laat maar ze deden erg lief voor Manuël, leefden met hem mee dat dit zo knap was. Manuël mocht in de pauze ook nog aan de juf laten zi...

Jonathans lange manen hadden hard een knipbeurt nodig. Bert had de vorige keer best goed zijn haar geknipt maar wou het deze keer graag uitbesteden. We maakten een afspraak en gingen er samen heen. Jonathan zat in de stoel bij de kapper en ik pakte een stoel erbij en ging op een afstandje zitten. Dichtbij genoeg om het gesprek te volgen. De kapster pakte het leuk aan, ze kletste op Jonathans niveau de tijd bij elkaar, stelde hem vragen en reageerde leuk op Jonathans antwoorden. Tot ze ze de vraag stelde of Jonathan op school al leuk aan het knutselen was over de paashaas en paaseitjes omdat het bijna Pasen is. Jonathan keek verbaasd en zei 'nee'. Daarna babbelde ze weer verder over andere dingen. Ik dacht bij mezelf, moet ik nou inbreken in het gesprek om te vertellen dat Pasen niets met de paashaas te maken heeft? Ik heb het niet gedaan. Ze waren alweer ergens anders over aan het praten. Toch jammer, een gemiste kans. Toen we wegliepen vroeg ik buiten aan Jonathan wat we eigen...

Hiep hiep hoera, Bert is 39 jaar! De kinderen leefden er zo naar toe. Rachel had zelf al een cadeautje besteld, ik moest alleen nog even betalen. En Jonathan bedacht een schatzoek spelletje voor in de achtertuin die we met elkaar mochten doen ter ere van Berts verjaardag. We gaven cadeautjes op bed en begonnen met Jonathans speurtocht. Bert had gevraagd of ik een Mon Chou taart wou maken, die stond al klaar voor  bij de koffie. Rachel wenste dat we nog een taart hadden maar zonder visite leek me 1 taart meer dan genoeg. We zagen een auto van de bakker langsrijden, ik grapte nog dat het echt leuk zou zijn als zij nou toch nog een taart zouden brengen en warempel: de bel ging! Berts opdrachtgever had een taart voor Berts verjaardag geregeld, wat een leuke verrassing. Rachel mag vaker iets wensen. Het zonnetje brak door en het was heerlijk in de tuin. We veegde een heleboel blad op, dat ruimt lekker op.  Op speciaal verzoek van Manuël lunchten we in de tuin, met jas aan maar het ...

Wat een rotdag was het. Soms heb je zo'n dag die je liever over zou willen slaan. Bert vertrok vroeg naar kantoor. Ik stapte moe uit bed. De avond ervoor was het te laat geworden, Bert was de nieuwe vaatwasser aan het inbouwen en ik wachtte tot hij klaar was. Niet zo slim want die slaap kon ik wel gebruiken. Gedane zaken nemen geen keer. Ik had onrustig geslapen en moest het er maar mee doen. Rachel en Jonathan gingen naar school, daarna deden Esther, Manuël en ik nog wat boodschappen. Toen we thuis waren plofte ik eerst maar eens op de bank. Het was niet alleen moeheid maar ik voelde me ook erg onrustig en gespannen. Ik deed mijn best er goed mee om te gaan: toegeven aan het signaal om rust te nemen en niet teveel aandacht besteden aan de onrust. Het lukte niet. De spanning nam steeds meer toe. Onderweg naar school om Jonathan en een vriendje op te halen voelde ik me wankel. Het extra eten in de ochtend hielp daar niet tegen. Ik voelde hyperventilatie aankomen, even de focus probe...

Deze week hadden we de 10 minutengesprekken. Dit keer telefonisch en via de laptop. Best leuk om te merken dat de juffen goed in de gaten hebben hoe de kinderen zijn. Eerst hadden we het gesprek over Rachel. Hoewel ze best moeite heeft met schoolwerk door haar dyslexie blijft ze zich hard inzetten en is ze een geliefd kind in de groep. Dat is toch heerlijk om te horen. Ze heeft een mooi karakter en dat is veel waardevoller dan hoge resultaten. Jonathan had zo'n prachtig rapport dat er weinig te bespreken viel. Hij vindt school leuk, het gaat hem makkelijk af maar biedt wel genoeg uitdaging en heeft legio vrienden. Hij speelt zowel met jongens en meisjes en is gewoon een enorme goedzak. Enorm is in dit geval letterlijk want hij steekt met kop en schouder boven zijn klasgenoten uit en daar is hij maar wat trots op.  En als laatste het gesprek over Manuël, wat hier vooral opviel was dat de juffen hem positiever beoordeelden dan dat wij zelf deden. Waar komt dat verschil vandaan? Manuë...

Wat een brakke nacht: Esther was vaak wakker, ze was heel onrustig. In de ochtend noemden we dat we wel 15 keer uit bed moesten in de nacht waarop Rachel droog zei: 'tel je dat?'. Nou nee, 15 keer is wellicht ietswat overdreven maar het was echt belachelijk vaak.  Bert ging deze zaterdag zijn zusje helpen klussen in hun nieuwe huis. Hij nam een kop sterke koffie en kwam de dag wel door. Ik deed de ochtend rustig aan met de kinderen. Met Esther was trouwens niks meer aan de hand, geen idee wat de onrust nou veroorzaakt heeft. Eind van de ochtend maakten we ons klaar om Jonathan naar een kinderfeestje te brengen (alweer! 3 in een week). Rachel wou thuisblijven wat prima was. Voordat we in de auto stapten zei ze: 'mama, het is jouw doel om niet boos terug te komen'. Neem me niet kwalijk, waarom zeg je dat? 'Nou, als je moe bent en je zit met die kleintjes kan je wel boos worden'. Hmm, goed punt. Oké jongens, we maken een afspraak. Ik ben wat moe door de korte nacht...

Het weekend begon heerlijk ontspannen. Rachel en Jonathan mochten nog een dagje naar school. Bert had om 10 uur een overleg dus samen koffie drinken leek niet te lukken. Ik was van plan een mok naar zolder te brengen om een goed figuur te slaan. 'Zo zo Bert, brengt jouw vrouw de koffie naar je toe'. 'Ja, zo is ze'. Ik zag dat gesprek tussen Bert en zijn collega's al helemaal voor me. Dat vind ik dus behoorlijk grappig, Bert iets minder maar zijn humor wordt pas wakker nadat er koffie in zit. Niets van het plannetje ging door want Bert kwam om 10.35u al beneden. We konden dus toch nog samen koffie drinken en dat was wel zo gezellig.  We vermaakten ons de ochtend verder met de was en boekjes voorlezen.  Jonathan had maar een halve dag school, hem haalde ik op en juist toen kregen we een flinke bui. Manuël en Esther had ik thuis gelaten voor de tv, nu Bert thuis werkt kan dat goed. Jonathan en ik fietsen als verzopen katjes naar een vriendje van hem waar hij mocht spel...

Iets nieuws leren; wat een heerlijkheid. En tegelijkertijd vreselijk frustrerend. Iets nieuws erbij leren is leuk, gewoon omdat het kan en om jezelf te verrijken. Maar om iets te gaan leren omdat je een gebrek bij jezelf constateert is een ander verhaal.  Zo is Rachel nu bezig om spelling beter onder controle te krijgen middels haar dyslexielessen. Aan het begin was het een hele opgave voor haar, het was nieuw en lastig. Zowel vorige week als deze week ging het erg goed. Ze fleurde helemaal op dat ze deze spellingregels nu onder de knie heeft en de tekst was echt 'zo makkelijk'. In bed vroeg ze welk cijfer ik haar spelling eerst zou geven en welk cijfer nu. Wat een onmogelijke vraag. Als je een hoog antwoord geeft is dat niet eerlijk maar een laag cijfer is ook niet leuk want ze doet wel hard haar best. Terwijl mijn hersens kraakten om een goed antwoord te verzinnen zei ze: 'zal ik anders zeggen welk cijfer ik zou geven?'. Ja graag, vertel maar. 'Ik zou mezelf eerst...

Rachel ging met een bleek snoetje naar school. Toen ze uit bed was klaagde ze gelijk al dat ze moe was. Even opstarten dachten we. We maakten iedereen klaar voor school maar Rachel bleef stilletjes. We namen haar even apart om te vragen of er iets aan de hand was maar er kwam niets uit. We fietsten naar school en op het schoolplein bleef ze om me heen drentelen, nog een keer een knuffel en ze was toch wel echt heel erg moe. Ik zag het aan haar, zij is niet zichzelf. Ik had de neiging om te zeggen dat ze een dagje thuis mocht blijven, maar waar doe je goed aan? Ik wist het echt niet. We spraken af dat ze het ging proberen maar het tegen de juf mocht zeggen als het niet goed zou gaan, dan kon ik haar gelijk komen halen. We werden niet gebeld en stonden om 14.30u op het schoolplein. Rachel kwam vrolijk uit school, toch wel een opluchting ik had deze dag regelmatig aan haar gedacht. Ze vertelde dat de juf ook al had gevraagd of het wel goed ging omdat ze zo bleek was. De eerste pauze had z...

De dag begon buiten. Om 8 uur ging ik met de buurvrouw wandelen. We liepen een prachtige en verrassende route, door het bos en over de hei. We kwamen koeien tegen, waar we met een grote boog omheen liepen, en paarden. Wat zagen ze er prachtig uit. En de stilte. Heerlijk, dit was een fijn begin van de dag. Al kletsend liepen we 7,3 kilometer en aan gespreksstof nooit gebrek. Na een tijdje was de batterij van mijn telefoon leeg. Drama natuurlijk voor mijn Strava registratie. Nee hoor, grapje maar ik was toch wel blij dat ik met de buurvrouw mee kon liften. Zij voegde me toe aan haar route en zo staat het toch bij mij geregistreerd. Ja, als je dan lekker bezig bent is het ook leuk als het zo zwart op wit staat. Toen we thuiskwamen had Bert de kinderen allemaal gedoucht en was hij net koffie aan het zetten. Ik kon zo aanschuiven, lekker hoor. Jonathan mocht naar een kinderfeestje en had het cadeau al ingepakt. We stapten op de fiets. Jonathan propte zichzelf achterop in het zitje en ik dac...

Een heerlijke meidenochtend was het woensdag. Vorige week was het vakantie dus op woensdag waren alle kinderen thuis. Volgende week is het studiedag voor de onderbouw dus zijn er 3 kinderen thuis. Deze woensdag wou ik dus extra genieten met Esther. We gingen op zoek naar eendjes. Liepen naar de sloot maar daar vonden we ze niet. Een stukje verderop gingen we op een bruggetje staan, keken beide kanten het water in maar weer geen eendjes. Esther wou wel even op de reling klimmen maar dat vond ik toch geen goed idee. De onderste trede mocht wel, daar was ze gelukkig al tevreden mee. Vanaf het bruggetje zagen we schommels dus ons doel veranderde, geen eendjes meer maar de schommel! Esther kan eindeloos heen en weer schommelen en ook nog eens hard. 'Harder mama!' Ze vroeg of ik samen wou schommelen dus ik ging op de schommel naast die van Esther maar ik word me daar toch misselijk van, dat heen en weer geslinger. Vroeger kon ik ook eindeloos schommelen, zal wel oud worden. Liever bl...

En toen was het vrijdag. De hele ochtend was leeg, klaar om ingevuld te worden hoe we het maar wilden. Nou ja, we... Bert moest werken. Hij had zijn wekker gezet om eerst te kunnen sporten en daarna aan het werk te gaan. Ik bleef lui liggen maar vond het om 7.50u welletjes. Uitslapen was 15 jaar geleden wel anders, maar nu is dit heel netjes. Beneden ontbijt op de bank. Doe eens gek.  Daarna vouwde ik, in pyjama, onder het genot van een goede netflix serie 3 wasmanden met was weg. Dan heb je geen kinderen om je heen, alle tijd en ruimte en dan ga je een berg was vouwen! Ja, ik vond het ook wel aardig gestoord van mezelf, maar het voelde relaxt en zo een beetje aanrommelen was fijn. 9.30u was het de hoogste tijd om onder de douche te springen om daarna aan de koffie te gaan. De tijd begon op te raken, we wilden om 12.30u hier wegrijden om de kinderen op te halen en onderweg te picknicken. Ik raakte er gewoon gestrest van. Wat nou als je nog 2,5 uur hebt die je optimaal wilt benutten...

Eindelijk was het zover; donderdag. De dag dat de kinderen uit logeren gingen. Wat hadden ze, en wij, daar zin in. Maar voordat dit ging gebeuren moest er eerst nog gewerkt worden. Ik mocht voor het eerst in bijna een jaar de ochtend op kantoor werken. Het voelde als een feestje. Om 6.45u stond ik fris en fruitig naast het bed, klaar voor deze speciale dag. Om 8.00u sprong ik op de fiets en liet Bert achter met de 4 kinderen. Daar was hij zelf iets minder enthousiast over aangezien hij ook moest werken maar het was niet anders, ik had werkafspraken en ging er van genieten. Op kantoor was het rustig maar alsnog waren er genoeg mensen die ik lang niet had gezien. We namen de tijd om de kasten uit te zoeken en ondertussen bij te kletsen. Om 10.40u moest ik helaas al weer vertrekken om thuis in alle rust een volgend overleg in te gaan om 11.00u. Dat is toch wel het nadeel van het werken in een open ruimte dat die gesprekken wat lastiger zijn, maar daarvoor is het kantoortje thuis heel gesc...