Wandelen

Ik dacht niet dat wandelen iets voor mij is, maar het is eigenlijk heel fijn. Begin januari begon het met een wandeling op de hei samen met een vriendin. Het was heel koud maar het zonnetje scheen en het was werkelijk waar heerlijk. Meer mensen waren op hetzelfde idee gekomen want op de parkeerplaats was het druk. Het lukte me om onze grote auto in een klein plekje te proppen en dat zonder krassen te maken.

We liepen en kletsten, liepen en kletsten. Voordat de zon verdween keken we hierop uit, dit is toch prachtig.

Een aantal dagen na die wandeling liep ik een rondje door de wijk. 30 minuten en flink doorstappen. Moe maar zeer voldaan kwam ik thuis en het kostte letterlijk maar een half uur. Niet omkleden, niet zweten en daardoor onder de douche moeten, lekker makkelijk en ongecompliceerd. 

De keer erna zette ik een podcast op. Ook best fijn, door dat gebabbel vloog de tijd en ging het lopen soepel. Het was na een drukke werkdag en ik vond dat ik er dringend even uit moest. Mijn 'zolder-werktijd' zou tot 17u zijn maar het laatste half uur bracht ik buiten door. Esther wou graag samen naar de speeltuin maar daar had ik geen tijd voor. Toen ik zelf wel naar buiten ging leverde me dat wel een vragende blik op. 

Best aso, ik neem de tijd om zelf een rondje te lopen maar niet de tijd om met Esther naar buiten te gaan. De volgende keer maak ik het goed, nu even er tussenuit knijpen en opladen voor de avonddrukte was wel heel erg fijn. Maar ondanks dat voelde het wel een beetje dubbel.

Ook liep ik met de buurvrouw een rondje door de wijk na het avondeten. Zo luxe om manlief met de kinderen en de zooi achter te laten en er vandoor te gaan. Bert was iets minder enthousiast over het tijdstip maar toen ik terug kwam lagen de kinderen in bed en was het huis weer aan kant. 

Wandelen en kletsen tegelijk is een bijzonder goede combi. Voelt vooral heel gezond om zo bij te praten in plaats van op de bank met een kopje thee, maar alles op zijn tijd.

En dan vergeet ik nog bijna dat ik met een andere vriendin ook een avondrondje liep, heb de smaak te pakken. 

Over wandelen gesproken. Jonathans schoenen waren aan de binnenkant kapot gesleten, hij draagt deze al sinds de lente dus dat is ook niet gek. We bestelden schoenen, 50% korting altijd fijn, en met zijn makkelijke maat voeten dacht ik dat daarmee de kous af was. Maar nee, het zat niet lekker. Helaas, die schoenen gaan terug. Maar wat doe je dan? Nog een keer wat bestellen? Of een aantal tegelijk? Schoenen is toch fijn om even te passen en te voelen hoe het zit. Ik keek op Marktplaats of er nog wat fatsoenlijks op stond en zowaar, witte schoenen zo goed als nieuw in Barneveld in de juiste maat.

Barneveld, tja. Is niet zo ver weg maar lukt het me daar heen te rijden? Ja! Ik wil die schoenen, dan kan Jonathan ze passen en hoeven we niet eindeloos te bestellen en terug te sturen.

Het werd een ritje van 13 minuten, over de snelweg, zonder bijrijder. Nou ja, wel met een achterbank vol kinderen. Maar het is gelukt. Met knikkende knieën stapte ik in de auto en moe kwam ik terug maar het is gewoon gelukt! En de terugweg niet binnendoor maar nog een keer die snelweg op. Na afloop moest ik een minuut of 20 bijkomen en toen was ik er weer, ongekend. Heerlijk, weer een drempel genomen. Iedere keer weer een stapje verder. Voel me net een slak, maar wel een slak met doorzettingsvermogen. Uiteindelijk kom ik er (misschien) wel.

De schoenen zitten fijn, Jonathan is blij, ik ben blij, en het kostte maar €10. Hij kan weer aan de wandel zonder zere tenen te krijgen. Topdag.