De rek eruit

Soms kan het me ineens overvallen. Vooral als ik moe ben. Een nieuwe week die we weer met 6 personen in 1 huis doorbrengen. De chaos van het thuiswerken en zelf moeten werken. De rek is er uit.

Vorige week ging het met Rachel steeds minder goed. De details lijken me niet geschikt voor een blog maar ze zat er echt doorheen. We schakelden haar juf in en maakten een plan. Een onderdeel van dat plan was dat ze 1 ochtend naar school mocht komen. Ze was daarna een ander kind. Op de fiets naar school toe zat ze te zingen. Na de ochtend school was ze enorm vrolijk en maakte ze grapjes zoals we van haar gewend zijn.  Ik kon wel huilen van blijheid, daar is ze weer! 

In de avond dreef ze weer de spot met Bert en mij, draaide dramatisch met haar ogen en verzuchtte met pretoogjes : 'ben ik hier nou de énige normale in huis?!'. Wat fijn dat we zo effect zien bij Rachel. Komende week is volgepland met afspraakjes met vriendinnen. Hele dagen hier werken en spelen en naar anderen toe om daar te werken en spelen. Niet meer alleen dat schoolwerk doorploeteren maar samen. Een hele goede zet.

Zelf begon ik de dag goed en vrolijk. Ik wandelde 3km in een half uur tijd, flink de pas erin. Ondertussen genoot ik van de stilte en al het vogelgefluit. Dat verbaasde me, zoveel vogeltjes. Het zonnetje scheen en ondanks dat het best fris was leek het een voorproefje van de lente. Daarna was ik ontspannen. Zo'n rondje lopen is voor herhaling vatbaar.

De lente alvast in huis 

In de loop van de dag werden de kinderen steeds drukker. Esther zei op alles: 'waarom?' met gepaste zeurintonatie. Manuël zei op alles 'nee'. Jonathan was mega druk en giebelig, Rachel was gewoon oké. Maar alles bij elkaar, pffff. Het voelde druk met die kinderen in huis. Hup fietsen pakken en naar een speeltuintje toe. 'waarom?', 'nee, ik ga niet mee'. 'ik doe echt geen handschoenen aan'. Kun je begrijpen dat toen we net wegwaren er kwam : 'ik heb het koud, ik wil handschoenen'.

In de speeltuin raasden ze uit maar toen het tijd was om weer weg te gaan leverde dat een hoop gehuil op. 

Eenmaal thuis was Bert het eten aan het koken. Hij stuurde me naar de bank en ik kon even bijkomen. Behalve dat Esther elke 2 minuten kwam vragen of ik een boekje voor wou lezen. 

Dit was dan onze vrije zondag, de hele week ligt nog voor ons met alle dingen die moeten. En dan ook nog tegelijk. Nadat ik me leeggezogen voelde kon ik dat niet meer hebben. 

Tijdens het eten zei Bert al dat het niet handig is om op een moment dat je moe bent na te denken over de week die wacht. Ik zag het echt niet voor me hoe we weer de moed kunnen vinden om ons weer een week uit te sloven. 

Bert vroeg in het Engels of we nadat de kinderen in bed liggen samen zouden gaan douchen en dan in bed kruipen en een filmpje kijken op Netflix. Ja, dat lijkt me heerlijk. De spanning gleed van me af. Tijd om te ontspannen, tijd samen, tijd om vroeg te slapen. Heerlijk om een man te hebben die aan me ziet wat er nodig is. 

We nemen het maar dag voor dag. 

Na een rozige douche en een lange nacht slaap ziet de wereld er alweer een stuk beter uit. Daar gaan we weer.