Dagje alleen met de kinderen

Het punt is niet dat ik een ander iets niet gun, maar dat ik het mezelf ook gun, zoiets denk ik ja.  Op zondag vertrok Bert al om 8.15u. Hij was als 1 van de weinigen uitgenodigd om bij een speciale kerkdienst aanwezig te zijn elders in het land omdat onze zwager bij zijn eerste gemeente is aangenomen als predikant. Wij keken online mee. Het was een mooie dienst maar duurde erg lang en daarna kwamen er ook nog eens allerlei toespraken. Aan het begin vonden de kinderen het echt super grappig dat papa af en toe in beeld kwam. Manuël hing al met zijn hoofd voor de tv, 'papa, kijk naar mij!' en Esther merkte op 'hé, die meneer was ook bij ons thuis'. Grappig om bekenden op 'tv' te zien. 

Al snel haakten de kinderen  af, helemaal goed maar ik wou het wel volgen. Ik hoorde mezelf naar de kinderen schreeuwen dat ze stiller moesten zijn. Zo irritant als je zelf even wat wilt horen en dat onmogelijk wordt gemaakt. Op een gegeven moment schreeuwde ik zelfs: 'koppen dicht!'. Daar waren ze van onder de indruk, voor 5 minuten dan. Zucht. Lekker is dat, denk niet dat het de bedoeling is om je kinderen af te snauwen om een dienst te volgen, maar het is wel hoe het ging.

Om 12.15u was alles afgelopen en gingen we eerst maar eens wat zooi opruimen, daarna de lunch klaarmaken. Op zondag is dat altijd een lekker soepje, stokbroodje, croissantjes en dat soort lekkernijen. Heel lekker maar de bereidingstijd is wel wat langer dan gewoon een boterham. Om 13.15u zaten we aan tafel. Het werd een gezellige maaltijd, niets bijzonders maar gewoon goed. Na de lunch afwasmachine inpakken en klaarmaken voor vertrek! Bert was nog steeds niet thuis en stuurde al een berichtje dat hij daar iets langer bleef om in de tuin corona proof een cakeje te eten. Ik had geen zin om thuis te blijven hangen terwijl het zonnetje net wat tussen de wolken door piepte. Iedereen verzamelen om een stukje te lopen. De jongens waren enorm aan het mopperen, wilden niet mee. Manuël gillen, huilen, wat een drama om niks. Geen gezeur, ik ben de baas, we gaan lopen. Toen iedereen uiteindelijk op de fiets zat was er al heel wat tijd verstreken en begon Manuël weer te huilen. Ik in het gangetje (sorry voor het volume buren): 'ik wil gewoon een gezellige middag, waarom liggen jullie zo dwars. Ik ben er helemaal klaar mee, jullie blijven maar alleen thuis ik ga alleen wandelen!'. Waarop Jonathan blij reageerde: 'Jaaaaaa, leuk!'. Rachel stootte hem aan met een vernietigende blik en Manuël reageerde 'oké, we gaan wel lief mee'. Naast dat ik geïrriteerd was vond ik het wel opvallend om te merken dat onze gevoelige kinderen direct mijn stemming aanvoelen en er op inspeelden. Hier is vast psychologisch heel wat over uit te zeggen, maar we stapten gewoon maar op de fiets. 

Eenmaal weg wat het gezellig. We fietsen een klein stukje, kilometer of 2 denk ik. Daar parkeerden we de fiets en wandelden 1,5 uur. Volgens mijn app hebben we daarvan de helft echt gelopen en de andere helft stil gestaan, zou zomaar kunnen met die kabouters erbij. We waaiden uit, liepen over bruggetjes, iedereen rende overal heen maar kwamen ook weer terug als ik ze riep, zochten koeien en paarden, sprongen van stenen af en gooiden afgebroken ijs in een half bevroren vijver. Toen we verkleumd waren en Bert inmiddels thuis was gingen we op huis aan. We hadden zin in warme chocolademelk en een gezellige tijd met het gezin compleet.

Toen we de achterdeur binnenkwamen zat Bert helemaal klaar in zijn wielrenner kleding om een rondje te gaan fietsen. Nee he. Daar had ik nou echt geen zin in. En begrijp me niet verkeerd. Ik gun hem zijn eigen tijd en het is mooi dat hij zo actief sport maar ik wou gewoon een gezellige zondagmiddag en de zorg voor de kinderen weer even delen. Esther vloog op Bert af om te vertellen dat hij op tv was. Daarna werd de lego tevoorschijn gehaald en gingen ze spelen. Ik maakte de warme chocolademelk en probeerde me niet teleurgesteld te gedragen dat Bert gelijk weer weg zou gaan. Want een rondje fietsen is dus gelijk 60km in dit geval. Dat betekent dus dat hij na of in de meest positieve situatie tijdens het eten terug is. Wat er dus op neerkomt dat ik moet koken en met de kinderen moet eten. Wat niet erg is, normaal gesproken, maar als je hoopt op een samenzijn valt dit toch wel tegen. En hoewel ik zeg dat hij vooral zijn eigen gang moet gaan, ik wil toch zeker geen zeurvrouw zijn, straal ik uit dat ik ervan baal. Weet ik ook wel, maar wat doe je eraan. 

Bert voelde zich er vervelend onder dat hij zou gaan, mooi zo. Gna gna gna, lijd er maar onder, eigen schuld. Dat denk ik dus. Erg he? Ik maakte cupcakejes met Manuël, die belofte stond nog en bedacht me waar ik nou behoefte aan had. Wat tijd voor mezelf. Muziek van Sela aan, kinderen die lief spelen, even ontspannen. Dat is zonder man toch ook wel te realiseren. Of de kinderen lief spelen is niet altijd zo te regelen maar dat ging nu goed, ze waren ook wat rozig van de koude wandeling. Muziek aan, en ik gunde mezelf de tijd om even lekker een stukje te schrijven. Dan eten we maar ietsjes later, ook geen man overboord. Hoewel Esther nu al rode wangen heeft van moeheid, dus met mijn me-time doe ik haar tekort. Nu komt ze niet op tijd in bed. Soms is het een spagaat, de zorg voor je kinderen en tijd voor jezelf nemen. Wonderbaarlijk genoeg knapte ik er enorm van op. 30 minuten in mijn eigen bubbel en ik kon de avond weer aan. 

In plaats van Bert verwijten te maken toen hij terugkwam kon ik onder woorden brengen dat ik uitzag naar relaxte tijd met elkaar en vooral ook even voor mezelf. En dat kon hij helemaal begrijpen. Geen verwijten maar gewoon eigen behoeften serieus nemen en ernaar handelen en ik werd beloond met een innerlijke rust. Denk dat ik maar een carrière switch maak tot psycholoog, heb inmiddels zoveel geleerd. Grapje hoor, ik blijf gewoon op mezelf oefenen. Het wordt nog wel eens wat.