Ruzie

Regelmatig zie ik mezelf 's ochtends in de spiegel voorbij komen en denk: daar heb je mevrouw Mikmak weer. Sinds er een stuk van mijn haarlengte af is, is het iedere ochtend weer een verrassing hoe het zit. Geen krul, veel krul, enorme warboel, ontploft of juist sluik. Maar hoe dan ook, een madam Mikmak look-a-like. Rachel heeft dat even voor me in beeld gebracht, grappig kind.

Even wat anders. Relaties, het blijft toch ingewikkeld. Zo was ik ineens in een ruzie verzeild geraakt, had het niet eens in de gaten maar volgens iemand maak ik al jaren rotopmerkingen. Ik schrok me rot. Heb je het over mij? Nou heb ik genoeg fouten maar ik geloof toch niet dat ik dat herken. Er werd me van alles naar mijn hoofd geslingerd. Pfff, het stoom kwam uit mijn oren. Maar... denk om de feedback regels, wees de verstandigste en meer van dat soort wijsheden zorgden dat ik me inhield hoewel ik het liefst een knal teruggaf, spreekwoordelijk uiteraard. Ik kon me even niet herinneren waarom het nou zo nodig is om jezelf niet te laten gaan maar achteraf ben ik er toch blij mee.

Waar ik normaal gelijk mezelf ga analyseren en de schuld op me neem waar ik verantwoordelijk voor ben, en nog een beetje meer, is dat niet meer de manier waarop ik in het leven wil staan. Oké, mezelf analyseren doe ik nog wel en voor mijn fouten zeg ik sorry, maar als iemand mijn gedrag op een bepaalde manier interpreteert zonder navraag te doen of het klopt en me dan de gevolgen in de schoenen schuift, nee, daar ga ik niet mee akkoord. Ik hield voet bij stuk maar rot was het wel.

Uiteindelijk kwam de aap uit de mouw en bleek het om iets heel kleins te gaan. Iets waarin ik niet duidelijk ben geweest terwijl de ander behoefte had aan een duidelijk antwoord. Joh, zeg dat dan gelijk in plaats van eerst een bak stront over me uit te kiepen.

Heel onaangenaam, kost onevenredig veel energie. Ik weet zeker: ruzie maken is niks voor mij. Wat wel waardevol is dat ik mezelf nu serieus neem, niet over me heen laat lopen, grenzen heb aangegeven en het probleem gelaten waar het hoort. Dat was een paar jaar geleden wel anders. Mooi om te zien dat ik gegroeid ben. Nu nog leren loslaten...

Gelukkig is er ook genoeg leuks en luchtigs. Esther wou ijsthee drinken tijdens het eten. Als er iemand wat wil drinken tijdens het avondeten mag dat maar dan wordt het wel een glas water. Vandaag had ik zelf zin in ijsthee dus mocht iedereen iets kiezen. Dat is toch wel het fijne van moeder zijn, je bepaalt zelf de regels, ideaal hoor. Esther noemde haar drinken ijsteen waarop iedereen hard moest lachen. Esther vond de aandacht prachtig maar had geen idee wat er nou zo grappig was. Maar dat weerhield haar er niet van zelf het hardst mee te lachen.

Ik vertelde dat we morgen alles anders gaan doen. Geen schoolwerk maar iedereen helpt het huis poetsen. Rachel en Jonathan maakten kreungeluiden maar Esther en Manuël waren heel enthousiast : 'Ja, poetsen! Hoef ik echt geen schoolwerk?'. Nou jongens, het was eigenlijk maar een grapje. De kleintjes waren teleurgesteld. Een mooie oplossing werd gevonden: Rachel en Jonathan doen hun schoolwerk, papa werkt op zolder en mama en de kleintjes gaan het huis poetsen. Esther: 'dan doe ik de ramen'. Best hoor, denk niet dat ze er schoner van worden maar erger dan het nu is lijkt me ook niet mogelijk.

Het zit 'm vaak in de kleine dingen. Gelukkig zijn er (en zien we) nog genoeg genietmomentjes.