Tandarts

Het was weer tijd om naar de tandarts te gaan. Ieder half jaar gaan de kinderen en ik daar samen naar toe. Dit keer had ik een werk afspraak ingepland tot 16u terwijl we om 16.10u bij de tandarts present moesten zijn, niet handig. Ik logde een kwartiertje eerder uit maar toen was het alsnog een race tegen de klok. Bert en ik allebei de kinderen tanden poetsen, iedereen plassen, Oja ook nog even haren kammen, met dat thuis lesgeven schiet dat er nog wel eens bij in.

16 uur reden we weg, ik heb het gaspedaal flink ingetrapt. Zette de auto nog even in de sportstand om lekker snel op te kunnen trekken en voor een leuk geluidseffect maar met mijn lichte snelheidsovertreding was dat toch te aso.

Een parkeerplek was snel gevonden, ik rende naar de betaalautomaat en hoorde Esther dramatisch huilen. Best traumatisch eigenlijk als je moeder hard wegrent. Rachel ontfermde zich over haar maar dat mocht niet baten, het grote verdriet bleef. We zetten het op een holletje naar de tandarts waarop Manuël viel. Tranen met tuiten. 2 huilende kinderen, score van 50%, niet al te best. Dan is de keuze : eerst troosten met het nodige tijdverlies of eerst naar de tandarts. Ik koos het laatste. Voor de ingang was Esther inmiddels stil en eenmaal binnen was Manuël zo onder de indruk dat zijn tranen gelijk droogden.

Handen wassen en we ploften in de luxe stoelen neer. 

Na 2 minuten bijkomen van het gehaast waren we aan de beurt. 

Rachel wou als eerste in de stoel. Zag er keurig uit, gelukkig. Wel het vooruitzicht op een beugel wat nu concreet gemaakt werd. Waarschijnlijk volgend jaar. Arm kind. Gelukkig voorlopig nog niet aan de orde, een jaar is lang. 

Esther klom daarna in de stoel. Zij vindt het geweldig. Hele verhalen tegen de tandarts en ze liet alles gebeuren. Na afloop gleed ze van de stoel als was het een glijbaan. Leuk kind.

Manuël moest de vorige keer nog huilen en wou alleen bij mij op schoot maar nu durfde hij zelf.  Tanden werden geteld en ook hij mocht weer van de stoel af. Hij liep gelijk naar de la met stuiterballen om zichzelf te trakteren. Maar dat was niet de bedoeling. Na afloop kreeg iedereen er 1, hij voelde zich iets te thuis.

Toen was ik aan de beurt. Manuël zei dat ik me aan de armleuning vast mocht houden als ik het spannend vond en toen de tandarts eenmaal begon zei hij : 'goed zo mama, je doet je mond goed open'. Altijd fijn om een compliment te krijgen. Esther rende inmiddels rond in de kleine ruimte en zei daadkrachtig: 'tandarts, je moet niet zo hard praten'. Waarop onze tandarts (geweldig leuk mens) hard moest lachen. Ik lag daar met mijn mond opengesperd dus kon opvoedtechnisch niet veel doen.

Als laatste mocht Jonathan, vreselijk zenuwachtig omdat zijn losse tand nog steeds erg los zat en hij bang was dat de tandarts het eruit zou trekken. De tandarts vroeg nog: zal ik hem eruit pakken? Waarop Jonathan hard zijn hoofd schudde, nee echt niet. De tand bleef zitten. Zijn nieuwe grote mensenkies is enorm kregen we te horen. 'Wacht maar tot zijn voortanden doorkomen, dit wordt vast een grote kerel'. Jonathan blonk van trots, hij wordt vast groter dan Rachel. Daar had hij wel oren naar. Rachel baalde want zij is de oudste. Voorlopig geniet ze ervan dat zij de grootste is.

Ons tandarts avontuur liep ten einde. Esther en Manuël wilden nog een keer, Rachel en Jonathan waren erg blij dat ze weer weg mochten. De kinderen kregen een stuiterbal en ik de rekening. Tot over een half jaar.