Thuis (school)werk

Thuis werken doen we al vanaf maart. Dat is haast normaal. Maar dat de kinderen ook thuis zijn....

We begonnen na de kerstvakantie vol goede moed. En de maandag en dinsdag liep het ook soepel. Best leuk ook om van dichtbij mee te krijgen wat de kinderen leren. Te zien waar ze goed in zijn en waar ze meer hulp bij kunnen krijgen. Na die eerste paar dagen ging ons werk ook weer helemaal van start. En die combi, dat is ingewikkeld. 

In de ochtend zorgen we ervoor dat iedereen netjes klaar is voor de dag, tanden gepoetst, ontbijtboel opgeruimd, schoolwerk per kind uitgestald. Tussen 8.30u en 9.00u beginnen we dan aan de werkdag. Bert en ik wisselen elkaar af met wie op zolder kan zitten en wie beneden is. Waar we in het voorjaar allebei voordat de kinderen wakker waren al aan het werk gingen doen we dat nu niet. Daarmee houden we het niet goed vol.

Rachel is al best zelfstandig maar heeft hier en daar wel wat hulp bij nodig. Best leuk om rekenen uit te leggen. Ik was zo blij dat ik het snapte. De rekenmethode kende ik helemaal niet maar na een tijdje te hebben bestudeerd lukte het. Rachel snapte het nog steeds niet: 'jij kunt het echt niet goed uitleggen'. Helaas pindakaas, ik dacht nog wel dat ik het zo fantastisch deed met blokken erbij leggen om de som tot leven te brengen.  Na de rekenles vloog ik naar boven om een Zoom overleg in te gaan. Bert nam het beneden weer over. Na mijn overleg kon ik weer naar beneden omdat Bert een afspraak had staan. Manuël en Esther voelden zich erg verwaarloosd dus zijn we gaan leren hinkelen. Vonden ze prachtig. Op het programma stond om te gaan kliederen met scheerschuim op de tafel maar dat was me te hoog gegrepen, sorry juffen. Jonathan geniet enorm van de uitlegfilmpjes van zijn juffen, hij vliegt ook door de stof heen. En waar we proberen dat degene die beneden is zich focust op de kinderen blijkt dat toch lastig. Als er een telefoontje komt neem ik wel op, schrijf de actie die ik moet ondernemen ergens op een kladje en ga weer terug naar de kinderen, met mijn hoofd nog bij de actie die ik niet moet vergeten.

Steeds switchen maakt moe, veel meer dan ik van tevoren dacht. Waar het de eerste dagen goed ging is het nu een grote uitdaging. Esther plast ineens weer in haar broek, en niet een keertje maar een aantal keer per dag. We proberen de dagstructuur te bewaren maar het is toch onrustig doordat Bert en ik steeds ook aan het werk moeten zijn. Op dinsdag in de tweede week na de vakantie heb ik mijn werk een paar uur laten liggen. Het schoolwerk van Rachel en Jonathan was klaar, maar Esther was steeds aan het huilen. Manuël vroeg ook aandacht. De hele ochtend was het dus rennen en vliegen. Na het eten had ik het helemaal gehad. Nog een hele middag werken: hoe dan?!

We pakten een rugzak vol met oud glas in en liepen naar de glasbak. Via kronkelweggetjes en onderweg deden we een aantal speeltuintjes aan. Het werd een uitje van 45 minuten, lekker frisse lucht, even uit huis. Esther en Manuël vonden het heel gezellig. Denk dat de volledige aandacht aan hen gericht ook heel goed deed. Ik pakte mijn telefoon om een foto in de speeltuin te maken en voor de rest bleef die opgeborgen. 

Eenmaal thuis begon het gehuil weer, zucht. Bert nam het over en kon ik nog een uurtje op zolder werken, in alle rust.

Woensdag, mijn vrije dag, lukte het niet meer. Hoofdpijn en belabberd van moeheid. Ik heb een deel van de dag op de bank doorgebracht, wat extra gegeten voor een beetje energie. Het schoolwerk van de oudste 2 lukte niet goed, want ik kon het niet opbrengen. De bult met was bleef liggen. De kleintjes heb ik voor de tv gezet. Het was op. Theoretisch echt wel te verklaren na deze dagen waarin de druk in mijn hoofd van alles wat aandacht vraagt ook veel kost maar ik vond het maar lastig. Ben ik lekker vrij, voel ik me niet goed. Op tijd naar bed was een logische keuze. Ik sliep van 21.30u tot 7.00u. Bert had slecht geslapen maar ik heb er niets van gemerkt. 

Oma, mijn moeder, heeft vandaag opgepast. Esther was opvallend vrolijk. Bert en ik konden op zolder werken, de kinderen waren in goede handen. Ze kregen hulp met schoolwerk en 100% aandacht. Het 

was als een oase, heerlijk. Na het werk stond het eten klaar, hoe luxe wil je het hebben.

Aan het eind van de werkdag stuurde mijn collega een leuke afbeelding die ik aan Bert moest doorgeven met de tekst: 'Wie zijn vrouw niet om raad vraagt, mist 50% van de wijsheid die God hem gegeven heeft'. Berts antwoord:

Die steek ik maar weer in mijn zak.  

De dag is ten einde, ik me toch een portie moe. Welterusten.