Op het randje van de dood

Ieder jaar rond deze tijd denk ik eraan. Behalve dit jaar. En dat dankzij de EMDR behandeling vorig jaar, wat was dat vreselijk en tegelijk helend.

Ik zal beginnen bij het begin. Toen Rachel ons 10 jaar geleden verraste met haar komst, 6 weken te vroeg, was het een magisch moment om dat kleine roze frutseltje op mijn buik te hebben. Wat het eind moest zijn van de bevalling werd tegelijk de start van een strijd. Want ik bleef maar bloeden en niet een beetje maar heel erg veel.

De noodknop werd ingedrukt, de ruimte in het ziekenhuis vulde zich met witte jassen. Er werden extra infusen geprikt, bloedzakken aangekoppeld en in groot tempo bij me naar binnen gepompt. Met een echo apparaat werd gekeken of de oorzaak van de bloeding achterhaald kon worden, niet dus. Er werd in mijn voet geprikt, au! Ik weet nog steeds niet waarom, nog een infuus? Iedereen zat maar aan me, zoveel vreemde gezichten. En ondertussen had ik het koud, vreselijk koud. Een lieve verpleegkundige gaf me een verwarmde deken, dat was fijn. Ondertussen ging de tijd voorbij maar daar had ik geen besef meer van. Een zuurstofmasker werd opgezet en ik wachtte rustig af. Maakte het mee als in een waas.

Toen riep iemand : 'ze is in shock' en met bed en al renden ze met me door de gang naar de operatie kamer. Ik zag de lampen boven me flitsen en dacht nog : 'Dit is net een film'. Eenmaal op de OK kreeg ik in de gaten dat ze me onder narcose brachten. Ik zei nog dat ik dat niet wilde, ik durf geen narcose. Maar de hoofden boven me zeiden : 'denk maar aan je baby'. En boem, alles werd zwart.

Bert heeft het moeten aanzien en stond machteloos. Hij belde familie om te vertellen dat onze dochter geboren was maar kon niet vertellen hoe het met mij ging. Heftig voor hem, onze (groot)ouders en verdere familie.

Het bleef niet zwart. Ik werd wakker op de IC en voelde me verward. Vroeg de eerste persoon die ik zag waar ik was. Dat bleek de verpleegkundige te zijn die voor mij zorgde. Hij antwoordde : 'die vraag stel je steeds, je bent op de IC'. Stel ik steeds? Ik word net wakker en heb die kerel nog nooit gezien! Maar dat zal wel niet kloppen, helemaal versuft van de narcose. Bert kwam bij me, Rachel werd gebracht en ik voelde me oprecht gelukkig. Mijn baby lag op me, huid op huid contact, als kersverse moeder is dat toch wat je wilt.

4 liter bloedverlies, dat is een hele hap uit je voorraad. Hou je het niet lang op vol. Bedankt voor alle bloeddonoren, jullie gaven me leven. De maatschappelijk werker in het ziekenhuis oordeelde dat ik het zelf wel zou redden. Ja, met mijn hoofd wel. Maar mijn hart en lijf konden niet goed dealen met het idee dat ik bijna het loodje had gelegd. Na 4 maanden kreeg ik de eerste paniekaanval.

Nu snap ik dat. Een meisje van 23 had gelijk begeleiding moeten krijgen, maar dat is achteraf.  Via EMDR heb ik het allemaal herbeleefd en dat ging ver. Ik zat te trillen in mijn stoel en ben recht door die ervaring gegaan, maar dit keer met de kennis dat ik de dood tegemoet ging. Grote paniek. Ik heb er dagen last van gehad, maar daarna werd de emotionele lading een stuk minder. Het blijft een heftige herinnering maar niet meer overheersend, geen flash backs meer. Therapie als geschenk van God.

Een bepaalde kwetsbaarheid is gebleven, wat zich uit op manieren die misschien niet voor een ieder logisch zijn. Zoals bijvoorbeeld auto rijden, als ik bang ben de controle te verliezen, als de auto's langs me voorbij flitsen. Nu leer ik mildheid, het is oké. Ik mag leren te vertrouwen (ook al kost dat meer tijd dan me lief is), op mijn lijf, op God, Hij heeft de controle wel. 

Ik gun jou ook veel mildheid naar jezelf toe. En openheid over moeilijke situaties in je leven, zodat de ander een arm om je heen kan slaan. Openheid maakt je kwetsbaar, maar brengt nog veel meer; ontmoetingen van hart tot hart.