Naar het strand

1e kerstdag. Na een luxe ontbijt, mooie kerkdienst en uitgebreid koffie drinken kwam Bert op het goede idee om naar zee te rijden. We hadden toch de dag aan onszelf. Om 12 uur besloten we het plan uit te voeren. Iedereen kreeg een dubbele laag kleren aan. Sjaals, mutsen, handschoenen werden gezocht. Brood voor onderweg werd gesmeerd. Op één of andere manier verandert ons huis in een chaos als we met elkaar een dagje weggaan. Iedereen rent door elkaar als een kip zonder kop. Gelukkig heeft Bert altijd het overzicht en heb ik me erbij neergelegd dat het beter werkt als hij de taken uitdeelt en een ieder die gewoon uitvoert.

Om 13.20u vertrokken we. Waarom dat inpakken nou zo lang moest duren weet ik ook niet, de tijd vloog voorbij. Iedereen was dik ingepakt en we waren er klaar voor.

Ik heb het eerste stuk gereden, helemaal tot aan Maarsbergen. Zo ver heb ik in 9 jaar niet meer gereden op de A12. In totaal 19 kilometer, bijna in zijn geheel op de snelweg want we wonen vlakbij de oprit. Voor mij een enorme afstand, elke keer een babystapje. Als ik dat kan doorzetten moet het op een gegeven moment toch écht beter lukken.  Elke stap maar weer vieren als succes en alle gedachten dat het niet veel voorstelt gelijk ontkrachten. Het stelt veel voor, want wie zichzelf overwint is sterker dan wie een stad inneemt. Oude wijsheid wat nog steeds klopt. Daarna nam Bert het over. We tuften dwars door Leiden heen. Zo kon Bert ons laten zien waar hij aan werkt. Er wordt daar een nieuw stuk weg aangelegd die we al vaak op zijn beeldscherm voorbij zagen komen maar nu konden we het het werk zelf aanschouwen, leuk! 

Helaas zijn alle meiden in ons gezin snel wagenziek. En na een tijd in de auto en dan ook nog in Leiden steeds afremmen voor een stoplicht, doorrijden, afremmen voor het volgende stoplicht werden Esther en ik misselijk. Esther moest kokhalzen dus ik hield een lege broodtrommel onder haar mond voor het geval dat. Gelukkig hield ze de lunch binnen en waren we snel op de plek van bestemming: Katwijk aan zee.

We haalden eerst Esther uit de auto. Esther en ik stonden op de stoep de frisse lucht op te snuiven, daarmee zakte de misselijkheid snel af. Bert hielp de andere kinderen uit de auto. En toen begon het te regenen en hagelen! We stonden onder een paraplu maar dat bood niet genoeg bescherming, snel weer de auto in! Daar wachten we tot de bui voorbij ging. Terwijl het nog wat miezerde zei Manuël: 'ik moet nodig plassen'. Oké, gewapend met paraplu en een rol wc papier dook ik met Manuël een duin in en deed hij zijn plas. Het wc papier dropten we in een prullenbak en we konden eindelijk naar zee gaan.

Bert had de bolderkar uitgeklapt, alle reservekleding erin gestopt, tassen met regenlaarzen en een paar dekentjes. We hoefden maar een kort stukje te lopen, zo druk was het niet.

Na 100 meter viel Esther languit op de stoep. Aangezien het net geregend had was haar broek helemaal nat. Niet fijn in de koude wind. Back up broek 1 werd gepakt, toen ik een lekker warme stoffen broek voor haar inpakte leek me dat een goede keus maar nu we de koude wind voelden was dat zeker niet voldoende. Ik kreeg al een boze blik van Bert toegeworpen op deze broekkeus maar er was niets meer aan te doen. Esther kreeg de stoffen broek aan met daarover heen de reserve broek van Manuël, dat ging prima. We liepen verder en kwamen dan toch eindelijk op het strand aan. Wat gaan we doen jongens? Esther riep vol overtuiging: 'krokodillen en haaien zoeken!'. Oké dan. Schoenen werden verwisseld voor regenlaarzen en we gingen rechtstreeks de zee in. Afspraak was dat de onderkant van de laars tot en met voethoogte in de zee mocht komen en de kinderen hielden zich er keurig aan. 

De zee inrennen, wachten op een golf en weer terugrennen. Prachtig spel. Esther moest plassen. Dekentje om haar heen, haast niet te doen met de wind en ze deed haar plasje. Kleren aan en weer door. Het is alleen al heerlijk om naar te kijken. Die natuurpracht, de golven die overslaan, de donkere lucht op de achtergrond wat zich afwisselde met blauwe stukken. Boten op de achtergrond en de kinderen die veel plezier hadden. We kregen het aardig koud, het was ook maar 4 graden. Bert stelde voor een stukje langs het strand te lopen om op te warmen. We liepen een stukje, de kinderen renden voor ons uit en gingen iets verderop weer de zee in. Manuël schrok van een grote golf en terwijl hij probeerde terug te rennen viel hij languit in zee. Hij riep dramatisch: 'help!', Rachel stond vlakbij en trok hem snel omhoog. Ze stonden nog steeds in heel ondiep water, misschien 10 centimeter hoog, maar als je daarin valt ben je echt nat.

Manuël was helemaal overstuur, we zetten hem in de bolderkar, dekens om hem heen, uitkleden, brrrr, en snel weer droge kleren aan. Esther had Manuëls reservebroek aan dus Manuël mocht de broek aan van Jonathan. Bij Rachel was het water haar laarzen ingestroomd na haar reddingsactie en Jonathans broek was ook nat geworden van het spelen. De wind werd steeds kouder. We besloten naar huis te gaan zodra Manuël droge kleren aan had. 

In totaal was het zee avontuur maar kort door de hagelbui, kinderen waar we een plasplekje voor moesten zoeken en omkleedacties. We hebben niet eens meer een wandeling gemaakt. Dat is het leven van een gezin. Zo gaat het gewoon met jonge kinderen. Een middagje naar zee klinkt heerlijk maar had nog heel wat voeten in de aarde. En toch was het leuk. 

In de auto deed iedereen de natte sokken uit, Jonathan deed zijn broek uit en moest in zijn onderbroek zitten met een deken om zich heen gewikkeld, dat vond hij echt heel gek maar het was lekker warm.

In de auto kreeg iedereen een (school)beker limonade en we verdeelden 2 zakken chips over 6 koffiefilters. De chips smaakte heerlijk na ons koude avontuur. We reden in de schemering terug naar huis en kwamen in het donker thuis. Ons warme huis, heerlijk. Het was een leuke dag. Koud, nat, maar vooral gezellig en bijzonder.