Stik chagrijnig

Soms ben ik gewoon stik chagrijnig. Wat er ook gezegd wordt, alles verdraaid zich dan in mijn hoofd. Vooral zielig voor de mensen die juist dan mijn pad kruisen.

Zondagochtend was er nog niks aan de hand. In de middag wou Bert fietsen maar het waaide heel hard. Ik vond dat maar niks. Hij wou niet een blokje om maar gelijk 80 kilometer. Ik heb er nog tegenaan gepraat maar merkte al snel dat hij gewoon wou gaan, nou best. Ik dook met de kinderen op de bank met warme chocolademelk en dekentjes over ons heen. Buiten was het guur, binnen maakten we het knus. We keken een kerstfilm 'The polar express'. Manuël en Esther lagen lekker tegen me aan. Na 45 minuten haakten zij af en gingen ze spelen. We herschikten de dekentjes en keken met z'n 3en verder tot de film afgelopen was.

We waren relaxt, opgewarmd en het was heerlijk huiselijk. Tot de kinderen na de film elkaar steeds in de haren vlogen. Zo irritant, weg gezelligheid. Vervolgens werd het donker en Bert kwam maar niet terug. Dat was nog helemaal volgens planning maar ik blijf dan steeds naar de tuin kijken, komt er alweer een lichtje aan. Zeker met die harde wind en dan ook nog donker. Jonathan begon zich ook al zorgen te maken nu papa zo lang weg was en het avond werd. Hij liet zich geruststellen maar inwendig was ik het helemaal met hem eens.

Na ruim 3 uur kwam hij veilig thuis. Hij werd ontvangen onder groot applaus, iedereen was blij hem weer te zien. Ondertussen zat ik mezelf op te vreten dat ik de hele middag opgescheept zat met die kinderen, nooit weg ga, niet gesport heb deze week, mijn conditie dus niet verbeterd is maar waarschijnlijk achteruit gaat en meer van dat. En dat Bert dus wel weg was, de heeeele middag zelfs, hij wel consequent sport, super gezond eet, lekkers afslaat omdat er fruit gegeten moet worden en dat dat heel irritant is.

Bert sprong gelijk onder de douche en toen het eten klaar was zaten we met het complete gezin aan tafel. Bert zag de donderwolk al boven mijn hoofd hangen en zei 'O nee, wat heb ik nu weer gedaan'. Helemaal niks. Wat ook waar is. Aan het eind van de avond barstte toch de bom: 'jij sport zo vaak en jij hebt wel een strakke buik en jij eet fruit in plaats van chips en jij bent zo'n leuke vader en jij.... Ik was goed op dreef dus er kwam van alles langs. Bert reageerde heel rustig' aha, daar komt de aap uit de mouw, maar je weet toch dat ik heel veel van je hou en dat je mijn perfecte vrouw bent?'.

Ja hoor, ook dat nog. Reageert hij ook nog eens zo lief. Het is toch idioot dat je van jezelf door hebt dat je onredelijk bent maar er toch mee door gaat? Bert weet er inmiddels wel mee om te gaan. Hij pakte me stevig beet en knuffelde me plat. Liet me pas los toen ik helemaal ontspannen was en alle gekkigheid verdween als sneeuw voor de zon.

De dag erna kwam mijn lieve vriendin langs. Ik had het er met haar over en het was heerlijk er met een andere vrouw over te hebben. We concludeerden dat ik mezelf maar niet met Bert moet vergelijken, ik heb eigen doelen. Voor een evenwichtig leven heb je toch echt een goede vriendin nodig.

Hier is de rust weer teruggekeerd. Esther (3 jaar) wil een piercing, de jongens (6 en 4 jaar) bidden om een Nintendo Switch en Rachel is uit logeren. Klinkt als een gewone dag.