Zondagse kritiek

Zondagnacht kroop Jonathan bij ons in bed. Wat doe je Jonathan? 'Ik moet plassen'. Bert en ik moesten er wel om lachen, dat kind is duidelijk niet wakker. We brachten een bezoekje aan de badkamer om een plasje in ons bed te voorkomen en stopten Jonathan weer lekker in zijn eigen bed. In de ochtend wist hij er niets meer van. 

Om 7u kwam Esther bij ons: 'het is ochtend!'. Kreun, niet nu al toch. Jonathan kwam voorbij gelopen en wou Esther wel mee naar beneden nemen. Wij draaiden ons nog eens om. Tot het ineens 8.50u was, we hebben zowaar uitgeslapen! De kinderen waren dus al bijna 2 uur alleen beneden. Ze hadden een hut gemaakt en waren lekker aan het spelen. Fijn hoor, zo'n start van de dag. 

We ontbeten aan tafel met elkaar maar ik bleef me moe voelen. Hiervoor had ik al een aantal dagen flinke hoofdpijn, dat was gelukkig weg maar ik voelde me zo sloom. Na het ontbijt was het inmiddels 9.40u. Iedereen zat nog in de pyjama dus Bert stelde voor de dienst iets later terug te kijken dan hoefden we niet zo te haasten. In dat geval... mooie kans om nog even op de racefiets te stappen, gewoon op zolder. Even actief doen, daarna een douche om mezelf wat uit die moeheid te krijgen. En het was fijn. Ik fietste 22km (record!) en stapte om 11.30u weer fris en fruitig de kamer in. De koffie stond al klaar en Bert had alle kinderen aangekleed. We dronken koffie en toen waren de kinderen alweer toe aan eten, zij waren tenslotte wel op tijd uit bed. Oké, de kerkdienst dan maar na het eten.

Tijdens het eten vroegen we de kinderen wat er gek ging aan vandaag. Geen kerkdienst! Dat hadden ze dus wel in de gaten. Rachel vroeg aan iedereen : 'als je mocht kiezen, wat zou je dan doen. Sporten of naar de kerk?'. Iedereen antwoordde dat hij liever naar de kerk ging. Ik was net heel tevreden over deze brave kindertjes toen Rachel me aankeek en scherp zei: 'en waarom koos jij dan voor sporten?!'. Oef, ik mompelde wat onsamenhangends. Inderdaad, ik heb niet voorgeleefd wat ik wel verkondig. Bert redde me door te zeggen dat we de kerkdienst niet later keken door mijn sporten maar doordat we te laat uit bed kwamen. Waarop Jonathan uitriep :' jullie zijn gewoon lui!'

Uhm, nou vooruit, wellicht een beetje. 

We zijn met elkaar tot de conclusie gekomen dat we volgende zondag gewoon eerder op moeten staan. Goede oplossing. 

En hoewel het best een beetje confronterend was zijn dit toch wel de pareltjes. Dat je met je gezin zo open met elkaar kunt praten. Wij spreken de kinderen aan op hun gedrag maar zij ons net zo goed. Houdt je scherp.

Om 14.15u zaten we met elkaar voor de tv om de dienst te kijken. Esther lag op de bank op haar vingers te sabbelen. Rachel en Jonathan wachtten op het startsein (lees: begin van de preek) dat ze mochten spelen en Manuël danstte tijdens de liederen door de kamer. Ieder zat er op z'n eigen manier bij maar toch fijn het met elkaar te beleven.

Omdat ik me vanmorgen uitgesloofd had er leuk uit te zien vond ik het tijd dat Bert daar een compliment over maakte. Ik zei dus uit het niets: 'tjonge, wat een leuke kleding combinatie zeg, simpel maar heel geslaagd', terwijl ik naar mezelf keek. Reageerde Bert 'oja vind je? Dank je wel. Ik heb gewoon de spijkerbroek en trui aan die bovenop de stapel lag en heb er maar 2 seconde aandacht aan besteed maar toch leuk dat het je bevalt'. En dat met uitgestreken gezicht maar wel met pretlichtjes in de ogen. Haha, wat een monster. Hij voegde eraan toe : 'jij ziet er ook leuk uit vandaag'. Hè hè daar doen we het voor.

Ondertussen speelde Esther dat de dinosaurus de zeemeermin op ging eten. En zo is er altijd wel wat te beleven hier, saai is het leven in elk geval niet.