Pakjesavond

Vol verwachting klopt ons hart. Na lang wachten, het sinterklaas journaal iedere dag te hebben bekeken en duizenden keren sinterklaasliedjes te hebben gezongen en aangehoord was het eindelijk pakjesavond.

We vertellen onze kinderen dat het niet echt is maar dat is ze niet aan het verstand te peuteren. Het blijft heel echt als de beste man in het land is.

Tijdens het gourmetten op 5 december was het warm in huis. Ik zette de achterdeur een stukje open, gordijn ervoor tegen de tocht, zodat het wat kon afkoelen. Reageerde Jonathan verschrikt: 'niet doen! Zo komen de pieten niet. Als ze denken dat je kijkt slaan ze je huis over en komen ze later terug'. Aha, zo leert een mens nog eens wat. Jonathan was er van overtuigd dat de deur dus echt dicht moet. Oké, we doen hem over een paar minuten dicht. Hoeveel minuten? Laten we zeggen 3. Meneer sprong op van tafel, zette de timer van het kooktoestel op 3 minuten en bleef zenuwachtig naar de deur kijken. De spanning was om te snijden, het arme kind. Dat is frisse lucht niet waard. De deur ging gelijk maar dicht. De rust keerde terug. 

Kwart voor 7 ging Bert van tafel om naar de 'wc' te gaan. Hij ging eerst beneden het wc hokje in en daarna rechtstreeks door naar de zolder om cadeautjes voor de voordeur te zetten. Esther moest op dat moment plassen. Ik ging met haar naar de badkamer en kiende een goed moment uit om met haar weer naar beneden te lopen. Terwijl wij de trap weer afgingen liep Bert net terug naar zolder om nog een zak met cadeautjes te halen. Esther keek raar op dus zeiden we dat papa ook nog even een plasje ging doen. Ze stak een heel verhaal af dat je daar kunt plassen (wijst naar badkamer) en daar (wijst naar beneden) maar niet daar (wijst naar zolder) en roept vol afkeer met haar hand voor haar neus wapperend 'dat is toch ranzig!'. Absoluut waar, super smerig dat papa op zolder gaat plassen. Kom wij gaan naar beneden verder eten. En daarmee was ze tevreden, gelukkig zei ze niets tegen de andere kinderen, die zijn niet zo makkelijk voor de gek te houden.

Inmiddels zat iedereen weer aan tafel en toen we bijna klaar waren werd er hard op de deur gebonkt. Iedereen rende naar de voordeur. Ja hoor, daar stonden zakken vol cadeautjes. Onze eigen sint (lees: Bert) doet altijd de inkopen en die kijkt niet op een cent meer of minder en hij legt tijdens verjaardagen en het sintfeest de kinderen helemaal in de watten. Het uur erna waren we druk met cadeaus uitpakken en bewonderen, voor Esther nog best lastig om op haar beurt te wachten. Om 20.15u hebben we Esther uitgeput in bed gestopt. Iedereen was druk aan het spelen met de nieuwe cadeautjes toen ze een lieveheersbeestje in huis ontdekte. Toen die plots begon te vliegen raakte ze helemaal in paniek. Dat is niks voor haar, tijd om naar bed te gaan. Zoals Rachel al zei 'zij is toch niet bang voor beestjes? Normaal stampt ze ze gewoon dood'. Ja, opvoedpuntje, daar werken we nog aan.

De oudste 3 kinderen gingen om 21u naar bed. Uitgeput en voldaan maar volgens eigen zeggen écht nog niet moe. Esther heeft het nog dagen gehad over de cadeautjes die bij ons gingen aankloppen en het lieveheersbeestje die naar buiten moest. Manuël zingt zo nu en dan nog een sintliedje. Een goede herinnering is gemaakt, dag sinterklaas.