Vlaggetjes

Om 8.30u zaten we met z'n 6en in de auto, in het weekend. Best netjes, al zeg ik het zelf. We waren op weg naar de kerk wat uniek is. Bert was leiding van de club (groep 1 t/m 6) en ik had de crèche. Bij mij was er maar 1 kindje buiten onze eigen kinderen en daar heb ik heerlijk mee geknuffeld. Omdat er maar zo weinig kinderen waren ben ik na een half uurtje bij de andere club gaan zitten. Gezellig met in totaal 11 kinderen. Na de kerk kreeg Esther vlaggetjes mee van de dominee, die voorin de kerk hingen. Iedereen kreeg haar schat te zien 'mijn vlaggetjes, heb ik gekregen!'. Heel aandoenlijk. Buiten konden we nog wat napraten met anderen aanwezigen, zo fijn, wat zie je elkaar maar weinig. De vlaggetjes hangen nu bij de eettafel, maakt van deze dag een feestje.

Terwijl we koffie dronken ging Esther naar boven toe. Op een gegeven moment gingen we toch maar polshoogte nemen; lag ze in bed te slapen. Het guppie. Zo'n 4e kind moet voor zichzelf zorgen blijkbaar. Ze leeft nog in zomertijd dus is elke dag rond 6u wakker, daar hebben kinderen uit andere gezinnen ook last van hoor ik zo hier en daar. Ze heeft heerlijk bijgeslapen, toen we haar na 2 uur wakker maakten was ze daar helemaal niet blij mee. Maar voor ze vanavond niet meer in slaap komt moest ze er toch uit. Eenmaal beneden vroeg ze wat we gingen eten. Tja, we hebben dus al gegeten toen je sliep. Je mag nog een boterham. 'Nee, ik wil stokbrood'. Dat hebben we elke zondag maar ze heeft het nu toch echt misgelopen. Op schoot al knuffelend wakker worden met een boterham met kaas was toch een goed alternatief.

Ik kreeg een appje van een lieve vriendin dat haar moeder die ernstig ziek in het ziekenhuis ligt nog maar 1 bezoeker per dag mag ontvangen. In dit geval haar man. Dat betekent dat haar dochters haar niet meer kunnen bezoeken. Videobellen kan ook niet.
Dit is toch zo schrijnend. Ik word er gewoon boos van. Een terechte woede over deze onrechtvaardigheid. En ook verdrietig. Wat een lijden, en dan niet eens bij je eigen moeder kunnen komen. En als ik als buitenstaander al zulke emoties ervaar hoe moet het voor de familie zijn.
Soms snap ik er niets van, van al het lijden. Die rauwheid van het leven is niet te verzachten. Dat zou ook geen recht doen aan hoe het is. Het enige wat ons nog rest is uit te roepen: 'Heer ontferm U over ons'. En in het bijzonder over mijn lieve vriendin.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Efteling

Afbeelding
Woensdag kreeg Esther een vriendinnetje hier te spelen. Ik gaf de kinderen voor schooltijd duidelijke instructies : fiets samen naar huis en vergeet het vriendinnetje niet. Het is er een van een tweeling, Manuëls reactie was heel serieus en te grappig : 'maar hoe weten we dan dat we de goede meenemen?'. Rachel was die dag met school naar de Efteling, ze kregen vanuit school een cadeaukaart mee van 15 euro om eten en drinken van te kopen. Rachel sprak met haar vriendinnen af dat ze zelf een flesje water mee zouden nemen en een broodtrommel voor tussen de middag. Dan hoefden ze alleen avondeten te kopen, een patatje, en van de rest van het geld konden ze dan een souvenir kopen. Slim kind.  Ze is in allerlei achtbanen geweest en heeft enorm genoten. Bert, Rachel en Esther houden van die spannende attracties. Jonathan, Manuël en ik helemaal niet. Nadat ik met Bert een keer in de Efteling de hele dag misselijk was na 1 achtbaan wil hij er niet meer (met mij) heen. Maar nu zie ik opt...
Meer lezen

Nieuwe look

Afbeelding
De jongens waren hard toe aan een kappersbeurt. Het haar van de meiden werd ook piekerig. Rachel ging op dinsdag zelf naar de kapper, ideaal dat ze dat nu zelf kan. Bert ging op vrijdag met de jongens en Esther. Esther had bedacht om haar haar kort te knippen. Ze kreeg veel reacties: dat moet je niet doen, je mooie lange haar, weet je het zeker? Ja, ook van mij. Ze vertelde overal van haar plannen en liet zelfs op school en in de kerk voor haar bidden dat het fijn bij de kapper zou zijn. Toen een jongen uit haar klas zei dat hij het jammer vond (groep 3 he) was de maat vol. Esther zei: 'ik ga dit gewoon doen want ik weet dat het mooi is. Ik luister naar mezelf'. En zo ging het. Voor de kapper nog even op de foto met haar broers.  En daarna weer.  De haren van de jongens weer lekker kort, en geen zorgen: die krullen van Manuël zitten er zo weer in.  Esther was dolgelukkig: een droom die uitkomt! En een goede reflectie van deze 7 jarige: als ik naar andere mensen had geluis...
Meer lezen

Zegenende zachte 7 jarige handen

Afbeelding
De hedera werd bezorgd met een grote vrachtwagen. De bezorger belde vooraf, de planten waren kapot en niet geschikt om te bezorgen maar hij moest ze leveren. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, als de verpakking wat kapot is maakt me niks uit, als de planten maar de grond in kunnen. Toen hij de vrachtwagen voor reed mocht ik mee naar binnen. En inderdaad, wat een bende. Wortels lagen los en takken gebroken. Met grof geweld de vrachtwagen in gezet? Ik mocht de levering weigeren en dat deed ik dus maar. Wat ontzettend jammer van de planten, deze gaan het niet overleven. Het waren 2,3 meter hoge hedera, maar nu niet meer.  Vriendelijke bezorger, hij kon er ook niets aan doen. Ik nam contact op met de planten winkel, zij vochten het uit met de bezorgdienst. Conclusie voor ons : een week later kregen we de planten alsnog geleverd. Ik koos de hoogste maat maar heb er niet over nagedacht dat het ook wel eens te hoog kon zijn. Toen deze op de juiste manier geleverd werden stonden ze in de...
Meer lezen