Tegenvaller

Na maandenlang maakten we vandaag weer live een kerkdienst meer. We waren er al wel eens geweest voor de crèche en andere activiteiten maar nog niet om de dienst te volgen.
De vorige keer was in maart. Dat was de periode dat ik erg in de angst zat en in een ruimte zitten met veel mensen was voor mij best lastig. We zochten daarom altijd een plekje aan de zijkant of achterin; een plek waarin ik overzicht heb en de ruimte. Op die manier lukte het goed.
Vandaag werd je een plek gewezen, wij werden helemaal voorin gezet, uiteraard. Maar ik was vol goede moed, het gaat nu zo goed, deze gekkigheid is niet meer aan de orde. Maar toch was ik er steeds op gefocust, het geluid kwam hard binnen en zo in een ruimte vol mensen, nou ja niet echt vol, eigenlijk best weinig maar toch, raakte ik er gespannen van. Ik sprak mezelf toe: dit geeft niets, is logisch, vorige keer ging het nog niet goed dus dat ik dat even associeer is normaal. Ik zal bewijzen dat dit weer normaal gaat, niets aan de hand. Maar juist door die focus liep de spanning op. Denk maar eens niet aan een roze olifant. Op een gegeven moment begonnen mijn handen te tintelen. Oh, verkeerd ademen, gewoon rustig concentreren op de dienst. Tijdens de preek ging het best goed daarna begon de muziek weer en dat harde geluid overprikkelde me. Heel irritant. Mijn benen begonnen te tintelen en toen dacht ik: ik moet even uit deze situatie stappen. Even rustig worden. 
Mondkapje op en eruit sluipen, goed afstand houden en de camera's ontwijken want mijn vertrek hoeft niet opgenomen te worden. Eenmaal in de gang kreeg ik weer lucht, hè hè, wat gebeurde daar nou? Wat suf.
Ik twijfelde of ik weer terug naar binnen zou gaan. Achterin stond een tafel, daar ben ik voor de laatste 20 minuten op gaan zitten. Ik kon het goed volgen, was zelf rustig, zo is het beter.
Na de dienst was ik er wat verdrietig van. Het gaat super goed en dan dit... Hoe moet ik dit nou weer plaatsen. Ik kan het achteraf wel verklaren maar toch, waarom kreeg ik het niet op mijn plek onder controle. En naar Bert toe voelde het ook vervelend. Zaten we eindelijk weer samen in de kerk, loop ik eruit. Na de dienst zei ik al tegen Bert: 'ik hoop niet dat je negatieve gedachten over me hebt'. Waarop hij zei: 'ik denk helemaal niets'. Wat ik dan weer niet geloof, want hoe kun je nou niets denken? Maar goed, wat me nu het meest dwars zit zijn mijn eigen gedachten. En ik volg maar gewoon het advies van de psych, als je gedachten met je aan de haal gaan schrijf je ze op en zet je er andere gedachten tegenover. Dus dat doe ik braaf. En dit keer niet via een schema maar via deze blog. Want schrijven helpt wel om alle gedachten te ordenen. 
Hoe moet ik dit nu zien? Ik denk dat teveel de focus dat het nu goed MOET gaan het averechtse effect heeft. Daarnaast is het maar een incident die ook heel snel weer onder controle was. Het enige wat nodig was was een wandelingetje naar de gang van 10 seconden. Dat is haast een record kun je wel zeggen. Verder heb ik het blijkbaar nodig om overzicht in een grote ruimte te hebben, dat geeft rust waardoor ik me wel kan richten om waar het om gaat. Volgende keer ga ik gewoon vragen om een plekje aan de zijkant of achterin, dat is vast geen enkel probleem en dan maar denken; het komt zoals het komt. Als ik de eerste 5x nog weer even eruit moet lopen, dan is dat maar zo. Op een gegeven moment zal dit ook weer 'normaal' gaan net als alle andere situaties die ik aangegaan ben. 
De grootheid van dit alles in mijn hoofd ga ik nu kleiner maken. Jammer dat het zo ging, maar geen wereldramp. Ik heb de hele dienst meegemaakt en niemand deed er raar over dat ik wegliep. 

'deschrijvendeschoonzussen' gaven dit mooi aan op Instagram:



Even bijkomen en nieuwe energie opdoen, positieve energie. Ik denk maar even aan Esther wat zorgt voor een lach op mijn gezicht. Toen ze de kerk uitliep was ze zo blij en enthousiast, ze zei: 'doei, morgen kom ik weer spelen!'.

En helaas pindakaas, ik heb er de hele zondag last van gehouden, van een vervelend gevoel over mezelf. Maar... toen ik dat eenmaal accepteerde als 'het is wat het is, morgen beter' ging het tegen de avond ook echt beter.
En warempel, er kwam een nieuwe dag, de maandag. Fijne week allemaal. 



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Efteling

Afbeelding
Woensdag kreeg Esther een vriendinnetje hier te spelen. Ik gaf de kinderen voor schooltijd duidelijke instructies : fiets samen naar huis en vergeet het vriendinnetje niet. Het is er een van een tweeling, Manuëls reactie was heel serieus en te grappig : 'maar hoe weten we dan dat we de goede meenemen?'. Rachel was die dag met school naar de Efteling, ze kregen vanuit school een cadeaukaart mee van 15 euro om eten en drinken van te kopen. Rachel sprak met haar vriendinnen af dat ze zelf een flesje water mee zouden nemen en een broodtrommel voor tussen de middag. Dan hoefden ze alleen avondeten te kopen, een patatje, en van de rest van het geld konden ze dan een souvenir kopen. Slim kind.  Ze is in allerlei achtbanen geweest en heeft enorm genoten. Bert, Rachel en Esther houden van die spannende attracties. Jonathan, Manuël en ik helemaal niet. Nadat ik met Bert een keer in de Efteling de hele dag misselijk was na 1 achtbaan wil hij er niet meer (met mij) heen. Maar nu zie ik opt...
Meer lezen

Nieuwe look

Afbeelding
De jongens waren hard toe aan een kappersbeurt. Het haar van de meiden werd ook piekerig. Rachel ging op dinsdag zelf naar de kapper, ideaal dat ze dat nu zelf kan. Bert ging op vrijdag met de jongens en Esther. Esther had bedacht om haar haar kort te knippen. Ze kreeg veel reacties: dat moet je niet doen, je mooie lange haar, weet je het zeker? Ja, ook van mij. Ze vertelde overal van haar plannen en liet zelfs op school en in de kerk voor haar bidden dat het fijn bij de kapper zou zijn. Toen een jongen uit haar klas zei dat hij het jammer vond (groep 3 he) was de maat vol. Esther zei: 'ik ga dit gewoon doen want ik weet dat het mooi is. Ik luister naar mezelf'. En zo ging het. Voor de kapper nog even op de foto met haar broers.  En daarna weer.  De haren van de jongens weer lekker kort, en geen zorgen: die krullen van Manuël zitten er zo weer in.  Esther was dolgelukkig: een droom die uitkomt! En een goede reflectie van deze 7 jarige: als ik naar andere mensen had geluis...
Meer lezen

Zegenende zachte 7 jarige handen

Afbeelding
De hedera werd bezorgd met een grote vrachtwagen. De bezorger belde vooraf, de planten waren kapot en niet geschikt om te bezorgen maar hij moest ze leveren. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, als de verpakking wat kapot is maakt me niks uit, als de planten maar de grond in kunnen. Toen hij de vrachtwagen voor reed mocht ik mee naar binnen. En inderdaad, wat een bende. Wortels lagen los en takken gebroken. Met grof geweld de vrachtwagen in gezet? Ik mocht de levering weigeren en dat deed ik dus maar. Wat ontzettend jammer van de planten, deze gaan het niet overleven. Het waren 2,3 meter hoge hedera, maar nu niet meer.  Vriendelijke bezorger, hij kon er ook niets aan doen. Ik nam contact op met de planten winkel, zij vochten het uit met de bezorgdienst. Conclusie voor ons : een week later kregen we de planten alsnog geleverd. Ik koos de hoogste maat maar heb er niet over nagedacht dat het ook wel eens te hoog kon zijn. Toen deze op de juiste manier geleverd werden stonden ze in de...
Meer lezen