Doei Psych

We hebben het verkeerde kind naar school gestuurd. Manuël vindt het iedere ochtend nog best spannend om naar school te gaan. Als hij eenmaal op school is is het goed maar toch blijft die drempel er. Esther vindt school geweldig, maar ja, zij is 2. Vanmorgen drentelde Manuël wat op het plein richting zijn groep. Esther ging naast hem lopen, deed een hand tegen zijn rug en duwde hem naar de juf toe. 'Juf, hier is Manuël'. Tevreden kwam Esther weer terug, klaar om naar huis te gaan. We zwaaiden naar Manuël maar halverwege het plein bleef hij stil staan en keek wat om zich heen. Esther rende op hem af en duwde hem richting de plek waar hij zijn tas mag neerleggen. Esther regelde zelfs nog even een vriendje voor hem om mee te spelen. Manuël was blij en ging lekker spelen. Wat heerlijk als je zo'n zusje hebt, die je even helpt als dat nodig is. Op de terugweg zei Esther liefdevol: 'Manuël is mijn grote broer'.

Die twee trekken veel met elkaar op, haast als een tweeling. In het één is Esther beter en in het ander Manuël. Tot nu toe vinden ze dat oké. Esther is inmiddels zindelijk in de nacht, Manuël nog niet. Bert vertelde aan Manuël dat Esther alweer droog was in de hoop dat het hem ook zou stimuleren maar in plaats daarvan was zijn reactie: 'Oh, dat is écht knap van Esther, wat fijn'. Zo schattig. En dat hij het zich niet aantrekt dat hij nog niet zover is vind ik een goede zaak. We vergelijken al veel te veel. Kinderen onderling maar zeker volwassenen hebben er een handje van. Mooi dat hij zo oprecht blij is voor een ander.

Verder was het hier een beetje feest. Want ik heb afscheid genomen van de psycholoog, hoera! En hoewel ik het een fantastisch mens vind is het toch goed om haar los te laten. Ik ben er klaar voor. Het gaat zo goed, ik voel me daar heel dankbaar voor. Tijdens het afscheid kon ik haar wel zoenen. Ze heeft bijna 1,5 jaar met me opgetrokken en kent mijn diepste zorgen, dan bouw je toch een band op. Zoenen met je hulpverlener is niet zo gepast dus ik heb me ingehouden en ja, dat het via beeldbellen ging hielp ook wel mee, dat zoent zo lastig.

Na het gesprek rende ik naar boven en vloog ik Bert om de hals. Het is me gelukt! Ik ben al zover gekomen. Ik haalde een speciale lunch bij de bakker. Lekkere broodjes gezond om het te vieren. In de middag ging ik naar de Hema om mezelf wat te verwennen, want eerlijk is eerlijk, het is een hele prestatie en dat punt mag best gemarkeerd worden. Ik haalde lekkere verzorgingsproducten, gefeliciteerd voor mezelf.

Achteraf mocht ik nog een vragenlijst invullen, deze wordt dan vergeleken met de start van de hulpverlening en daarin werd ook nog eens zichtbaar hoeveel er gebeurd is. Van een score van 68 waar heel wat onderdelen als 'klinisch' gemarkeerd stonden had ik nu een score van 16 waar alle onderdelen op 'normaal' staan, behalve 1. En dat 1 onderdeel nog een lastig punt is weet ik maar daar werk ik aan. 

Dat zo zwart op wit te hebben staan is best leuk. 

En voor een ieder die te maken heeft met depressie of angst: laat je niet (door jezelf) aanpraten dat je zwak bent. Als je strijd tegen zulke heftige emoties ben je sterk, echt sterk. Of je er nu uitkomt of niet, want ik realiseer me ook dat sommige mensen heel hard werken en er niet uitkomen. Jezelf alleen al staande houden vergt veel van je. Ik zie licht aan het eind van de tunnel en hoewel ik de tunnel nog niet helemaal uit ben vier ik het licht. Vandaag is een feestdag. Bedankt Psych voor alles wat je voor me gedaan hebt, nu ga ik verder zonder je.  En dit gaat me lukken, met een beetje hulp van boven, want ik laat het idee over mezelf los dat ik zwak ben. Ik ben sterk. En nu niet gaan rennen, nee, ik blijf lopen. Stapje voor stapje verder gaan op de weg die voor me ligt. Ik zou wel willen afsluiten met 'Amen!' maar ja, dat is ook zo gek bij een blog. Na deze uitstorting van mijn hart ga ik verder tot de orde van de dag, want Esther heeft haar kans gegrepen nu ik opging in het schrijven, ook vandaag is het gewoon weer tijd voor het huishouden.