Rauw verdriet

Rauw verdriet. Niet dat je een beetje verdrietig bent maar dat je het tot in je botten voelt. En niet voor jezelf maar om een ander. Ik had dat laatst. Toen ik slecht nieuws te horen kreeg voelde ik de emoties opborrelen en in plaats van me groot te houden liet ik het gaan. Na het gesprek stroomden de tranen over mijn wangen. En het was goed. Een vreemde sprak me aan en luisterde naar wat me zo geraakt had. Ze bood me een glas water aan en een stoel om rustig te zitten om Bert te bellen. Het was helend. Ik kon aan de telefoon met Bert ook mijn tranen laten gaan. En hoewel er zeker nog hoop is, is er ook de rauwe werkelijkheid. Niet alles heeft een goed einde. En ook al zeiden mensen, en ik ook tegen mezelf, geef de hoop niet op, was het heel goed om stil te staan bij het verdriet wat er nu wel is. Geen zalvende woorden maar mensen die me laten in hoe het is. En wat een wonder dat ik mezelf nu snap, dat het goed is de emotie te laten komen. Het overspoelt niet, oké misschien even, maar daarna ebt het ook weer weg. De dagen erna gunde ik mezelf rust. Niet om niks te doen, maar alles in slowmotion zonder verwachtingen. Ik merkte zelfs aan mijn hartslag dat die langzamer ging. Toegeven aan rust, ook zo'n kunst die ik deze dagen goed beheerste. Hersteltijd.

5 kwartier zat ik vandaag met de kinderen in de speeltuin. Gewoon naar ze te kijken en zo nu en dan een bladzijde uit mijn boek te lezen. Waarom doe ik dit niet vaker? Ik denk om de lijstjes die in mijn hoofd zitten: de was moet nog gevouwen, de vloer gezogen, het werk gedaan en ga zo maar door. Maar deze tijd in stilte was echt fijn. Dat moet ik toch vaker opzoeken, ruimte voor maken. En de kinderen vonden het gezellig dat ik op dat bankje zat.

Nu is het alweer tijd om eten te maken, chili con carne. Uit een pakje... Ik maak het mezelf maar gemakkelijk. Deze dagen is het gelukt mezelf de ruimte te geven, de zorg die nodig was. De rust te pakken. Er gewoon te zijn, wat is dat fijn en goed. Voor herhaling vatbaar.




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Efteling

Afbeelding
Woensdag kreeg Esther een vriendinnetje hier te spelen. Ik gaf de kinderen voor schooltijd duidelijke instructies : fiets samen naar huis en vergeet het vriendinnetje niet. Het is er een van een tweeling, Manuëls reactie was heel serieus en te grappig : 'maar hoe weten we dan dat we de goede meenemen?'. Rachel was die dag met school naar de Efteling, ze kregen vanuit school een cadeaukaart mee van 15 euro om eten en drinken van te kopen. Rachel sprak met haar vriendinnen af dat ze zelf een flesje water mee zouden nemen en een broodtrommel voor tussen de middag. Dan hoefden ze alleen avondeten te kopen, een patatje, en van de rest van het geld konden ze dan een souvenir kopen. Slim kind.  Ze is in allerlei achtbanen geweest en heeft enorm genoten. Bert, Rachel en Esther houden van die spannende attracties. Jonathan, Manuël en ik helemaal niet. Nadat ik met Bert een keer in de Efteling de hele dag misselijk was na 1 achtbaan wil hij er niet meer (met mij) heen. Maar nu zie ik opt...
Meer lezen

Nieuwe look

Afbeelding
De jongens waren hard toe aan een kappersbeurt. Het haar van de meiden werd ook piekerig. Rachel ging op dinsdag zelf naar de kapper, ideaal dat ze dat nu zelf kan. Bert ging op vrijdag met de jongens en Esther. Esther had bedacht om haar haar kort te knippen. Ze kreeg veel reacties: dat moet je niet doen, je mooie lange haar, weet je het zeker? Ja, ook van mij. Ze vertelde overal van haar plannen en liet zelfs op school en in de kerk voor haar bidden dat het fijn bij de kapper zou zijn. Toen een jongen uit haar klas zei dat hij het jammer vond (groep 3 he) was de maat vol. Esther zei: 'ik ga dit gewoon doen want ik weet dat het mooi is. Ik luister naar mezelf'. En zo ging het. Voor de kapper nog even op de foto met haar broers.  En daarna weer.  De haren van de jongens weer lekker kort, en geen zorgen: die krullen van Manuël zitten er zo weer in.  Esther was dolgelukkig: een droom die uitkomt! En een goede reflectie van deze 7 jarige: als ik naar andere mensen had geluis...
Meer lezen

Zegenende zachte 7 jarige handen

Afbeelding
De hedera werd bezorgd met een grote vrachtwagen. De bezorger belde vooraf, de planten waren kapot en niet geschikt om te bezorgen maar hij moest ze leveren. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, als de verpakking wat kapot is maakt me niks uit, als de planten maar de grond in kunnen. Toen hij de vrachtwagen voor reed mocht ik mee naar binnen. En inderdaad, wat een bende. Wortels lagen los en takken gebroken. Met grof geweld de vrachtwagen in gezet? Ik mocht de levering weigeren en dat deed ik dus maar. Wat ontzettend jammer van de planten, deze gaan het niet overleven. Het waren 2,3 meter hoge hedera, maar nu niet meer.  Vriendelijke bezorger, hij kon er ook niets aan doen. Ik nam contact op met de planten winkel, zij vochten het uit met de bezorgdienst. Conclusie voor ons : een week later kregen we de planten alsnog geleverd. Ik koos de hoogste maat maar heb er niet over nagedacht dat het ook wel eens te hoog kon zijn. Toen deze op de juiste manier geleverd werden stonden ze in de...
Meer lezen