Gooi mij maar overboord

Na zoeken en mailen vonden we een camping! Bert wilde minimaal 14 nachten. Opzetten en afbreken kost de nodige moeite dus dat mag het wel waard zijn. Voor mij moest het niet te ver weg zijn maar het leukste vonden we wel een hele andere omgeving dan thuis. We kwamen uit op een camping in de Belgische Ardennen. Maandagmiddag hoorden we dat we er terecht konden. We betaalden direct en we boekten de camping vanaf woensdag, 16 nachten. Ineens moesten we serieus gaan inpakken. Bert deed het meeste. Eigenlijk zoals elk jaar. Hij heeft overzicht en pakt heel geordend in. Ik raak er gestrest van en laat het huis ontploffen. Normaal gesproken doe ik de boodschappen, pak voor iedereen kleren in (behalve voor Bert) en maak het huis schoon en netjes. De boodschappen lieten we zitten, nemen brood uit de diepvries mee waar we de eerste dag van kunnen eten. Het huis schoon en netjes, tja ook dat laten we maar gaan. De kinderen hebben nog wel het hele huis gezogen. Ieder zijn eigen slaapkamer en de algemene ruimtes werden verdeeld. Ik leegde de prullenbakken en gooide de bloemen weg. Het meeste was bijna uitgebloeid.

Bleef voor mij verder alleen de tassen inpakken over. Verspreid over de dag ging dat best. 

Bert reed speciaal naar Enschede om een twee persoons stretcher te halen. Die kan onder ons nieuwe super de luxe luchtbed. Die voelt aan als een matras en met stretcher eronder ook nog eens op goede hoogte.

Eigenlijk was de boel snel ingepakt. Veel zit standaard al in de kar en hoeft alleen gecheckt te worden. Het laatste beetje kwam woensdagochtend wel. De wekker ging om 6 uur. Veel te vroeg naar mijn smaak. Ik viel weer in slaap tot Esther om kwart voor 7 iedereen in huis wakker maakte: we gaan op vakantie!

Voor iedereen lag een setje kleding klaar. Allemaal een boterham, tanden poetsen en toen kon ook het brood(beleg) en de toilettassen in de kar.

En toen nog een paar dingen, even dit, even dat. Dat kost toch altijd veel tijd. De kinderen deden klusjes om spullen te pakken en Bert stopte alles in de kar.

Nog even allemaal een schone kussensloop en dan konden de kussens ook in de kar. Koffie en thee in thermoskannen en zo waren er heel wat kleine dingetjes te doen. Totdat uiteindelijk de hele inpaklijst afgewerkt was. 

Bert poetste toch nog beide wc's, zijn die in ieder geval schoon bij thuiskomst. Half elf zaten we op de bank. Voor vertrek bidden we samen voor een veilige reis.

Kwart voor elf reden we de straat uit. Toch nog op vakantie! Wat voelt dat geweldig. En wat ontzettend vervelend voor mensen die om wat voor reden dan ook niet kunnen. Dat besef is er dan ineens. Wat hebben wij geluk. 

Na een kwartier rijden kwamen we in de file terecht. Het stond stil en al snel bleek dat de snelweg afgesloten werd in verband met een ongeluk. We stapten uit en kletsen met de andere weggebruikers. Allemaal in hetzelfde schuitje geeft direct een binding met elkaar. Iemand was onderweg om zijn vrouw naar een hernia operatie te brengen. Ha, dat ken ik! Ik vertelde dat ik 2 weken geleden geopereerd was. Hij vond dat ik alweer goed kon lopen. Zijn vrouw had een tweede operatie nodig. Oef, dat lijkt me naar. Hij zat flink in de stress omdat ze nu te laat zouden komen hoewel de kliniek telefonisch doorgaf dat veiligheid voor alles gaat. Misschien moesten wij daar wel zijn om dat echtpaar te bemoedigen. 

Ik maakte een bedje op de snelweg. 

 

Het voelde een beetje als Jona. Misschien is het niet de bedoeling dat we weg gaan: gooi mij maar overboord. Maar nee, doe toch maar niet.

Na een uur reed het weer. Iedere 30 minuten stopten we. Dan liep ik een stukje en lag ik plat op een geïmproviseerd bedje naast de auto. Op deze manier duurt de reis lang maar daar waren we op ingesteld. 300 kilometer verder was het tegen half 6 en bereikten we de camping. Ik ging weer plat. De jongste 3 kinderen speelden wat en Rachel en Bert zetten met elkaar de tent op. Toppers!

Het was nog niet perfect maar we staan, hoera! Morgen komt de rest.