Oude besjes

Op de kamer slapen met 3 oude besjes is een hele beleving. 2 dames kregen een nieuwe knie en 1 een nieuwe heup. Best gezellig om zo nu en dan te kletsen en tussendoor vielen we allemaal steeds in slaap, dan weer de een en dan weer de ander. 1 dame van 85 dacht dat ze in een hotel verbleef, tenminste zo leek het. In de avond moesten haar voeten ingesmeerd worden met een lekker zalfje en bij het ontbijt wilde ze een zachtgekookt eitje, wat een teleurstelling dat er alleen hardgekookt ei te krijgen was. Ze was stokdoof en belde snachts regelmatig omdat ze een praatje wilde maken of een tasje nodig had. We werden er allemaal wakker van. De dame naast me had een vreselijk triest verhaal, al 2 dochters verloren op jonge leeftijd. Een hele lieve vrouw, fijn om daar mee te kunnen spreken. Toen zij om 7.15 uur in de ochtend gebeld werd en nogal hard praatte (want ja, ook nogal doof) tetterde de overbuurvrouw (die ons de halve nacht wakker hield) 'kan het wat zachter, ik probeer te slapen'. Te grappig dit.

Om de beurt moesten we stukjes lopen en allemaal vonden we dat spannend, weer even vertrouwen terugkrijgen. We bemoedigden elkaar bij terugkomst, goed gedaan! Met zo'n kamer vorm je tijdelijk een bijzonder samenzijn en ondanks de weinige slaap had ik dat niet willen missen.

In de ochtend gaf de arts toestemming voor vertrek, alleen de fysio moest nog goedkeuring geven. En dus werd er geoefend. Lopen, nee niet zo verkrampt, de trap op, hoe dan? Maar uiteindelijk lukte het allemaal zonder hulp. Met aankleden heb ik nog wat hulp nodig maar dat kan Bert doen (mijn privé thuiszorg, helemaal gratis ook nog).

Toen uiteindelijk alles ingevuld was en ik naar huis mocht kon ik wel een gat in de lucht springen. Niet zo verstandig met dat krakkemikkige lijf dus we hielden het maar bij een blij telefoontje: kom me maar halen!

Bert kwam met rolstoel aan, pakte mijn spullen bij elkaar en reed me zo weg. Nog een snelle groet naar mijn kamergenoten. Mijn eigen  verpleegkundige zagen we niet dus melde ik me af bij een ander : 'wij gaan hoor!'. 

Omdat ik nog een week veel zal moeten liggen adviseerde de fysio om een bed beneden neer te zetten. Zo kan ik in de ochtend naar beneden en de avond naar boven. Toch gezelliger dan alsmaar boven zijn. Esthers roze bed stond klaar. Wat een heerlijkheid om thuis te zijn!!

Een roze bed past wel. Esther vroeg eens aan Bert hoe hij mij uitgekozen had. 'Er stond een rij met allemaal prinsessen en toen koos ik mama uit'. Esther vond het een prachtig verhaal maar twijfelt zo nu en dan wel aan het waarheidsgehalte. 

We bestelden na een tip van mijn moeder en zus een hoog-laag-bed. Toch fijner om op de goede hoogte uit bed te kunnen stappen en wat overeind te kunnen. Donderdag kwam deze aan. De buurvrouw bood direct hulp en heeft samen met Rachel de bedden verwisseld en mij geïnstalleerd en dat scheelt een hoop, ligt veel beter.

En nu doe ik mijn naam weer eer aan: drama queen. Met dramatisch bed en alles erop en eraan.

Om de haverklap viel ik in slaap, beter zo, lekker bijkomen.

Rachel was als enige kind thuis en vond dat we mijn thuiskomst moesten vieren door een lunch te bestellen. Eigenlijk niet echt nodig maar doe eens gek! Zij mocht iets uitkiezen. En zo zaten we tussen de middag samen een enorme berg patat op te knabbelen. In verband met een slechtere aardappeloogst kregen we dubbel zoveel patat, als compensatie voor eventueel mindere kwaliteit. Nou het smaakte heerlijk en nu hadden we we heel erg veel. Konden de andere kinderen uit school ook nog iets krijgen. 

Tijdens het eten viel ik tot Rachels grote verbazing weer in slaap. Ik lijk zelf wel een oud besje! 

Bij thuiskomst waren Manuël en Esther van slag. Manuël was dwars en boos en Esther huilerig. Samen bij mij in bed kruipen hielp wel wat. Voor die kinderen is het ook allemaal niks aan, zoveel gekkigheid. En dan ook nog bijna vakantie. 

Alleen voor hen al hoop ik dat we terug kunnen keren naar normaal. 

Na zo'n dag vol slaap is het ook weer makkelijker de moed te herpakken. De dominee kwam langs (geweldig attent!) en dat was super fijn. Even praten en hij ging voor ons bidden. Nou toen hield ik het niet droog. Je eigen onmacht bij God brengen, daar is vrede te vinden.