Operatie

En toen was het zover. De dag van de operatie. Na een redelijke nacht brak de ochtend aan. Waarom wilde ik dit ook alweer? Hup uit bed, onder de douche, de klaargelegd kleding aan en nog even de kinderen helpen opstarten.

Aangezien mijn tas al klaarstond en eten en drinken niet mocht was ik snel klaar.

Iedereen kreeg kusjes, Rachel was vrij maar stond speciaal voor mij vroeg op, wat lief.

7.15 uur vertrokken we.

Bert zette me af bij het ziekenhuis, we gaven kusjes, zeiden lieve dingen en ik stapte uit. Toen riep Bert me terug, autodeur weer dicht en bad hij om een zegen. Heel mooi, de beste manier om deze dag aan te gaan, God is erbij.

Een vriendelijke dame bracht me naar de afdeling en daar mocht ik even wachten in de lounge, klinkt toch leuker dan wachtkamer. 

Al snel mocht ik mee. En toen sloeg de spanning hard toe. Ik kreeg me toch vreselijke hoestbuien, ik bleef er bijna in. Het zweet brak me uit, weg dapperheid.

Na de intake even kalmeren op de wc en toen kletsen met de kamergenoten ter afleiding, dat hielp. 

Na 1,5 uur werd ik weggereden, in ziekenhuis jurkje klaar voor een OK. Bert had de kinderen naar school gebracht en we troffen elkaar in de gang, precies op tijd voor een kus. Bij de zaal voorafgaand aan de OK moest ik nog weer een half uur wachten, helemaal niet handig want zo kon de spanning weer oplopen. Ik probeerde oma's tip om Johannes de Heer lied te zingen (in gedachten) maar kon er prompt geen verzinnen. Opwekking dan maar : 'laat maar komen wat hierna komt want U laat me nooit alleen'. Maar dat 'hierna' bleef eng. 'Je hoeft niet bang te zijn' dan maar. Maar ik was wel bang. Ik moest er maar op vertrouwen dat anderen  zouden bidden, ik ging afleiding zoeken om me heen. Gesprekken mee luisteren en mensen observeren. De arts kwam en daarna de anesthesist. We konden, op naar de OK. 

De laatste checks werden gedaan, afgesproken werd dat we niet aan veel bloedverlies zouden doen (nav mijn eerdere ervaringen). En toen rolden de tranen over mijn wangen. Die narcose, me helemaal overgeven, ik vond het doodeng. Ze waren allemaal zo lief voor me. Het mondkapje ging op, narcosemiddel werd ingespoten. 'Denk maar aan leuke dingen', dat ging niet. 'Laat maar komen wat hierna komt'. Vechten tegen de slaap, ellendig voelen in mijn hoofd, wat is dit vreselijk stom!!! En toch werd het zwart.

Ik werd wakker op de uitslaapkamer en niet op de IC, dat was al winst. Wakker worden lukte niet goed en duurde een tijd maar ik streed ervoor om wakker te blijven. Me eraan toegeven was beter geweest, maar ja, je kunt niet overal goed in zijn.

Ik was nog wat trillerig maar dat hield op toen ik op de verpleegzaal lag, daar was Bert en dat is het beste medicijn.

Hallo wereld, daar ben ik weer. Zo stoned als een garnaal maar kan wel weer lachen.

De arts kwam vertellen dat de operatie complexer was dan gedacht. De pijn zal meer zijn en hersteltijd langer. Dat kostte weer een paar tranen (wat een emo-dag). Wat een pech!

En toen kwamen de kinderen op bezoek en kreeg ik een kaartje van iemand uit de kerk waarop stond : 'Zijn trouw is groot. Hij zorgt voor ons, elke dag weer. De Heer is alles wat ik nodig heb, elke dag weer. (Klaagliederen 3:23 en 24).

En dus gaan we door, dag voor dag. God is de grote Geneesheer, voor Hem is niks onmogelijk. En daar ga ik me nu aan overgeven.