Opdoppes

Rachel mocht een nieuwe fiets voor ze naar de middelbare school gaat, een grote mensen fiets. Daar had ze veel zin in want haar fiets was naar eigen zeggen net een loopfietsje zo klein. Dat viel wel een beetje mee maar ze was inderdaad toe aan een volgende maat. Kamp van groep 8 kwam dichterbij en ineens wilde ze de fiets al voor kamp hebben. Waar die haast ineens vandaan kwam snapte ik niet maar vooruit, of we nu voor de zomervakantie een nieuwe aanschaffen of nu dat maakt ook niet zoveel uit.

Rachel en ik gingen samen op stap. In de fietsenzaak keken we eerst naar wat er stond want het liefst wilde ze de fiets direct mee kunnen nemen. De keuze was niet zo groot maar ze vond 1 fiets die ze graag zou willen en binnen het budget viel. Buiten reed ze een rondje en ze was blij; 3 versnellingen en een terugtraprem. Binnen informeerden we naar de mogelijkheden. Zij was tevreden met 3 versnellingen maar 7 zou natuurlijk nog mooier zijn. Maar die hadden ze niet in combinatie met terugtraprem en dat was voor Rachel een harde eis. 3 versnellingen vond ze ook wel overzichtelijk, waarom zou ze meer willen? Eigenlijk ook wel makkelijk als je zo snel tevreden bent. We kochten de fiets en konden deze direct meenemen. Rachel blij. Ik fietste op mijn eigen fiets en haar oude fiets aan de hand. Dat was nog wel even een kunst en we gingen dan ook niet zo snel maar we kwamen er wel. Een vrouw haalde ons in en complimenteerde me dat ik het aandurfde om zo te fietsen, dat had zij nooit gedaan. Tja, beetje geëmancipeerd zijn mevrouw, als een man het kan moet het mij toch ook lukken.

Met een volwassen fiets erbij was de schuur wel erg vol, met passen en meten kon alles er precies in. 1 ding eruit halen en de boel zou instorten, zo zag het eruit. Tijd voor actie. Ik haalde de hele schuur leeg en sorteerde de spullen in de tuin: houden en weg(gooien). Het vloertje veegde ik schoon en de schuur zag er weer picobello uit.

Er lagen nog een heel aantal spullen in de schuur die kapot waren, waarom bewaren we dat zolang? Weg ermee. Ik laadde de grote auto vol en reed naar de stort. Net voor ik wegreed stapte Bert in. De kinderen waren bij allemaal buurtkinderen aan het spelen, hij vond het gezellig om mee te gaan. Het leek net een uitstapje, tijd samen is altijd fijn zelfs als het naar de stort is. Het uitladen ging twee keer zo snel en we waren met een half uurtje weer thuis met een lading zooi minder. Jammer genoeg stond de hele tuin nog veel met spullen die uitgezocht moesten worden, dat was de volgende klus. Een aantal spullen konden naar zolder, twee fietsen gingen op Marktplaats en de rest werd soort bij soort achterin de schuur gezet. Op deze manier bleef er genoeg ruimte over voor de fietsen. Het kostte heel wat zweet en uurtjes werk maar de schuur is weer bruikbaar en dat gaf voldoening.

En nog even iets heel anders.

Iedere keer dat we naar school gingen had Esther het erover dat ze het toch zo knap vond dat 'die' meneer niet bang is voor de Opdoppes. Ik kwam er maar niet achter wat een Opdoppes zou zijn tot we op een gegeven moment voor een stoplicht stonden en ze een reclamebord aanwees. Daar is de Opdoppes.

Oke, dus dat is het. Maar hoe weet je dan dat dat een Opdoppes is? 'Omdat die altijd rood zijn'. Waarschijnlijk volledig logisch in haar kleuterbrein, wij hebben er hard om gelachen. Als je nou langs deze reclame gekomen bent en je afvraagt wat het rode geval is, dan weet je het nu: een Opdoppes.