Fietsen met mijn bestie

Regen, regen, regen. Ik kreeg de neiging om de kaarsen weer aan te zetten. In mei... de kaarsen hadden allang opgeruimd moeten worden. Maar ze waren nog niet opgeruimd en het was echt weer om binnen te zijn. De kaarsen gingen weer aan. Gezellig hoor, daar niet van, maar de zon die mag zich wel wat uitbundiger later zien en de regen verjagen.

Zondagmiddag was het lekker weer en trokken we erop uit. We gingen vogels spotten bij de Blauwe Kamer in Wageningen. Wat een relaxte plek is dat. We kwamen bekenden uit de kerk tegen en liepen een stukje samen op. De echte vogelspotters waren vast iets minder blij met onze enthousiaste kinderen maar daar moesten ze het maar even mee doen. Na een minuut of 10 liepen we verder richting het water. Daar hebben we een tijd gezeten. De kinderen trokken hun schoenen uit en speelden heerlijk in en bij het water. Een beetje zand, schelpen en water, meer hebben ze niet nodig voor een hele tijd vermaak.

Bert pakt altijd de tas in als we op stap gaan en hij was zo slim om een kleedje in te pakken. Kinderen spelen, ik liggend op een kleedje naar ze kijken. Een uitstekende invulling van de middag. Toen we terug naar de auto gingen was ik nog niet helemaal voldaan qua beweging. Bert liep met Esther naar de auto en ik rende met de andere kinderen nog een stuk. Rennen, lopen, rennen, lopen, dat was leuk! Bert kwam eraan met de auto en laadde de andere kinderen in, ik rende nog een stukje door. Na een kilometer rennen was ik buiten adem en stapte ik in de auto. Bert verklaarde me voor gek maar ik was er lekker van opgeknapt. 

Maandag was het de eerste werkdag na 1,5 week vrij zijn. Die wekker ging erg vroeg, kreun. De kinderen hadden ook moeite met opstarten. Waar ze in de vakantie allemaal (behalve Rachel dan) vroeg uit bed kwamen wilde nu niemand vroeg opstaan. Hoe kan dat? Dat is toch niet logisch, gebeurt elke vakantie weer. In de vakantie niet uitslapen maar als school weer begint zijn ze met geen mogelijkheid wakker te krijgen. Uiteindelijk lukte het toch weer om iedereen in de kleren te krijgen en op school af te leveren. |
Voor mij was het een intensieve werkdag. Alle informatie tot me nemen van wat ik gemist had en zoveel mogelijk losse eindjes oppakken. Zo'n dag hard werken met allerlei versnipperde taken leverde hoofdpijn op. 

De kinderen kwamen terug uit de bso, Bert en ik uit het werk en Rachel van musicalles. We aten makkelijk en waren vroeg klaar. Toen ontstond het plan. Mijn hoofd was moe maar mijn lijf niet. Tijd om dat recht te trekken. Rachel wilde wel even oppassen. Bert en ik sprongen op onze gewone fietsen en fietsten 16 kilometer. Dat was erg gezellig en voelde goed.

Halverwege belde Rachel dat Esther zeep had gedronken van haar bellenblaas. Ik adviseerde om haar een glas melk te geven en dat zou Rachel doen. Het is toch bizar dat zoiets me niet meer verbaasd en ook geen stress veroorzaakt. We hebben inmiddels wel gekker meegemaakt. We maakten ons rondje af en troffen de kinderen in pyjama aan (zoals afgesproken), voor de tv (zoals verwacht) met een grote chaos in de keuken en op tafel. Alles van het ontbijt, avondeten en schoolspullen. Als je de boel de boel laat dan moet je er toch een keer aan geloven. We stopten snel de kinderen in bed. Ruimden alles beneden op. Ik sprong onder de douche en kroop om 21.30 uur in bed. Het was mooi geweest.

Het voelde wel erg luxe om zo samen een uurtje op stap te kunnen na het eten. En het was de tweede dag achtereen dat ik lekker actief was. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.