Aardenvat

Zondag hadden we een preeklezer, meestal vind ik dat niet de meest boeiende diensten maar wij hebben toevallig een hele goeie en de preek zelf was mooi. En misschien is mooi niet het goede woord, hij kwam namelijk keihard binnen. Soms heb je dat, dat woorden enorm raken. Eind van de preek voelde ik me emotioneel en ging ik even 'naar de wc'. Tot rust gekomen liep ik weer terug naar mijn plek. Later borrelden de emoties weer op en ik besloot het maar gewoon te laten gaan, de kerk moet toch juist bij uitstek de plek zijn waar je helemaal jezelf kunt zijn. Na afloop van de dienst liepen we richting de uitgang om kinderen op te halen. Iemand knoopte een praatje aan en we hadden het over koetjes en kalfjes, leuk om iemand te spreken die ik niet vaak spreek. Daarna maakte ik toch rechtsomkeert. Na de dienst staan er altijd mensen voor je klaar om met en voor je te bidden. Daar wou ik toch gebruik van maken. Ik vertelde kort wat me zo raakte en huilde de boel weer bij elkaar. Gelukkig...

Na dagenlang aftellen was het eindelijk zover: Manuëls eerste zwemles! Hij zag er al zolang naar uit. Als we hadden geweten dat de wachtlijst zo lang zou zijn hadden we hem wel eerder opgegeven maar dat is achteraf praten. Manuël was ontzettend vrolijk. We gingen naar het zwembad en daar kreeg hij zomaar (zullen we uiteindelijk wel zelf voor betaald hebben) een (zwem)tas met zijn naam erop. Leuk natuurlijk. We liepen naar binnen, hij kleedde zich om en deed eerst maar eens een grote plas. Al die spanning werkt ook op je blaas. Daarna had hij nog 6 minuten om in het kleine badje te spelen. Ik denk niet dat we ooit zo op tijd bij zwemles zijn geweest. Toen werd hij geroepen: alle kikkertjes. Hij had het niet in de gaten dus plukte ik hem uit het badje en duwde hem de goede richting op. Ik weet niet of de meester doorhad dat Manuël er pas voor de eerste keer was. Hij deed in elk geval direct leuk mee: in het water springen, naar de overkant als een dier en ringen oppakken van de bodem. Al...

Vrijdagavond duurde het avondeten weer eens een eeuwigheid. Ik besloot ondertussen dat de rest nog at een was op te hangen, dan hoefde dat die avond niet meer. Toen ik weer beneden kwam zat Manuël snikkend bij Bert op schoot op de grond. Wat is hier gebeurd? Manuël wou een grap uithalen, hij vroeg Bert hem op zijn hoofd te slaan met een kartonnen pak die op tafel stond. Manuël stond naast de tafel en was van plan weg te duiken zodat hij iedereen aan het lachen zou maken. Dat liep even anders. Hij dook inderdaad weg maar knalde daarmee met zijn hoofd tegen de tafelrand. Ik schrok me rot toen ik de enorme bult zag. Ik nam hem van Bert over en Bert maakte een verkoelend doekje met ijsklontjes erin. Die hebben we een tijd tegen de bult gehouden, daarvan werd deze al kleiner. Ik maakte een foto om het verloop in de gaten te kunnen houden.  Na een kwartier ofzo zei Manuël dat hij mijn bril dubbel zag. Gek, maar oké. Daarna klaagde hij dat hij met zijn ene oog dingen niet goed meer kon zi...

De week verliep best voorspoedig. Ik was een aantal dagen echt niet fit maar ook niet doodziek. Werk kon aardig doorgaan vanuit huis met extra rustmomenten. Esther bleef maandag nog een dagje thuis omdat ze zo moe was en was dinsdag weer op de been. Donderdag was ik klachtenvrij behalve extra moeheid (what's new) en er begon een vervelende spierpijn in mijn been. In de loop van de dag werd die steeds erger tot ik in de avond niet meer kon lopen, zitten en liggen van de pijn. Ik wist me geen houding te geven. Mijn spieren verkrampten zich als ik me ook maar een beetje bewoog. Ik ging in de weer met een warme kruik en Bert was zo lief om extra warme Midalgan te gaan halen. Niets leek te helpen. De nacht verliep onrustig, ik kon niet slapen van de pijn en na een hele tijd besloot ik om beneden wat afleiding te zoeken. Daar zat ik dan om 2.30u op de bank met een warme kruik onder mijn been ter verlichting. Na een uurtje was de ergste pijn afgezakt en kroop ik weer in bed. Vrijdagochten...

Zaterdagochtend begon de dag belabberd. Ook wel logisch na een paar dagen en nachten voor zieke kinderen te hebben gezorgd, een bedrijfsfeestje en een activiteit op mijn vrije dag. Het zal toch de moeheid wel zijn. En een beetje snotteren is niet echt ziek dus hup, niet aanstellen. Voor de zekerheid deed ik een coronatest en die was negatief: zie je wel, niks aan de hand. Rachel wou nieuwe schoenen, daar had ik niet zo'n zin in dus keken we eerst maar eens hoe dringend het was. Ze zat al met haar tenen tegen de voorkant aan, oké Rachel moest nieuwe schoenen. Met haar smalle voeten is het altijd een zoektocht, waar ik met de andere kinderen de vorige koopsessie startte bij de goedkopere schoenwinkel sloeg ik die bij Rachel gelijk over en gingen we linea recta naar de winkel waar we uiteindelijk meestal slagen. Bert had tegen Rachel gezegd dat het budget €25 was. We gingen met de auto en konden die relatief in de buurt parkeren. Terwijl we naar de winkel liepen voelde ik me wankel, i...

Vrijdag was een bijzondere dag. Mijn opa zou in Rachels groep komen vertellen over zijn ervaringen in de Tweede Wereldoorlog. Groep 8 werkt over de oorlog en hij mocht komen als ervaringsdeskundige. Rachel had keurig aan de juf gevraagd of haar opa mocht komen vertellen omdat hij de oorlog had meegemaakt. De juf vertelde al dat dat qua leeftijd niet kon. Rachel kon het snel verhelderen: 'eigenlijk niet mijn opa maar mama's opa'. Eindelijk was het dan zover. Ik zat achterin de klas mee te luisteren want zo'n speciaal moment wou ik niet missen. Opa vertelde ontzettend knap. De kinderen luisterden geboeid. Hij vertelde, betrok de kinderen erbij en iedereen hing aan zijn lippen. Echt leuk om mijn opa zo te zien. Hier onder op de foto Rachel die naar opa's verhaal luistert.  Na afloop kwam opa mee naar ons huis en kreeg ik een boek te zien waarin hij allerlei dingen van de oorlog verzameld had. Een heleboel wist ik natuurlijk al omdat ik opa vaker heb horen vertellen maa...

Rachel had een zwart setje kleren aan naar school. De volgende dag wou ze die kleren weer aan want dat had ze met vriendinnen afgesproken. Het enige punt was dat de kleding vol vlekken zat. Ze heeft een kast vol kleding dus kon toch prima wat anders aan. Maar dat had ik niet goed begrepen. Drama natuurlijk, want ze moest en zou die kleren aan. In mezelf moest ik glimlachen, ik weet nog goed hoe belangrijk zoiets kan zijn op die leeftijd. Als goede moeder beloofde ik speciaal voor die broek en dat shirtje de wasmachine een half uurtje aan te zetten en het gelijk op te hangen zodat ze morgen deze kleren aan kon maar dan wel schoon. Totaal onverantwoord uiteraard in deze tijd qua stroom en waterverspilling maar ik hield er wel een blije tiener aan over. En eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Ze was niet eens blij maar vond het volkomen normaal dat ik dat zo voor haar regelde. Ik denk dat de winst is dat ik er geen boze tiener aan overhield. Graag gedaan meisje. Jonathan knapte beetje bij beetj...

Zaterdag hadden we een verjaardagsfeestje van familie. Ontzettend leuk en gezellig natuurlijk maar ik had erg veel zin in rust en tijd voor mezelf. Bert was zo lief om gelijk aan te bieden om alleen met de kinderen te gaan. Dat gaf me 4 uur helemaal voor mezelf in een stil huis, heerlijk! Ik begon met het lezen van de krant, er lag genoeg om op te ruimen maar dat kwam daarna wel. Daarna maakte ik de woonkamer aan kant en plofte op de bank met een boek. Zo fijn om helemaal zelf te kiezen waar ik zin in heb en die stilte... ik hou ervan.  Toen ik lekker op de bank lag kreeg ik bericht dat de boodschappen eind van de middag al kwamen. Ik wou nog sporten, dus moest de afweging maken: blijven liggen want dat voelde wel heel relaxt of toch actief worden. Ik koos voor het laatste. Dus hup, sportkleding aan en boven op de racefiets. Ik werkte me een half uur flink in het zweet en koelde daarna buiten af in de laatste zonnestralen. Ook dit weer: zo fijn. Normaal 'moet' en wil ik gelijk ...

Donderdag kwam Bert na het avondeten thuis, hij was nog even naar de bouwplek gereden waar ze nu de weg aan het vernieuwen zijn die hij heeft getekend. De kinderen waren al in pyjama en ik stond op het punt ze in bed te stoppen maar toen mochten ze nog even opblijven om de foto's te zien. Leuk om te zien waar Bert al zijn uren werk in stopt en om het resultaat zo concreet voor ogen te hebben. Een fijn gezinsmoment. Leuk ook om de kinderen zo geïnteresseerd vragen te zien stellen. Vrijdag deed ik rustig aan. Ik nam het advies van Michelle van Dusseldorp ter harte om goed voor mijn 'kip' te zorgen. Ik ben niet als een kip zonder kop maar als een kop zonder kip. Ik doe al rustiger aan maar hou een vervelende hoofdpijn, toch nog maar een extra tandje terugschakelen en goed naar mijn lijf luisteren. Vrijdagmiddag nam Manuël een vriendje mee uit school en Esther twee vriendinnetjes. Ik stelde nog voor om het bij 1 vriendin te houden waarom Esther me antwoordde: 'maar mam, het...

Al jaren krijgen de kinderen zakgeld, dat wil zeggen: zo nu en dan een muntje toegestopt. Er zat niet echt regelmaat in. En als het dan de spaarpot in ging dan kwam het er ook regelmatig weer uit om bijvoorbeeld winkeltje te spelen. Of ze speelden er iets anders mee, vervolgens bleef het slingeren, vond ik het en ging het weer in mijn pot met kleingeld waaruit ik weer het zakgeld betaalde. De kringloop van zakgeld zullen we maar zeggen. Sinds het begin van dit jaar pakten we het structureler aan. Elk kind kreeg een eigen bankrekening (binnen de onze) en daarop wordt automatisch iedere maand zakgeld gestort. Elk kind krijgt het aantal levensjaren in euro's. Esther begon hiermee toen ze net vier jaar was. De anderen krijgen daarmee in verhouding minder zakgeld in hun leven want hoeveel zouden ze nu uiteindelijk gehad hebben? Niet zo veel. Het zat Bert net lekker, we moeten het eerlijk houden voor onze kinderen. Het bleef een belangrijk punt voor hem en daarom liet hij er een berekeni...

Vrijdagavond gingen we met Rachel naar een open dag van een middelbare school. We hadden een aantal meiden uit de buurt gevraagd om op te passen maar niemand kon. Omdat we het toch belangrijk vonden om samen met Rachel mee te gaan brachten we de andere kinderen naar een schoonzus en zwager waar ze na het eten mochten spelen. We konden vanaf hun huis lopend naar de school toe en hadden ruim een uur de tijd. Dat leek me prima voldoende om een indruk te krijgen. Dat was verkeerd ingeschat, er was ontzettend veel te zien en te doen. Eerst liepen we buiten langs een aantal kraampjes waar uitleg gegeven werd over een aantal vakken. Rachel deed mee aan een quiz bij het vak Nederlands en Duits en ze mocht in een grote spiegel kijken bij het vak Godsdienst. 'Wat vind jij het mooist aan jezelf?'. Dat was nog best een lastige vraag. Omdat het vooral over ethiek ging knoopte ik een praatje aan wat de christelijke identiteit in de praktijk betekende. De docent vertelde dat alle leerkrachten...

Donderdagmiddag had ik een afspraak in Apeldoorn. De andere kant van Apeldoorn. De routeplanner gaf de avond van tevoren aan dat het 40 minuten rijden zou zijn. Ik sprak mezelf moed in, dit kan ik. Als ik 30 minuten ergens heen kan rijden dan kan 40 minuten ook. Overdag bleek het 50 minuten te zijn, ik moest dwars door Apeldoorn dus dat is ook wel logisch. Ineens leek het bijna een uur rijden, slik. Ik werkte tot begin van de middag. Toen had ik een uur voor mezelf voor ik de kinderen uit school ging halen. Ik las een boek, werd rusteloos, pakte de afwasmachine in en uit, ging weer verder in mijn boek, ruimde wat op en pakte de fiets. Rachels ketting was die ochtend van haar fiets gegaan, omdat het een gesloten kettingkast is kon ik het niet oplossen. Ze mocht de terugweg bij mij achterop maar dat wou ze echt niet, achterop in een kinderzitje. De heenweg had ze dat gedaan maar dat was ongemakkelijk om nog niet te spreken van de genantheid, voor haar dan. Liever ging ze lopen, prima. Ne...