Vertrekken

En toen was het vakantie. We leefden er al een week naartoe: vast wat spullen klaarleggen,  boodschappen doen,  nog even dit en nog even dat. Terwijl we de laatste dingen inpakten (iets dat gerust een paar uur kan duren) zei Manuël vanaf zijn zolderkamer: 'daar staat de auto van opa maar we weten niet zeker of opa erin zit'. Aangezien opa een nogal opmerkelijke auto heeft (sorry pap) en ik mijn vader wel een beetje ken vermoedde ik direct; dat zal mijn vader zijn!

Manuël vloog naar beneden de deur uit om polshoogte te nemen. En jawel, de verrassing was ontdekt: opa kwam ons uitzwaaien, zo leuk!

Uiteindelijk vertrokken we een half uur na de geplande tijd; netjes. 20.30u werden we uitgezwaaid door mijn vader en een aantal buren, echt een leuke start van de vakantie!

De reis ging voorspoedig. Elk kind had zijn schooltas bij de hand met een pakje stiften, potloden, een kleurboek, werkboek en een flesje water. Alleen Esther bleef de reis onrustig. Zij had de ochtend koorts gekregen. Even was daar twijfel: kunnen we wel gaan? Ze was niet doodziek maar bleef ondanks de paracetamol hangerig en moest snel huilen. Toch gingen we en elke 8 uur kauwde ze een 'snoepppilletje' (kinderparacetamol) weg. Na een nacht rijden hielden we zaterdagochtend vroeg een lange pauze. We aten brood uit broodtrommels (goede voorbereiding, yes) en Bert deed een dutje. Wat deden de kinderen het fantastisch en wat reed Bert veel kilometers. Veiligheid voorop dus met enige regelmaat kreeg Bert de vraag of het nog ging. We pauzeerden wanneer iemand van ons het nodig had en uiteindelijk arriveerden we rond 12 uur op de camping. Daar was even paniek want de vrouw van de camping was er niet en de meneer wist niet helemaal zeker wat onze plek was. Hij liep mee maar bleef twijfelen. Of we misschien eerst konden zwemmen in afwachting van zijn vrouw? We besloten de camping te verkennen. De plek die waarschijnlijk van ons was lag tussen de bomen, het oogde haast wat donker en benauwend. De meneer kwam terug en vol opluchting vertelde hij dat dit inderdaad onze plek was.

We klapten de kar open maar besloten toch nog een rondje over de camping te lopen. Het was een kleine rustige camping en was eerder leeg dan vol. Er waren nog een heleboel plekken leeg die veel mooier waren dan degene die ons was toegewezen. 1 rijtje sprong eruit: wel schaduw van bomen maar ook open en een prachtig uitzicht. We liepen naar de receptie die boven op de heuvel lag, we kwamen tegelijk aan met de mevrouw van de camping. Zij wist overal van en ontving ons hartelijk. We vroegen voorzichtig of we misschien een andere plek konden krijgen, best vervelend. Vooral die ene rij had onze aandacht. Wonderlijk genoeg had juist die ochtend iemand zijn vakantie afgezegd en daarmee kwam de grootste plek van dat mooie rijtje vrij. Die mochten wij hebben. Wat een cadeau!

We installeerden ons en na 1,5 brakke dag kon de vakantie echt beginnen! Zoek de tent hieronder, wat een ruimte!

Esthers koorts nam af en ze kreeg een heleboel rode stipjes over haar hele lijf. Het zal de zesde ziekte wel geweest zijn. Met dat de koorts weg was na een dag of 2 voelde ze zich weer goed. Ze was alleen helemaal gespikkeld. Haar gezicht was droog en ruw, daar kochten we een zalf voor. De vlekjes verdwenen na een aantal dagen vanzelf weer, gelukkig duurde het ongemak voor haar maar kort.

De eerste dagen deden we het rustig aan. Boodschappen doen in een grote supermarkt, een leuk stadje bekijken en natuurlijk veel zwemmen. Bert stapte op de racefiets, de kinderen plonsden in het zwembad en ik lag te bruinen en tussendoor af te koelen in het zwembad. Echt uitrusten.

Het washok en daarmee ook de wc's waren een stuk lopen. We hadden verschillende routes erheen en konden dus variëren. De leukste route vond ik een stukje binnendoor langs een meertje. Daar lag een buis op de grond waar je overheen moest lopen. Esther zag daar een keer iets doorheen rennen. Het zal wel een hagedis zijn geweest maar ze was diep onder de indruk. Er leven daar rendieren. Rendieren? Ja, een dier die rent. Na elk plasje kregen we vanaf toen een verslag of er nog rendieren gesignaleerd waren. Meestal niet maar soms wel. Voor een meisje van 4 was dat best een beetje spannend. 

Er stond een gezin vlak naast ons die steeds naar elkaar schreeuwden. De kinderen waren strontvervelend, de ouders schreeuwden naar de kinderen en naar elkaar.  In het zwembad speelden hun kinderen een keer met de onze maar in plaats van leuk spelen waren ze dingen aan het afpakken en dwarsbomen. Heel apart. Misschien waren ze allemaal moe aan het begin van de vakantie, ik hoop toch niet dat het altijd zo gaat bij hen. Wel een mooi moment om met onze kinderen het erover te hebben hoe we met elkaar om willen gaan. We zijn met zijn zessen en met elkaar willen we het goed hebben, wat hoort daarbij? Dat wisten ze allemaal prima en zeker vergeleken met het gezin wat naast ons stond ervoeren we veel dankbaarheid dat we elkaar hebben. Natuurlijk is er soms ruzie en halen ze het bloed onder onze nagels vandaan en wij schreeuwen heus ook wel eens maar toch, we hebben het maar goed met elkaar. Dank U God, voor zoveel rijkdom.