Investeren in relatie

Zondag fietsten we voor het eerst in Nederland weer naar de kerk. Rachel en Jonathan voorop, dan Manuël en achteraan Bert en ik. Esther zat op het zadeltje voor Bert, altijd een feest voor haar. Een auto haalde Rachel en Jonathan in, daar schrok Jonathan van. Hij maakte een vreemde manoeuvre, botste tegen Rachel aan en ze vielen allebei. Rachel gelukkig niet richting de auto. Ik schoot naar voren, zo snel mogelijk naar ze toe. De auto stopte en het bleek een bekende te zijn. Mensen stapten uit hun huis om hulp te bieden. We inventariseerden snel de schade: Jonathan kwam met de schrik vrij, Rachel was in tranen en haar arm deed zeer. Ik ontfermde me over haar. Ze mocht op het bankje zitten bij mensen in de voortuin en kreeg een glas water aangeboden, zo lief. Op haar pols en elleboog zat een zwelling en haar arm was geschaafd. We besloten dat Rachel en ik terug naar huis zouden gaan en Bert met de andere kinderen door zou fietsen naar de kerk. Rachel kwam tot rust maar haar arm deed wel erg zeer. Thuis keken we de kerkdienst mee maar ik kreeg het maar half mee, ik hield Rachel nauwlettend in de gaten. Ze bleef haar arm ontzien. Na een uur verdween de zwelling, dat leek me goed nieuws. Als ze iets wou oppakken, al was het maar licht, trok de pijn door haar arm. Zou er nou toch iets gebroken zijn? Ik belde voor de zekerheid met de huisartsenpost voor advies, ze vermoeden geen breuk omdat ze haar arm wel gebruikte al was het nog niet volledig. De pijn bleef een paar dagen aanhouden maar werd wel steeds minder en het hinderde haar niet, het zal wel een flinke kneuzing geweest zijn.
Jonathan kwam stilletjes uit de kerk. Toen bedacht ik me pas dat hij ook gevallen was en alle aandacht naar Rachel uitging. Het arme kind. We hebben lekker geknuffeld en hij kreeg extra aandacht want ondanks dat hij nog geen schrammetje had was de schrik wel groot en voelde hij zich verdrietig omdat het door hem kwam dat Rachel gevallen was. Een gekke zondagochtend.

Maandag was het onze laatste vakantiedag. Berts ouders kwamen oppassen in ons huis. Dat was ideaal omdat we dan geen tijd kwijt waren met het wegbrengen van kinderen. Ze waren iets later dus we stonden in de startblokken om snel te vertrekken. 11 uur reden we weg. We wilden samen fietsen en probeerden de buien te ontwijken. Ommen leek een goede optie. Daar reden we dus heen en huurden bij een lokale fietsenboer 2 stadsfietsen. €8 per fiets per dag, een hele schappelijke prijs voor een uitje. Bert had een route samengesteld met verschillende afsnijmogelijkheden, als het dan toch te ver bleek konden we altijd eerder terug. 
We fietsten een uurtje en haalden toen bij een supermarkt onze lunch. Er lagen 2 kleine monchoutaartjes die vandaag op moesten. Zoiets lekkers en nog met korting ook, dat ging mee. Bert sputterde nog tegen, een taartje is toch niet praktisch? Zeker niet, maar het gaat niet altijd om praktisch? We stopten de lunch in de rugzak en aten de taartjes voor de ingang van de winkel op, konden we de verpakking gelijk weggooien. Lekker hoor!


Wat een vrijheid, samen fietsen, stoppen waar we willen, het tempo zelf bepalen. Een lunchplekje kiezen en onze broodjes opknabbelen. Een plasplekje zoeken in het bos, jakkie, en weer door. Een ijsje eten omdat we langs een ijskraampje fietsten, een uitzichtpunt waar we pauzeerden. De afsnijroutes waren niet nodig. Op het laatst moesten we het tempo erin houden anders waren we te laat bij de fietsenwinkel, zij sloten om 17.30u. Dat laatste stukje had ik graag nog een keer gepauzeerd maar dat kon niet, dan na afloop maar uitblazen. 1 minuut voor de winkel sloot waren we terug, gelukt!
We kochten een bedankje voor Berts ouders en koud drinken om gelijk op te drinken. We liepen rustig naar de auto en daar kleedde ik me om. De zweterige kleren uit en een mooie jurk aan, dan voel je je toch gelijk een ander mens. We bekeken een stuk weg die Bert jaren geleden getekend had en nu helemaal klaar was, leuk om zo concreet resultaat te zien van je werk. Daarna maakten we onderweg een tussenstop bij een restaurant. Het zat bijna vol en dat voor een maandagavond.

We aten een voorgerecht en daarna het hoofdgerecht. Het nagerecht lieten we zitten omdat het later was dan gepland en ik was ook wel erg moe. Tijdens het fietsen ging het prima maar erna... We zaten op het terras met overal mensen en geluiden en indrukken. Tijd om ons terug te trekken in huis. Bert gaf zijn toetje er zelfs voor op, de schattebol. Tijdens het hoofdgerecht gaven we nog wel onze relatie een cijfer zoals we dat altijd doen als we uit eten gaan. Bert begon erover tijdens het voorgerecht maar toen moest mijn eten nog inwerken en een hongerige vrouw moet je niet te serieuze dingen vragen. Tijdens het hoofdgerecht dan maar. Altijd fijn om te bespreken wat goed gaat en hoe we onze relatie ervaren. En waar we dit voorjaar nog iets minder scoorden (ons weekend weg was toen een goede/nodige zet) gaven we nu allebei een hoog cijfer. Fijn is dat om het goed te hebben samen. En we zitten toch met elkaar opgescheept dus voor minder doe ik het niet.



Thuis was het goed gegaan. De kinderen lagen allemaal lekker te slapen en wij keken terug op een hele leuke dag. Het actieve bezig zijn gaf veel voldoening en tussendoor hebben we zoveel gelachen, gekletst over onzin, serieuze zaken en weet ik veel wat allemaal. Met 53 kilometer op de teller was ik echt trots op mezelf. Een geweldige dag om de vakantie mee af te sluiten.




Reacties

Populaire posts van deze blog

Efteling

Nieuwe look

Zegenende zachte 7 jarige handen