Markelo

Vrijdag kwakkelde ik wat voort. In de avond zouden we naar een huisje gaan in Markelo. 'We' is dan mijn moeder, zussen en ikzelf, met z'n 5en. Ik zou naar Apeldoorn rijden en vanaf daar meeliften maar omdat ik me nog niet fit voelde durfde ik niet te rijden. Ik ging er al een beetje vanuit dat ik niet mee kon maar mijn moeder was zo lief om me te komen halen! 

De storm kwam ons land binnen en was op volle sterkte toen wij onderweg moesten. Vooraf had ik een tijdje gelegen en om 18 uur vertrokken we vanuit ons huis. Ik twijfelde of we nu de weg op moesten gaan. Code oranje, rijden werd afgeraden. Maar 2 zussen zaten al in Markelo en we wilden er heel graag heen. We deden een gebed vooraf en vertrokken. Bijzonder genoeg hebben we zo goed als de hele reis een rustige tocht gehad. De rukwinden bleven uit, het was goed te doen. Voor mijn moeder dan, ik lag er relaxt naast. Alleen op het laatst, op 500 meter afstand lag er een boom over de weg!

We reden gelukkig langzaam. Ik wou uitstappen om aanwijzingen te geven om te draaien maar deed de deur snel weer dicht. Het waaide toch wel heel hard en we waren op een landweggetje tussen de bomen, veel te gevaarlijk om te gaan rondlopen. Mijn moeder draaide de auto en we reden een stuk om. Echt een concrete gebedsverhoring dat we zo'n goede en veilige reis mochten hebben. De storm werd op onze plek wat gekalmeerd.

Ondertussen werd het later en later en viel iedereen om van de honger.

Eenmaal veilig en wel dook ik gelijk op de bank, even bijkomen zeg. De andere meiden warmden het eten op wat mijn moeder al gekookt had en stipt 19.30 uur zaten we aan tafel. Daar bleven we zitten tot bijna middernacht. We aten de heerlijke spaghetti en mijn zusje trakteerde ons op een heerlijk toetje.

Het was super gezellig en het was genieten om geen moeder te zijn. We kletsten honderduit, dronken kopjes thee, snoepten chocola en genoten van een glaasje alcohol. 

Eind van de avond was het de hoogste tijd om naar bed te gaan. Iedereen deed haar pyjama aan, de bedden werden verdeeld en ik kwam op een kamer met mijn jongste zusje. Een heerlijk bed en we hadden een goede nacht. Kwamen zelfs pas rond 9 uur eruit.

De ontbijttafel was al gedekt, de anderen waren er nog niet maar ik viel om van de honger. Daarom pikte ik vast een croissantje en zette een kopje thee. Ik plofte neer op de bank en zag nu pas de omgeving bij daglicht. Het was een weids uitzicht. Ik pakte mijn telefoon erbij om Netflix aan te doen tot ik me bedacht. Idioot eigenlijk dat dit mijn eerste reflex was. Het is rustig, stil en met zo'n rustgevend uitzicht moet je toch naar buiten kijken. Weg met die telefoon. 

Uiteindelijk zaten we allemaal aan de ontbijttafel. Ik kreeg een appje of Jonathan nog op het kinderfeestje kwam. WAT?! Is hij daar nog niet. Ik belde gelijk Bert en hij belde even later terug dat hij 'al' voor de deur stond daar. Gewoon iets te laat. Voelde me toch wel even onmisbaar thuis, dat was ook niet verkeerd.

We kleedden ons allemaal aan, zaten rond lunchtijd pas aan de koffie en praatten de hele middag vol. Indringende, mooi, moeilijke, kwetsbare gesprekken van hart tot hart.

Om 16 uur was Bert daar om me op te halen. De lieve schat reed gewoon een uur om me op te pikken. De kinderen waren mee dus ons gezin was weer herenigd. En het erge is dat ik ze nog niet gemist had (oei). Maar ik denk dat het een goed teken is dat ik het zo goed had met mijn moeder en zussen. En uiteraard was het wel fijn ze weer te zien.

De kinderen wilden graag naar de McDonalds. We hadden nog geen eten in huis en kregen een restje spaghetti mee genoeg voor 2 personen. We zijn dus maar bezweken voor de smekende gezichtjes en trakteerden de kinderen op een happy meal. 

Rachel wou een McKroket met patatjes maar óók het speeltje. Die kochten we er dus maar los bij. Het kind zit tussen servet en tafellaken. In de auto begonnen ze te eten en thuis zetten we de maaltijd voort met de opgewarmde spaghetti.

Het was al met al best intensief dus ik dook vroeg in bed. Zo dankbaar dat ik hier bij kon zijn!