Kinderfeestjes perikelen

Vrijdag was echt een terrordag. Ik weet niet wat er aan de hand was maar Manuël en Esther bleven maar om aandacht vragen. We deden samen boodschappen, bouwden een treinspoor, ik speelde zelfs op handen en knieën mee maar niets was goed genoeg. Soms heb je zo'n moment dat je de kinderen even je volle aandacht moet geven zodat ze daarna weer zelf verder kunnen spelen maar die vlieger ging niet op. We liepen naar de speeltuin, eentje die iets verderop zit en ze waaiden lekker uit. Eenmaal thuis bleven ze weer om me heen zoemen als irritante bijen. Ik vond het op een gegeven moment welletjes geweest. We hadden nog 20 minuten voor we de oudste 2 kinderen moesten ophalen en die tijd heb ik op de bank gelegen met een boek. Elke 2 minuten stond er weer een kind naast met met een vraag of verzoek maar ik bleef volhardend op de bank liggen. Inmiddels stroomde het van de regen dus ik was blij met de auto te kunnen om Ede door te crossen om alle schaapjes weer op te halen. Eerst naar het huis van een vriendje van Jonathan, leuk om hun nieuwe huis te bekijken, we mochten zelfs even mee naar boven. Daarna door naar Rachels vriendinnetje om Rachel mee te nemen. We maakten nog een tussenstop bij het tankstation en Lobbes om wat laatste verjaardagscadeautjes op te halen en toen was het tijd om lekker huiswaarts te gaan. Eenmaal thuis moest er alweer gekookt worden. Het leek wel of er storm op komst was want behalve dat de kinderen om aandacht vroegen waren ze nu ook druk.

Na het eten was al mijn energie op. Ik had helemaal niet veel gedaan behalve me gericht op de kinderen maar ik was kapot. Heel onbevredigend zo'n dag. Het slurpte me helemaal leeg. Ik wou op tijd naar bed maar besloot dat het beter was om de avond de tijd voor mezelf te nemen om op die manier op te laden en bij te komen. Dat was fijn en goed en heel hard nodig. 

Zaterdag was het de dag van Jonathans kinderfeestje. 6 februari wordt hij 8 jaar en als deze blog online komt is dat alweer voorbij. Maar eerst het feestje. Gelukkig stond ik met goede energie op en we waren al snel klaar voor de dag. Bert fietste in de ochtend nog een rondje en wij maakten op ons gemak het huis op orde: slingers ophangen, ballonnen opblazen en feestzakjes klaarmaken. En het gekke is: zo'n feestje geeft me altijd stres. Ik vind het mega intensief en het kan me niet snel genoeg weer voorbij zijn. Nu de kinderen ouder worden vallen de feestjes me echt mee en vind ik het veel beter te doen maar de spanning vooraf blijft. Heel irritant maar het lukte me niet het van me af te schudden. 

De kinderen kwamen en het was reuze gezellig. Helaas waren er een aantal afmeldingen dus we gaan nog een keer een alternatief feestje houden. We zongen Jonathan toe en er werden cadeautjes verstopt en gevonden. Jonathan wou als middageten patat en dan zo op tafel. Hier had ik een speciaal kleed voor gekocht dus dat was natuurlijk dikke pret.

Er werd gegeten en gespeeld. Toen iedereens buikje goed gevuld was reden we in 2 auto's naar Monkey Town. Daar konden ze zich heerlijk uitleven. We hadden geen kinderfeestjes arrangement maar gingen naar binnen met een strippenkaart. Heel voordelig van mezelf bedacht. We installeerden ons boven met uitzicht op de speeltoestellen. Bert las een tijdschrift en kon bijkomen van zijn actieve fietstocht en ik pakte de laptop erbij om een paar uur te werken. Klinkt nogal workaholic achtig maar dat valt wel mee. Er moest iets af en het was echt een rotklusje. Het achtervolgde me steeds dat het nog niet gedaan was. Dus hup aan de slag en na 2 uur kon ik het afronden. He he, dat voelt goed.

We haalden een kan mierzoete limonade en bekers water. De kinderen verzamelden zich alleen Esther hadden ze niet gevonden. Iedereen dronk zijn beker leeg en met elkaar zochten ze Esther op. Rachel vond haar ergens middenin de speeltoestellen. Ze zat in een hoekje te huilen. Het arme kind kon de uitgang niet meer vinden. Ze doet zo stoer mee met de grote kinderen maar wat is ze nog maar een guppie. Gelukkig was ze er weer en kon ook zij drinken. We spraken af dat ze vanaf nu bij Manuël zou blijven en dat werkte goed. 

Toen het bijna tijd was om het feestje af te ronden haalde Bert iedereen op om wat lekker te gaan halen. Ik had bedacht: we stoppen ze thuis vol met patat en in de auto lagen uitdeelzakjes met onder andere koekjes en een pakje drinken, dat leek me voldoende. Maar Bert keek me verbaasd aan: 'het is toch een fééstje?!'. Hij nam de kinderen dus mee naar beneden en ze mochten allemaal iets uitzoeken voor een euro. Voor mij nam hij een grote chocolademuffin mee, lief.

De kinderen speelden nog eventjes en toen was het tijd om iedereen te verzamelen. Het was nog het lastigst om Esther mee te krijgen, die was nog niet uitgespeeld. Denk dat het verdwaald raken geen traumatisch effect heeft gehad.

Bert bracht de kinderen thuis, ik ging met onze eigen kinderen (behalve Jonathan, die ging mee met zijn vriendjes) naar de winkel om kwark te halen voor een kwarktaart. Dat ingrediënt had Bert opgegeten voor het in taart omgezet kon worden. We maakten taart, ruimden de boel op, kookten eten en ploften in de avond uitgeput op de bank. Missie geslaagd, kinderfeestje goed doorgekomen en Jonathan en vriendjes blij.