Geveld door corona
Dinsdag werd ik wat verkouden. Ik gooide er een zelftest tegenaan maar die was negatief. Woensdagochtend verloor ik soms mijn stem, het hoesten ging dieper en mijn keel deed er zeer van. Het leek me toch goed een test bij de GGD te doen. In de middag kon ik terecht. In de ochtend werkte ik vanuit huis. Om 12.30 uur stond ik op het schoolplein en alleen Esther kwam mee, de rest ging elders spelen. Ik voelde me steeds beroerder worden. Na het eten doken Esther en ik samen in bed. We knuffelden heerlijk 1,5 uur tegen elkaar aan. Zij met haar ogen gericht op een filmpje en ik met de ogen dicht. Daar knapte ik van op. Er stond me nog een ophaalrondje te wachten. We reden eerst naar Jonathan, toen naar Manuël en vervolgens naar de teststraat. Nu weet ik wel dat je daar alleen heen moet maar ik wist niet hoe ik het anders voor elkaar moest krijgen om alle kinderen te verzamelen en op tijd bij de teststraat te zijn. We liepen naar binnen en het was er rustig. Ik werd wel wat gek aangekeken dat we met zijn allen kwamen (mijn interpretatie) en ik verontschuldigde me snel dat het even niet anders kon. De bevestigingsmail kon ik niet vinden dus dat was even een toestand, hij bleek in mijn spam te zitten. Daarna kreeg ik mijn tas niet dicht. Ik voelde me echt zo'n verwarde, te drukke moeder. Het ging niet helemaal soepel. Daarna reden we door om Rachel op te halen en weer naar huis. Ziezo. Dat is allemaal prima gelukt, zal dan toch wel een flinke verkoudheid zijn.
10 minuten heerlijke afleiding en toen gaven we het op. We gingen weer naar bed en vielen zo in slaap.
Donderdag bleef ik uit voorzorg wel thuis werken. Voelde me niet fit maar het ging. Toen ik me klaarmaakte om de kinderen uit school te halen kreeg ik het bericht binnen dat de uitslag er was. Daar was ik wel benieuwd naar! Positief... Jawel, ik heb officieel corona. Het lukte Bert niet om de kinderen te halen en de school was al bijna uit dus ik reed er toch maar zelf naar toe. Ik bleef buiten het hek staan met mondkapje op. Voelde me melaats, zeker toen iemand 3 stappen achteruit deed toen ik vertelde net de uitslag binnen te hebben gekregen. Nu was dat ook een oma, dus geen enkel verwijt maar het voelde wel gek.
Op tijd naar bed en als het bij zo'n verkoudheid blijft is dat een mooie manier om een pandemie te overleven.
Helaas bleef het er niet bij. Vrijdagochtend voelde ik me steeds zieker worden: spierpijn (zere benen, niet normaal), hoofdpijn, keelpijn en hoesten als een zeehondje. Het is niet anders, het had een langzame aanloop maar inmiddels was het geen verkoudheid meer. Met de koffie kwam Bert naar beneden en hij zag zo bleek, voelde zich niet fit. En binnen een uur werd hij enorm ziek. Bij hem is het altijd direct mis. De jongens moesten nog uit school gehaald worden maar dat zag hij wel zitten. Ik maakte me daar wel wat zorgen om. Het duurde en duurde maar voor hij thuis was. Ik liep rondjes voor het raam, ging weer liggen en belde uiteindelijk toch. Hij was bij school aan de praat geraakt en de tank was leeg, hij reed naar een onbemande tank om benzine te halen. Dat kostte allemaal meer tijd.
Eenmaal thuis is hij in bed gedoken en daar zo'n beetje zaterdagmiddag pas weer uitgekomen. Hij gloeide van de koorts. Dat deel is mij gelukkig bespaard gebleven. De zelftest was negatief maar dat was die bij mij ook. Een GGD test zou vast anders aantonen maar hij zag het niet zitten om uit huis te gaan, die test hebben we dus maar overgeslagen. We behandelen het gewoon als een corona besmetting wat ook haast niet anders kan.
Ondertussen hielpen de kinderen fantastisch mee, met name Rachel voelde zich erg verantwoordelijk wat ik ook wel weer wil afremmen. Dat is niet haar taak. Maar voor nu maken we er dankbaar gebruik van. Ik wisselde bankliggen af met in bed kruipen en de kinderen kwamen aardig goed zelf de dag door.
Vrijdagavond bestelde ik patat, van koken was geen sprake. Manuël had buikpijn en dook ineen. Naar de wc gaan hielp niet. Toen Bert met hem sprak over dat alles nu ook wat gek gaat kwam het hoge woord eruit: 'jullie hebben corona en mensen gaan dood door corona'. Dus dat zat hem dwars. We benadrukten dat we wel ziek zijn maar absoluut niet dood gaan en daarna was de buikpijn op wonderbaarlijke wijze over. Wat gaat er toch veel om in zijn koppie.
Zaterdag maakte ik na een dutje hutspot. Daarna ging het helemaal niet meer, toch teveel gevraagd. Gelukkig nam Bert het even over en kon ik bijkomen. Vanaf dat moment hebben we het steeds afgewisseld. Wat een toestand. Het gaat wel weer over maar het is niet leuk om ziek te zijn en al helemaal niet praktisch om gelijktijdig uitgeschakeld op de bank/bed te liggen terwijl we wel de zorg voor 4 nakomelingen hebben.
We leggen ons er maar bij neer. Zaterdagavond ging het aardig. Tot de paracetamol in de nacht was uitgewerkt. We lagen maar te draaien en te hoesten en konden geen goede houding meer vinden door de spierpijn. We zaten 3.30 uur in de nacht voor de tv beneden.
En zo is ons leven op het moment. Niet veel aan om over te schrijven.
In de kerk-wijkapp vroeg ik om hulp om de kinderen maandag te brengen en halen naar school. Misschien gaat het wel weer na een nacht maar misschien ook niet. Het maakte me zo onrustig. Wat is het dan fijn om terug te kunnen vallen op een kerkfamilie!
We doen het nog even rustig aan en zijn dankbaar voor een groot huis waarin we prima kunnen zijn, genoeg boodschappen hebben, grote kinderen die meehelpen en de wetenschap dat we over een aantal dagen weer beter zijn.
Reacties
Een reactie posten