Zwemmen en spugen

Zondagmiddag gingen we op weg naar mijn moeder. Zij stond met haar caravan op een camping in de buurt van Deventer, het was een prachtige dag dus heerlijk om op de camping te zijn. Eerst dronken we wat fris onder de luifel lekker in de schaduw. Toen we bijgekletst waren was het tijd voor een duik. Om de beurt kleedden we ons om in de caravan en liepen we naar een zwemmeertje. Het water was lekker verkoelend.

Omdat het snel diep werd en het water niet helder was kreeg Manuël ook zwembandjes om. In zulk open water vind ik het zwemmen met kinderen toch wat eng. Stel ze verdwijnen onder water, hoe vind je ze dan ooit snel genoeg weer terug? Eerst probeerde ik de jongste 2 bij me te houden maar dan konden ze niet bij het vlot komen. Mijn moeder zwom mee en ze hadden de grootste lol maar toch voelde dat niet helemaal ontspannen. De rest van het zwemmen wel. Strak blauwe lucht, zon en dan rond lopen door zo'n meertje, absoluut genieten.

Bert houdt niet van zwemmen en al helemaal niet in natuurwater, hij maakte dus een wandeling tijdens ons zwemfestijn.

De kinderen vroegen aan mijn moeder of ze ook op het vlot kwam. Dapper klom ze erop en daarna moest ze er ook weer af. Een geweldig gezicht, wat een dappere oma. 

Voldaan kwamen we weer terug bij de caravan. Om de beurt weer omkleden, nog even wat drinken en snel naar huis. Inmiddels was het al 6 uur geweest, moesten we nog 50 minuten terugrijden en eten koken. Iedereen ging naar de wc, de kinderen sprongen in het naastgelegen speeltuintje in zo'n draaiding. Toen was het echt tijd voor afscheid. 

Tijdens de terugweg was Esther stil en zei dat ze zich niet lekker voelde. Het was ook laat, ze zal wel moe zijn en toe aan eten. Op een gegeven moment werd ze wel heel bleek. Snel pakten we de kotszakken, houdt die maar onder je mond. En niet veel later spuugde ze. En weer en weer en weer. Het arme meisje. Bert zocht al een plek om te stoppen. Alle cola die ze gedronken had (en waar ze zo blij mee was, dat drinken we niet vaak) belandde in de zak. Dichtknopen maar, extra zak eromheen. Esther schoonpoetsen met tissues (liggen ook standaard in de auto) en een tijdje buiten in de frisse lucht bijkomen. Ze kreeg weer wat kleur en kon verder rijden, gelukkig hoefden we niet ver meer.

Esther: 'oma had toch gelijk' (dat ze daar misselijk van zou worden). Zo zie je maar, oma's zijn zo gek nog niet.

Thuis had ze weer praatjes. De kinderen gingen om de beurt onder de douche terwijl Bert snel chili con carne maakte. We aten om 8 uur, een latertje dus, nog 2 weken om weer terug in het ritme te komen.