Kleine ingreep

We gingen maar weer eens naar het ziekenhuis, onze strippenkaart komt goed van pas. Manuël heeft een extra voortand. Deze is in kegelvorm en zit goed vast. De tandarts kan deze er niet uit krijgen en daarom mochten we op bezoek bij de kaakchirurg. We zaten er keurig om 11 uur, de tijd van onze afspraak. De minuten tikten voorbij tot frustratie van Bert, hij had om 13 uur weer een werkafspraak in Utrecht. Maar zo gaat dat in het ziekenhuis, ik geef me daar maar gewoon aan over. Je bent aan de beurt als je aan de beurt bent. 

Manuël telde de mensen in de wachtkamer, lachte naar de tweeling die naast ons zat in de kinderwagen en liep de gang door om de strepen op de grond te tellen. 

Toen mochten we meekomen. Eerst werd er een foto gemaakt met een prachtig apparaat. We keken via het scherm mee naar een 3d beeld van zijn gebit. Daarna wachtten we in de kamer waar de arts zou komen. Dan denk je dat je bijna aan de beurt bent maar we hebben daar zeker nog een kwartier gewacht. Toen waren we dan echt aan de beurt. Eerst sprak de arts met Manuël en daarna richtte ze zich tot ons. Wat ze kon zien is dat dit de enige extra tand is en dat er voor de rest een mooi compleet gebit klaar staat. Bij volwassenen verdoven ze het gehemelte en snijden ze de tand eruit. Bij kinderen besparen ze hen graag de pijn van de verdoving en de hele ervaring van het verwijderen. Hij gaat dus kort onder narcose. Zo kort dat er niet eens een beademingsbuis nodig is. Ondanks dat de tand dus wel operatief verwijderd moet worden lijkt het een niet al te grote ingreep.

We krijgen nog bericht wanneer dit gaat plaatsvinden, omdat de ingreep kort duurt worden we ergens tussen geplaatst. We horen het wel. We kregen nog een uitleg hoe het werkt als je kind onder narcose gaat maar dat weten we wel, denk dat dit de 7e keer wordt bij een van onze kinderen. We zijn pro's.

Eenmaal thuis ging Bert door naar Utrecht en ik plat. Het gaat beter en beter met mijn rug maar ik ben er nog niet. Een dag later wilde ik een boodschapje doen. Voor het eerst alleen met de auto naar de winkel. Trots stuurde ik deze foto naar Bert. Rara, waar ben ik? In de supermarkt!

En waarom het nu lijkt alsof er een hapje uit mijn lip mist? Nou omdat dat ook zo is. Terwijl ik langs Manuël liep zwaaide hij ineens met een steen die hij meegenomen had uit België. Die steen kwam in aanraking met mijn lip en de steen won. Jammer. Een paar dagen bleef het gevoelig maar het heelde vrij snel. Bij ons is het nooit saai.