Euforisch

Toen was het alweer tijd om af te breken. We zouden donderdag opruimen, schoonmaken en zoveel mogelijk inpakken om vervolgens vrijdagochtend voor 12 uur de tent in te pakken en weg te rijden, zo doen we dat ieder jaar. Maar nu hadden we geen hele lange reis voor de boeg dus waarom 2 inpak /schoonmaak /terugreis dagen als het ook in 1 kan? Woensdagavond maakten we vast een klein beginnetje: na het eten het kookstel schoonmaken en inpakken. Voor ieder een setje kleding klaarleggen zodat ook de kledingkasten opgeruimd konden worden. Hoewel we een paar kleine dingetjes ter voorbereiding zouden doen waren we er toch zomaar een tijd mee bezig. Tegen half 10 waren de kinderen klaar om naar bed te gaan met fris gepoetste tanden. De jongens hoorden in het washok dat er een kampvuur aan zou gaan, dat moest onderzocht worden. En ja hoor, aan het begin van de camping was zelfs een gigantisch kampvuur waar veel mensen omheen stonden en zaten. Marshmallows werden uitgedeeld om te roosteren, wat een feest. Ik liet alles uit handen vallen: hier moeten we van genieten. 

Ik kroop romantisch tegen Bert aan, de kinderen genoten alleen Bert was wat onrustig: we waren toch aan het opruimen? Zucht. 

De kinderen gingen half 11 naar bed, we sloten de vakantie goed af. Ik kroop er ook direct in. Bert maakte toch eerst af waar hij mee bezig was. Het verschil tussen mensen : de een rust voor het werk, de ander kan pas rusten na het werk. 

In de ochtend haalden we na het ontbijt de tent leeg, eerst werd de chaos steeds groter. Normaal wekken we de kinderen op zo'n laatste dag door de luchtbedstop eruit te trekken, worden ze wakker van het leeglopende luchtbed. Nu was het zo laat de avond ervoor, Bert vond het maar zielig. 1 voor 1 kwamen de kinderen uit bed, verbaasd dat hun luchtbed niet leeg was. Jonathan heeft het er nog dagen over gehad, dit is niet zoals het hoort. Arme schapen. Volgend jaar weer op rigoureuze wijze in plaats van rustig wakker worden. 

Jonathan en Esther zorgden dat ze uit de buurt bleven, zij vermaakten zich in de speeltuin. Geen probleem want hoewel het schatten zijn lopen ze meer in de weg dan dat ze helpen. Dit in tegenstelling tot Rachel en Manuël, die weten wel van aanpakken als het gaat om opruimen. Manuël vroeg steeds om klusjes en Rachel was een grote hulp. Na iedere 20 minuten ging mijn timer om weer te liggen. Rachel heeft een groot deel van mijn normale werkzaamheden gedaan. Hier poetst ze de vloer, onze Assepoester. 

Iets na 3 uur waren we klaar voor vertrek, we hadden geen haast maar toch was het wel fijn dat het inpakken erop zat, wat een klus. 

In plaats van de honderdduizend stops van de heenweg hadden we nu maar 2 keer een lange pauze. Dat scheelde nogal wat tijd! 20 minuten voor we thuis kwamen had ik eigenlijk weer een pauze nodig maar we reden in bekend gebied! Kiezen op elkaar en doorrijden. 

En toen waren we thuis, ik hou van thuis zijn. Oké, ik wilde heel graag op vakantie en dat was echt heel fijn maar thuiskomen na weggeweest te zijn is heerlijk. De eerste wasmachine ging aan, dat kon net voor de kinderen gingen slapen. Een deel haalde Bert uit de kar en auto. De rest kwam vrijdag wel. 

De nacht was warm, Bert bleef maar draaien, een beroerde nacht daardoor voor ons allebei. Maar vrijdagochtend voelde ik me toch goed en dat na zo'n reisdag, ik was haast euforisch. 

De wasmachine draaide overuren, beetje bij beetje pakten we de spullen uit.  De hele ochtend ging ik door, iedereen waarschuwde: doe nou rustig aan, maar het ging zo lekker.

Tot het niet meer ging. Vrijdag begin van de middag sloeg de pijn toe en duurde tot zaterdagavond, ik kon bijna niets meer. Oef, dat viel me flink tegen. Niet gek maar ik voelde me daarvoor zo ontzettend goed...

Leermomentje, mijn rug heeft echt nog rustmomenten nodig. Hier lagen Rachel en ik nog gezellig samen te twinnen met onze sokken. 

Tijdens die pijnlijke 30 uur lag ik vooral boven. Op en neer, op en neer. Volgende keer beter.