Meisjesschoenen voor een jongen?

Jonathan liet zijn schoen zien: 'mam er zit een gat in mijn schoen'. We konden zo door de zool heen kijken. Dat was inderdaad een gat, een behoorlijke zelfs. Hij had al wel een keer eerder genoemd dat zijn schoen kapot ging. Prima, daar kijken we wel een keer naar. Maar dat hij echt op was had ik niet in de gaten. Na gitaarles zouden direct maar schoenen gaan kopen. Rachels schoen was al een aantal keer kapot gegaan. Met wat naaien in de stof hield ik de boel bij elkaar maar ook hier was de stof op. Goed gebruikt zullen we maar zeggen. De kleintjes hadden nog prima schoenen behalve dat die van Manuël aardig afgetrapt waren, maar zij mochten ook mee. Vorige keer hadden ze dezelfde maat gehouden dus ik was wel benieuwd hoe het met hun maten ervoor stond. 

Om 12.30u stond ik na een ochtend werken bij het schoolplein met lunch en een gitaar. Rachel wou liever thuis eten en sloot zich later bij ons aan. Ze zei het woord 'picknick' alsof het iets vreselijks was. We fietsten naar het Marktplein en toen we op een bankje zaten zei Esther al wiebelend: 'ik moet écht plassen'. Een natte broek konden we niet gebruiken dus iedereen pakte weer zijn fiets en we reden naar de bieb om daar te plassen. Met lege blaas was Esther klaar voor de picknick, we fietsten terug naar ons plekje en knabbelden het meegenomen brood op. Toen we bijna klaar waren kwam Rachel aan, dat was een mooie timing. 13.25 uur pakten we allemaal de fiets, we gingen op het hoekje staan zodat Jonathan alleen maar rechtdoor hoefde naar de bieb en wij sloegen af naar de schoenwinkel.

Rachel zag direct mooie schoenen. In maat 39. Ze pasten perfect, sloten goed aan en er zat nog een beetje groeiruimte. Super snel geslaagd. Manuël en Esthers voeten werden gemeten. Esther had 2 maten groter nodig. Dat was wel een hele grote groeisprong, zij mocht dus ook nieuwe schoenen. Manuël was 1 maat gegroeid. Hij mocht ook wat nieuws. We zitten nog vroeg in het seizoen maar sorteren toch maar vast voor op de lente. We keken dus naar lage schoenen. Esther zag prachtige gekleurde schoenen met lampjes. Maar die waren er niet meer in haar maat. Wel 1 kleiner en 1 groter maar dat zat niet goed. Geen paniek, genoeg schoenen om uit te kiezen maar zij was teleurgesteld. Manuël wou zwarte laarsjes. Hij had nu bruine laarzen, wel schoenen maar dan van die hogere, stoer maar ook netjes. Hij is wel een beetje een heertje en houd van mooi. Hij mocht lage schoenen kiezen maar we kwamen er niet uit, hij had zijn zinnen gezet op hoge zwarte.

Eerst moesten we Jonathan uit gitaarles halen. We waren te laat. Rachel haalde snel haar fiets en ging vast vooruit. Jonathan stond al 5 minuten bij de ingang te wachten, het was niet anders, denk dat de traumatische schade wel meevalt.

Toen we weer compleet waren gingen we naar schoenwinkel nummer 2. Daar zijn we meer dan 1,5 uur geweest. Wat een uitdaging. Esther koos over de top schreeuwerige schoenen. Nu ben ik best flexibel en makkelijk maar dit was echt nergens mee te combineren. Uiteindelijk ging ze voor totaal lichtroze schoenen. Zelfs de binnenkant is lichtroze, dat vond ze ook erg mooi. Maat 30 heeft ons dametje al.

Jonathan was op zoek naar klittenband schoenen maar in maat 38 was de keuze klein, er waren vooral veterschoenen. Na veel dubben koos hij dan toch maar voor veters. Een aantal schoenen verder was ook hij dik tevreden met stoere nieuwe schoenen. En toen moest Manuël nog. Hij kwam er niet uit. Hij wou zwarte hoge schoenen. Nadat we een heleboel lage schoenen bekeken hadden zwichtte ik. Nou vooruit, als het voor jou zo belangrijk is kijk dan maar naar hogere schoenen. Er waren een aantal bruine maar die zaten niet goed of werden afgekeurd om de kleur. Uiteindelijk was Manuël heel verdrietig. Hij kwam sip naar me toe omdat hij nu de allermooiste schoenen had gevonden maar die mocht hij zeker niet. We liepen mee en eindigden op de meisjesafdeling. Daar waren zwarte lakschoenen. Ze glommen ons mooi toe en Manuël wou die hebben, maar dat mocht vast niet. Toen stond ik in dubio, na een grote schoenenstrijd had hij zijn keuze gemaakt. Maar meidenschoenen voor een jongen... 
Ze zouden vast niet passen, dus hij mocht ze proberen. Maat 32 paste goed, hij vond ze lekker zitten en hij straalde helemaal. Trots liep hij de winkel door, die wou hij hebben. Kijk maar eens in de spiegel en dat deed hij. En ook zijn spiegelbeeld maakte hem dolgelukkig.

Wat moest ik doen? Eigenlijk best stom dat er een scheiding is tussen jongens en meisjesschoenen. De gouden glitterschoenen die we tegenkwamen maakten mij ook direct gelukkig (ik heb mezelf goed ingehouden). Stel dat iemand zou zeggen dat die niet mogen omdat je nu eenmaal niet het goed geslacht hebt. Helemaal niet leuk. Manuël mocht de schoenen hebben. En onder een stoere broek zijn ze best prima te doen. Het kind was de rest van de middag enorm vrolijk.

16.15 uur waren we thuis. Wat een intensieve middag. Maar voorlopig zijn de kinderen weer helemaal voorzien van goede en mooie schoenen. 

De volgende dag op school wou iedereen zijn nieuwe schoenen showen. Ik bereidde Manuël voor dat het best zo kon zijn dat niet iedereen positief zou reageren. Eenmaal op school kreeg hij allemaal leuke reacties, ook zijn vrienden vonden het mooie schoenen. Er kwam maar 1 reactie dat het meidenschoenen zijn maar die had de meester mooi opgelost. 

Waar ik woensdagmiddag echt in dubio stond was ik nu trots op hem. Hij kiest wat hij zelf mooi vindt en laat zich niet leiden door anderen. Zoals een juf al zei: mooie eigenschap. Ik hoop dat hij dat zal behouden.