Hersenschudding?

Woensdagochtend vertrok Bert al vroeg naar zijn werk. Toen hij vertrok kroop Esther nog even bij me in bed. Heerlijk zo'n klein warm knuffeltje. Toen de wekker een aantal keer gegaan was kon ik die niet meer negeren. Esther wou mij uit bed 'slurpen'. Dat heeft Rachel ooit bedacht en betekent: deken van iemand afgooien en uit bed trekken aan been of arm, net wat uitkomt. Esther zat op het bed en trok de deken weg, daarna maakte ze een inschattingsfout want ze viel zo achterover uit de zijkant van ons bed met haar hoofd op de grond. Gillen natuurlijk, dat deed flink zeer. Ze moest direct overgeven, dat leek me geen goed teken. Ze mocht beneden op de bank liggen om bij te komen en ze klaagde over hoofdpijn. Inmiddels liep iedereen beneden rond en maakten we ons klaar voor school en hield ik Esther in de gaten. Ik zou de ochtend korter werken en in de middag nog even doorgaan omdat ik moest bloedprikken en naar een circusvoorstelling op school mocht. Esther thuis houden zou dus makkelijk kunnen en het leek me ook verstandig. We brachten de andere kinderen naar school en gingen direct door om bloed te prikken. Daar waren we gelijk aan de beurt en stonden dus zo weer buiten, het kostte me nauwelijks extra tijd; ideaal! We gingen nu naar een locatie in Lunteren, veel rustiger dan het ziekenhuis dat is handig om te weten. 

Esther bleef klagen over hoofdpijn en hield zich rustig tot na koffietijd. Daarna begon ze lekker te spelen en leek weer helemaal zichzelf. Omdat zij jongleur zou zijn in de circusvoorstelling op school reden we 11.20u weg van huis zodat ze nog mee kon doen. In de auto onderhandelde ze nog: ik wil niet meedoen, ik wil alleen kijken. Zou dit nog komen door de hoofdpijn? Maar ik ken haar wel een beetje, ik denk dat ze het wel zo gezellig vond om bij mij op schoot te zitten maar de ervaring van zo'n voorstelling wil zij echt niet missen. Gelukkig bleek dat te kloppen. Nadat ik haar in de auto vertelde dat ze echt mee ging doen (na 5 minuten onderhandelen vanuit Esther zelf) zuchtte ze: 'nou vooruit dan maar'. Alles om van het gezeur af te zijn.

Esther deed mee en ze straalde. Achteraf had ze ook grote verhalen, een hele belevenis. Het zat ook ontzettend leuk in elkaar, heel leuk om als ouder zo mee te maken!

In de avond kwam de uitslag van het bloedprikken al binnen, dat heb ik nog nooit zo snel gehad. Mijn ijzerwaarde is toch nog steeds te laag. Dit was in de zomer al zo en ik vermoedde dat dit nog niet genoeg op peil was, dat klopte dus. Er was best uitgebreid geprikt en ik vroeg mijn zus, die verpleegkundige is, om de vertaling van de uitslag. Wel meer waardes zijn wat laag, bijvoorbeeld ook 1 waardoor je sneller iets oppikt. Dat geloof ik direct, afgelopen tijd flink ziek geweest maar ook regelmatig een paar dagen niet fit. Vanuit de huisarts kreeg ik digitaal bericht dat ik ijzertabletten krijg en over 2 maanden weer bloedprikken. Vanuit mijn zus kreeg ik een hele uitleg hoe mijn waarden ervoor staan en hoe ik die kan beïnvloeden door voeding en vitamines. Daar heeft een mens wat aan, was fijn geweest als een huisarts daar ook de tijd voor heeft. 

Na wat speuren heb ik nu een supplement gevonden die ik 2 maanden ga testen. Daarnaast extra letten op voeding en ik ga de ijzertabletten slikken. Benieuwd of ik daarmee mijn waarden kan opkrikken en vooral extra energie kan krijgen. Het is ook gewoon tijd voor lente!

In de nacht maakten we Esther voor de zekerheid regelmatig wakker. In de avond 2x met steeds een uur ertussen; om 21en 22 uur. In de nacht elke 2 uur. Bert en ik verdeelden de keren, hij deed de eerste en derde keer. Ik de tweede en vierde. Ze was moeilijk wakker te krijgen maar we bleven net zo lang haar porren en tegen haar praten tot ze wakker genoeg was om vragen te beantwoorden. Dat lukte. De dag erna klaagde ze nog wel wat over hoofdpijn maar ging ze gewoon weer naar school. Daarna was het zo goed als over behalve dat het nog zeer deed met haren kammen. Daar is ze weer goed vanaf gekomen.