Ja, want ik ben een mens

Na een veel te lange blogpauze (een hele week!) is het de hoogste tijd om weer eens bij te praten. Allereerst natuurlijk Esthers verjaardag. Ons kleine knuffeltje is 4 jaar! Ze kwam in de ochtend bij ons met de mededeling: 'de 3 is weg, 4 is gekomen'. Het zou haast filosofisch kunnen zijn. Vol blijdschap pakte ze haar cadeautjes uit, met zijn allen op het grote bed, heerlijke traditie. Heb ik Bert wel voor moeten overhalen. Hij was gewend om cadeaus te geven aan de ontbijttafel als iedereen aangekleed is. Wat! Dat duurt veeeeeeels te lang. Lekker als allereerste, met duf hoofd op ons bed en gelijk zingen en cadeautjes uitpakken: feestelijk!

Na het uitpakken van de cadeaus wachtte haar beneden nog een enorm cadeau, het zelf gepimpte keukentje. Ze was dolenthousiast, daar doe je het voor.

Na het eten en aankleden was het al bijna tijd voor bezoek. Het was een doordeweekse dag maar ik had vrij genomen en met dat de rest van de kinderen ook geen school hadden was het gelijk een gezellige boel. We kregen verwacht bezoek en onverwachts bezoek. Iedereen kwam zo'n beetje achter elkaar waardoor we met relatief weinig mensen toch de hele dag bezoek hadden. Het werd meer feest dan we hadden bedacht, heel leuk! Er werd uitgebreid gespeeld met de keuken en gelijk ingericht met de nieuw gekregen keukenspulletjes. Op de foto is wel te zien dat hier gespeeld wordt.

Esther was zelf ook wel diep onder de indruk dat ze nu 4 is. Regelmatig zei ze achter een zin 'ja, want ik ben een mens'. Was je nog geen mens dan? 'Nee, een kind'. Blijkbaar is ze een magische grens over. Ze ging ook niet meer haar vingers in haar mond doen 'dat doen mensen niet'. Maar bij het slapen gaan dacht ze er toch iets anders over. 

Na deze intense dag nam ze ook nog eens afscheid bij de kinderopvang. En dit afscheid was toch wel wat emotioneel (voor mij dan) want na 11 jaar nemen we nu voorgoed afscheid van de kinderopvang. Wat zijn we er vaak heen gegaan. En wat gaan we de juffen missen. Sommige lieve juffen werken inmiddels elders, andere juffen stonden op een andere groep en dan ook nog eens de juffen die we wekelijks meerdere keren zagen. Ik heb lopen dubben, moet ik nou voor iedereen een cadeau kopen? Een groter cadeau voor de groep? Maar uiteindelijk hebben we voor een aantal juffen een persoonlijke kaart geschreven en ze uit de grond van ons hart bedankt. Esther trakteerde toverstafjes en ze heeft een enorm fijn en leuk afscheid gehad.

Naast de feestvreugde en het afscheid moest er ook een filmpje gemaakt worden voor de kerk (gelukt!), moest ik werken terwijl de kinderen vrij waren (chaotisch, stressvol maar gelukt!) en tussendoor bereidden we nog wat voor in verband met Kerst. Een week vol leukigheid maar ook om snel achter ons te laten. Slopend, zoveel taken, rollen en verwachtingen. 

Maar hé, het is wel weer gelukt. En ons jongste kind is 4(!). Bizar dit, al 11 jaar leven we toe naar iets grotere kinderen en nu zijn we er, hoera!